De plotse dood van haar vader leerde Manon: 'Ik zal nooit meer mijn dromen uitstellen'

"Ik zie steeds meer hoe sterk ik op mijn vader lijk. Niet qua uiterlijk, daarin ben ik precies mijn moeder. Maar van mijn vader heb ik mijn liefde voor reizen, de hang naar avontuur, het harde werken en recht door zee zijn. Het is mooi dat hij op die manier nog in mij voortleeft." 

Verhuizing naar Ierland

"Onze band was niet altijd heel goed. Mijn vader was ingenieur, voor grote bedrijven maakte hij de productiemachines. Hij werkte veel en vloog de hele wereld over. Als klein meisje zag ik hem amper. 

Toen ik veertien was, nam hij een baan aan in Ierland, zodat hij meer thuis kon zijn. Voor mij als puber was die verhuizing een ramp. Van de Randstad ging ik naar een klein dorp op een heuvel. Op school moest ik een uniform dragen en make-up was er verboden. Alles was er ouderwets, het leek wel of ik twintig jaar terug in de tijd was gegaan. Op school was er niemand als ik, dus ik werd vaak aangestaard."

"Toch was die tijd in Ierland ergens goed voor. Mijn vader en ik werden namelijk steeds hechter. Vooral nadat hij een ernstig fietsongeluk kreeg en alle botten in zijn gezicht brak, en zelfs even in coma lag. Dit was een besefmoment voor hem. Hij werd opener, liet meer emoties zien, waardoor ik dat ook deed. 

Pap hield van avontuur en kocht een camper. Hiermee gingen we met z’n tweeën naar Frankrijk, onder andere naar de tuin van Monet. Op school had ik les gehad over het impressionisme en ik wilde deze plek graag zien, mijn vader vond het tof om dat samen te ervaren.

Nog altijd bleef mijn vader een workaholic, hij was gek op zijn werk. Ik weet nog dat hij een keer met kerst plots weg moest omdat er ergens een machine stuk was." 

"Na mijn eindexamen verliet ik Ierland om in Utrecht te gaan studeren. Mijn ouders vertrokken naar Chicago, waar mijn vader een baan aangeboden had gekregen. 

Het huis in Ierland hielden ze aan. Daar stond de camper, mijn vader was van plan om na zijn pensioen met mam en de hond mooie reizen te gaan maken door Europa. In de tuin stond een kas, daarin wilde hij groente kweken. In Ierland kwam hij tot rust en alles stond daar klaar voor zijn plannen na zijn pensioen. 'Later ga ik leven', riep hij vaak. Helaas kwam dat 'later' niet."

Afscheid nemen 

"De gezondheid van mijn vader werd steeds slechter. Hij kreeg endeldarmkanker. Daar genas hij van, maar hij hield er wel een stoma aan over. Hierna kreeg hij een hersenbloeding en enige tijd later bleek pap leukemie te hebben. Hij werd bestraald, maar ineens ging hij hard achteruit. 

Mijn zus en ik moesten met spoed een vlucht nemen naar Amerika om afscheid te nemen. Dit kwam zo onverwachts. Hij zat nog midden in een behandeltraject en plotseling hield het op voor hem. Zijn lichaam was kapot."

"Ik was erbij toen hij overleed. Dat was heftig, maar ook heel mooi. Ik hield zijn handen vast en bleef praten tegen hem. Zijn ademhaling werd langzamer en ik hoorde hem zijn laatste adem uitblazen. Hij koos zijn eigen moment om te gaan, heel intiem was het. 

Een klassieke uitvaart wilde pap niet. Op zijn verzoek gaven we in Nederland op het strand een feest om zijn leven te vieren."

Op de bonnefooi naar Bali

"Na zijn dood zat ik er flink doorheen. Ik was 23 jaar en mijn vader kwijt, het voelde zo onwerkelijk. Mijn pijn en verdriet liet ik toe, ik kon het niet verbergen. Nergens had ik zin in, ik wilde alleen zijn en mijn wonden likken. Kort daarna brak corona uit, een goede periode om te rouwen.

In 2022 was ik er klaar mee, ik was toe aan een grote verandering. Mijn vriend en ik zegden ons appartement op, pakten onze spullen in en vertrokken op de bonnefooi naar Bali. We waren van plan om verder te gaan naar Australië, maar daar was nog een lockdown. We bleven op Bali plakken. Het beviel ons heel goed. Goedkoop, lekker eten en ik ging er steeds meer surfen."

"Nog altijd brengt het eiland mij tot rust. Een tijdje geleden reed ik op mijn scooter door de rijstvelden, mijn surfplank achterop en de zon op mijn snoet. Dit is geluk, besefte ik. Op een fijne plek zijn en doen wat ik leuk vind."

Eigen surfkleding

"Op Bali kwam ik ook op het idee van mijn bedrijf voor surfkleding. Vaak gingen mijn vriend en ik naar spots om te surfen, maar dan kon ik nergens in mijn surfpak veilig de scootersleutel opbergen. Ik zocht me suf naar een pak met daarin een zakje voor de sleutel én dat er leuk uitzag, maar dit bestond niet. Ik zag meteen mijn kans. Ik wist precies wat ik wél en niet wilde en als grafisch ontwerper was het voor mij niet moeilijk om te tekenen hoe ik het voor me zag. 

Het is nu een succesvol surfkledingmerk. Duurzaamheid vind ik belangrijk, net als de community die erbij hoort. Mijn kopers vraag ik op social media in polls om hun mening, bijvoorbeeld over een nieuw ontwerp, en daar hou ik dan serieus rekening mee."

"Mijn vader is mijn inspiratiebron geweest om dit te doen en het avontuur aan te gaan. Voor zijn dromen was het te laat, die van mij wil ik nooit meer uitstellen. Ik kan wel gaan zitten wachten tot ik meer ervaring heb of ouder ben, maar waarom? Je weet niet of later wel komt, dat heb ik op de harde manier geleerd."

Workaholic

"Ik probeer te genieten van de mensen om me heen. Net als mijn vader ben ik een workaholic, maar ik doe mijn best om dat beter te doseren. Als ik bij mijn vriend ben, wil ik er écht zijn en niet steeds afgeleid worden door mijn telefoon. Ik leef nú en kijk niet te veel naar de toekomst. Mijn droom is om mijn bedrijf te laten groeien en ergens in Europa te settelen waar het warm is. 

Later als oude dame in het bejaardentehuis wil ik nooit spijt hebben van de dingen die ik niet heb gedaan. Aan mijn vader denk ik nog heel vaak. Bijvoorbeeld als ik op een heel mooie plek ben waarvan hij ook had genoten. Of als ik iets moois heb bereikt met mijn bedrijf. Hij zou glimmen van trots."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle