Marlie was stamceldonor voor haar moeder: 'Zij gaf mij het leven, ik wilde hetzelfde voor haar doen'

"Vorig jaar verloor ik binnen twee weken mijn hond en mijn moeder. Dit dubbele verlies was bijna ondraaglijk, op de automatische piloot hield ik me staande. De stamcellen die ik aan mijn moeder doneerde waren goed van kwaliteit. Toch kon ik haar niet redden, haar lichaam was op. 

Het was niet makkelijk hiermee om te gaan. Maar het besef dat ik niets anders had kunnen doen, hielp me om dit gevoel los te laten. Daarom heb ik zeker geen spijt van mijn donatie. Integendeel, er is een tekort aan donoren en ik hoop echt dat meer mensen hier het belang van inzien. Ik zou het zo weer doen."

"In 2018 trok ik na een relatiebreuk weer in bij mijn ouders. Niet ideaal natuurlijk, maar ik had het geluk dat ik het goed kon vinden met mijn vader en moeder. Mam was er altijd voor mijn broer, zus en mij. Toen we klein waren bleef ze bewust thuis, omdat ze er echt voor ons wilde zijn. Haar deur stond altijd open, iedereen was welkom. 

Qua uiterlijk lijk ik op haar: ik heb dezelfde blauwe ogen en gelaatstrekken, en we zijn klein van stuk. Toen ik weer thuis woonde, ondernamen we vaak samen leuke dingen, zoals shoppen in Duitsland omdat we vlak bij de grens wonen. Zo’n idee kon spontaan ontstaan, mam was overal voor in."

Onrustige cellen 

"Vijf jaar geleden viel me op dat mijn moeder snel moe was. Kleine stukjes lopen werd lastiger en haar gezondheid ging achteruit. Ze kwakkelde wel vaker in de winter met haar gezondheid, dus we gingen van niets ernstigs uit. Toch liet ze voor de zekerheid bloed onderzoeken in het ziekenhuis. Er werden 'onrustige cellen' gevonden in haar bloed, ze werd meteen doorverwezen naar een academisch ziekenhuis. 

Mijn vader ging met haar mee, het was duidelijk dat er iets mis was. Niet veel later kwam mijn zus mij thuis het nieuws brengen: 'Mam heeft leukemie', vertelde ze. Ik had net een salade gemaakt, maar ik kreeg geen hap meer ik door mijn keel en gooide de salade in de prullenbak. De grond verdween onder mijn voeten. Dit had ik niet zien aankomen."

"Het was onduidelijk of mijn moeder überhaupt nog behandeld kon worden, maar gelukkig zagen de artsen mogelijkheden. Ze kreeg drie chemokuren. Het was in coronatijd met lockdowns, de tweede kuur moest ze helemaal alleen doen in het ziekenhuis, zonder bezoek van ons. Dat brak mijn hart, ik voelde me zo machteloos en vroeg me af of we haar nog wel thuis zouden krijgen. Ik wilde haar vasthouden en steunen." 

Langgekoesterde droom

"Gelukkig knapte ze hierna op. Mam werd genezen verklaard en zij en mijn vader kochten een mooie caravan, een langgekoesterde droom die ze niet langer wilde uitstellen. Ze trokken er regelmatig op uit, vooral naar Italië, daar was mijn moeder gek op. Ze had nog geregeld controles, dan werd ze nerveuzer en wat stiller, maar verder genoot ze volop van haar omgeving." 

"Vorig jaar zomer kwamen mijn ouders terug van hun vakantie in Duitsland. Mam liep moeizaam en had veel pijn. Ze vertrouwde het niet en liet bloed prikken bij de huisarts. Opnieuw werden er afwijkende waardes aangetroffen en ze werd doorverwezen naar het ziekenhuis voor extra onderzoek. Niet veel later kwam de uitslag: de leukemie was terug. We vielen stil. 

De kaarten lagen nu anders. Niet gunstig, dat beseften we allemaal. Ik probeerde hoop te houden op genezing, al was de kans klein. Mijn moeder wist dat heel goed. De eerste keer dat ze ziek werd zei ze steeds: 'Ik word beter'. Nu zei ze: 'Ik ga ervoor'. Dat klonk toch anders. Mam trok zich meer terug en genoot van ons om zich heen, maar ze kwam nog maar weinig buiten. Ze was zo’n sterkte vrouw en voelde waarschijnlijk al berusting."

"Haar behandelplan was intens: een zware chemokuur gevold door een stamceltransplantatie. Als dit zou aanslaan, was er een kans dat ze er doorheen kwam. Mijn broer en ik bleken een match te zijn voor haar. In eerste instantie leek hij een betere match, maar na extra onderzoek viel hij toch af. Nu was ik de aangewezen persoon voor een stamceldonatie. 

Dat gaf een dubbel gevoel: ik hou niet van ziekenhuizen en vind bloedprikken al eng, maar dit gaf mijn moeder een kans. Wat nodig is, is nodig. Zij gaf mij het leven, ik wilde hetzelfde voor haar doen. Daar hoefde ik niet over na te denken."

Stamceltransplantatie 

"Onder volledige narcose werden stamcellen uit mijn beenmerg gehaald, die dezelfde dag bij mijn moeder werden ingebracht. Nu was het afwachten of de transplantatie zou aanslaan. Helaas kwamen er verschillende complicaties, zoals een paar infecties. Mijn gezonde cellen deden weinig voor mijn moeder. 

Er bovenop kreeg ze een herseninfarct, waardoor ze halfzijdig verlamd raakte. De blik in haar ogen werd anders. Alsof het lichtje van haar sprankelende persoonlijkheid doofde en haar levensenergie verdween."

"Op 11 november had ik zelf een medische check-up na de stamceldonatie. Gelukkig was alles in orde. Na mijn afspraak besloot ik nog even langs te gaan bij mijn moeder in het ziekenhuis. Ik liep haar kamer binnen en kreeg nauwelijks contact met haar. 

Ik ging terug naar huis, omdat mijn hondje Woezel al dagen erg slecht lag. Ze was mijn steun en toeverlaat in alles wat er speelde. We hadden een afspraak bij de dierenarts. In de auto, stierf ze plots. Met mijn hand op haar hart, alsof ze wachtte tot ik er klaar voor was om haar los te laten." 

Bikkelhard

"Toen ik thuiskwam, stond mijn vader mij op te wachten. Hij vertelde hij dat het echt niet goed ging met mam en dat we morgen een familiegesprek hadden met de arts. Ik wist genoeg. Het is bikkelhard hoe het leven soms loopt, en op deze dag kwam alles samen."

"De volgende dag vertelde de arts dat áls mijn moeder hieruit kwam, ze naar een verpleegtehuis zou moeten. Maar een paar dagen later kregen we te horen dat we afscheid van haar moesten nemen, mijn moeder was op. We waakten een week bij haar, toen stierf ze."

Zonnetje in huis

"Nooit meer wil ik zulke grote verliezen in een korte tijd meemaken. De dood van mijn moeder heeft me geleerd dat tijd kostbaar is en dat ik het dus wijs moet besteden. Ik breng nu meer tijd door met mijn dierbaren, want het leven is eindig. 

Mijn moeder mis ik iedere dag, maar ik voel haar nog altijd bij me. Ook haal ik veel geluk uit mijn puppie Nyma, dat betekent zon. En ze is ook echt het zonnetje in huis, waar ik me graag aan warm."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle