Danny werd weggepest op zijn werk: 'Ik twijfelde aan mezelf: was ik dan toch een klootzak?'

"Na een fusie tussen meerdere lokale omroepen moest er een nieuwe, grotere lokale omroep worden opgezet. Ze zochten freelancejournalisten voor het nieuws en ik werd hiervoor benaderd omdat ik veel ervaring hierin heb. 

Na een gesprek was ik enthousiast. Het betaalde goed, ik was beschikbaar en ik kon het goed combineren met mijn gezin en andere werkzaamheden, dus deze klus kwam perfect uit. Ik vond het een leuke uitdaging om een omroep neer te zetten met een nieuw team en dit samen vorm te geven tot iets moois. Het was super, iedereen ging gedreven aan de slag. Maar wat leuk begon, eindigde voor mij dramatisch."

"We hadden een coördinator die gekozen was op basis van zijn leeftijd in plaats van zijn kwaliteiten of ervaring, viel mij op. Ik respecteerde hem in zijn functie, maar na twee maanden merkte ik dat hij de zwakke schakel was in plaats van dat hij de kar trok. 

Zijn werk zat vol taalfouten, had een slechte opbouw of was simpelweg een gekopieerd persbericht. Dat vond ik – en iedereen op de redactie – niet kunnen, en om positief te blijven gaf ik hem wat tips hoe hij zijn artikelen kon aanvullen of verbeteren. Maar hij ging steeds voor kwantiteit in plaats van kwaliteit."

Genegeerd en weggedrukt

"Niet lang hierna werd hij uit zijn functie gezet. Zijn werk werd verdeeld onder drie nieuwe coördinatoren: ik en twee andere collega’s. Ik kon het prima met hen vinden, dacht ik. Maar na een paar weken merkte ik dat zij steeds meer naar zich toetrokken en mij daarbuiten lieten. Zo bepaalden zij wanneer een artikel online kwam. 

Geregeld gebeurde het dat mijn artikelen veel te laat online kwamen, waardoor ze niet meer actueel waren. Raar, want dat was toch de essentie van ons werk? Ik vond het juist altijd een sport om als eerste met regionaal nieuws te komen, dat gaf mij een kick. Toen ik dit aankaartte, kreeg ik te horen dat ik niet zo moest zeuren. Soms werden mijn stukken helemaal niet geplaatst en als ik iets vroeg in onze coördinator-groepsapp, werd ik genegeerd. Belde ik, dan werd ik weggedrukt."

"Natuurlijk had dit z’n weerslag op mij. Ik merkte dat ik ging malen en steeds slechter sliep. Zo veel negativiteit trok ik niet, het slokte me op. Continu uitte ik mijn ongenoegen, voor mijn gezin was het niet leuk dat ik steeds over mijn werk klaagde. Vaak zag ik de avond ervoor al tegen de werkdag op. Morgen moet ik weer, dacht ik dan. 

Het werkte ook erg demotiverend: waarom zou ik nog mijn best doen voor artikelen die toch niet werden geplaatst? Zes jaar eerder had ik een burn-out gehad. Ik merkte dat ik weer een beetje die kant opging, terwijl ik mezelf had voorgenomen dat nooit meer te laten gebeuren en mijn grenzen beter te bewaken."

Met de rug tegen de muur

"Ik trapte op de rem en mailde mijn leidinggevende over wat er aan de hand was. Dat had ik vaker gedaan, nu vroeg ik om een groepsgesprek met de anderen om de lucht te klaren. Daar kwam amper een reactie op, hij zou er nog op terugkomen. Dat is nooit gebeurd. 

Uiteraard had ik de situatie ook al bij de twee betreffende collega’s aangekaart, maar dan werd ik genegeerd. Voor mijn gevoel stond ik met mijn rug tegen de muur. Opnieuw mailde ik mijn leidinggevende. Ik zei dat ik het niet langer volhield op deze manier. Zij eruit of ik eruit, schreef ik. Ik kreeg als reactie dat hij er niet van hield om voor het blok gezet te worden en dat ik moest opstappen. Na vijf maanden lag ik eruit."

"Ik was in shock. Zó oneerlijk vond ik het. Zij zaten fout, gedroegen zich in mijn ogen kinderachtig en onprofessioneel. Van ons drieën had ik de meeste ervaring en toch vloog ik er nu uit. Ik was weggepest, concludeerde ik. 

Dat gaf een dubbel gevoel. De onrechtvaardigheid hiervan maakte mij woedend, maar tegelijkertijd was ik opgelucht. Eindelijk was ik verlost van deze ellende."

Klein wereldje 

"Toch voelde ik ook schaamte. Waarom overkwam mij dit? Had ik iets verkeerd gedaan? Misschien was ik niet zo fijn om mee te werken, zonder dat ik dat zelf in de gaten had. Ik gaf mezelf dus ook de schuld, ik ging aan mezelf twijfelen omdat anderen mij slecht behandelden. 

En ik was bang dat andere mensen slecht over mij zouden denken, het is immers een klein wereldje. Maar ik had niets fout gedaan, ik deed alleen maar mijn werk. Het was twee tegen een, en ik trok aan het kortste eind. Later zag ik dat ze ook nog eens mijn naam hadden weggehaald bij mijn online artikelen. Pas na veel moeite werd dat weer aangepast. Heel pijnlijk vond ik dit, het voelde als een trap na."

"Ik ging weer aan het werk voor andere opdrachtgevers maar merkte dat ik onzeker was geworden. Niet alleen over mijn werk, maar ook over mezelf als persoon. Ik vroeg me af hoe mijn collega’s mij zagen. Was ik wel een leuke gast of juist een klootzak? Hoe lag ik in de groep? Ik besprak dit met wat collega’s van een opdrachtgever waar ik al langer werkte, die mij juist complimenten gaven en zeiden graag met mij te werken. Dat hielp mij om het los te laten."

Pestprotocol

"Ik heb hiervan geleerd dat ik duidelijkere afspraken moet maken over mijn werk en dat ik eerder aan de bel moet trekken als ik merk dat ik niet oké word behandeld. Te lang hoopte ik tevergeefs op beterschap. Nooit meer laat ik me ergens wegpesten. 

Laatst was er een voorlichtingsavond op de school van mijn kinderen, het ging over hun pestprotocol. Toen ik zei dat volwassenen zich ook schuldig maken aan buitensluiten en treiteren, werd er een beetje gek naar mij gekeken. Maar het is echt zo. Helaas weet ik daar nu alles van."

Klik hier voor meer Lifestyle