'Wil de lange mens meer rekening houden met de kleinere medemens? Dank!'

Begrijp me niet verkeerd: ik ben dol op lange mannen. En ik weet dat er gelukkig genoeg lange mannen zijn die rekening houden met hun kleinere medemens. Maar sommigen ook niet. Soms is dat jammer, soms gewoon ronduit asociaal. 

Ik had er maanden naar uitgekeken: het concert van Lenny Kravitz. De vorige show had ik moeten missen omdat ik met mijn voet in het gips zat en echt even niet wist hoe we dat logistiek moesten regelen. Manlief ging wel en nam als cadeau een tourshirt voor me mee. Als een kind zo blij was ik.

Gelukkig bleek Lenny nog niet uitgerockt en plakte hij deze lente extra concerten vast aan zijn tour door Europa. We waren ruim op tijd aanwezig, vonden een mooie plek voor het geluidseiland in de zaal. Het was nog rustig, langzaam stroomde de zaal vol. Mijn rug begon een beetje te zeuren, maar dat mocht de pret niet drukken, ik moest natuurlijk wel wat overhebben voor mijn idool. De sfeer was goed, ik kletste wat met mijn buurvrouw, ook klein van stuk. We hadden het naar ons zin. 

Ons territorium terugwinnen

Totdat Lenny opkwam en er op het laatste moment nog even twee loeihoge mannen precies voor onze neus schoven zonder ook maar even om te kijken. Ik keek naar mijn buurvrouw en we begrepen elkaar zonder woorden: we moesten ons territorium terugwinnen. 

Eerst probeerde ik het beleefd met een tikje op de schouder. "Hier stond ik al." De man zei 'sorry', draaide zich om en deed vervolgens… niets. Daarop duwde ik met mijn armen in zijn rug. Hij duwde terug en kwam te dichtbij. Hij rook naar uien. Ik trok een vies gezicht.  

Zo gingen we natuurlijk niet de rest van dit langverwachte concert overleven, en dus stapte ik over op plan B: ik plantte mijn tasje strategisch in zijn rug. Met de rits zijn kant op. Dat werkte beter. Na twee nummers vertrokken hij en zijn vriend richting de bar. 

"Wat ben ik blij dat die gasten weg zijn", verzuchtte de man die voor hen had gestaan en die zich naar ons omdraaide. Hij was ook groot, maar rook in elk geval een stuk beter. "Ze stonden de hele tijd tegen me aan te duwen, heel irritant. Kunnen jullie het goed zien, trouwens? Anders doe ik nog een stapje opzij."

Mijn buurvrouw en ik knikten tevreden. "Helemaal perfect", zeiden we blij. Het uitzicht was geweldig: onze Lenny was duidelijk in beeld. Nou ja, voor zover dat kan in een zaal met nog honderden mensen voor ons, maar de vibe was goed en iedereen hield rekening met elkaar. Gewoon zoals je wil dat het gaat tijdens het concert van je dromen. 

Toch maar een zitplaats

Het werd een mooie avond. Maar hoe goed ik Lenny ook heb kunnen bewonderen, volgende keer kies ik toch maar voor zitplaatsen. Dan is mijn idool veel verder weg, maar met die mooie schermen tegenwoordig is kijken van een afstandje bepaald geen straf. 

Bovendien is het ook gewoon fijn om met een zak M&M’s op schoot te kunnen zitten met een bekertje cola in de hand. Geen pijn in mijn rug, geen hoofden in de weg - laat staan een weeë uiengeur. Helemaal perfect!

PS. AFAS maakte er een leuke 1 aprilgrap van, maar ik vind het een serieus goed idee: Lange mensen achteraan bij concerten.

Klik hier voor meer Lifestyle