Asja had geen zwemdiploma en kreeg watervrees: 'Over 'n dijk rijden met mijn dochters? Vreselijk'

"Mijn ouders hadden vroeger geen geld voor zwemles voor mijn zusje, broertje en mij. Dat was echt te duur voor drie kinderen. En toen we verhuisden naar een ander dorp, werd daar net het schoolzwemmen afgeschaft. Toch gingen we ’s zomers vaak naar een recreatieplas. Daar leerde mijn vader mij de basisprincipes van zwemmen. Met een schoolslag kon ik me redelijk redden in het water, al wilde ik wel altijd de bodem onder me kunnen voelen."

"Toch deed het iets met me, geen zwemdiploma’s hebben. Bij zwemfeestjes of een uitje met school ging iedereen in het diepe van de duikplank, dat durfde ik niet. Dan zei ik steevast dat ik ongesteld was. Ik schaamde me. 

Tegen mijn vriendinnen was ik hierover ook niet eerlijk, altijd verzon ik smoesjes. Als zij gingen zwemmen, moest ik die dag toevallig net weg met mijn familie. Die schaamte zat ‘m in dat ik veel dingen niet durfde in het water, maar ook over het geen diploma hebben omdat mijn ouders daar geen geld voor hadden. Dat maakte me verdrietig, alsof ik er niet bij hoorde."

Nooit meer naar het diepe 

"Een keer ging ik tijdens een partijtje toch van een glijbaan, die kwam in het diepe uit. Ik verdween onder water en kon me niet afzetten tegen de bodem, het lukte me niet om omhoog te komen. Bijna verdronk ik. 

Gelukkig trok een andere zwemmer mij omhoog. Dit voorval maakte mijn angst nog groter. Nooit meer ging ik naar het diepe hierna."

"Ik was in het begin vooral bang voor het diepe, later was ik met name bang om te verdrinken. Mijn watervrees werd groter toen ik kinderen kreeg. Over een dijk rijden met mijn dochters vond ik vreselijk. Allerlei doemscenario’s spookten door mijn hoofd: wat als we met de auto in het water zouden belanden, kon ik mijn dochters dan wel redden? Als moeder voelde ik me superverantwoordelijk. 

Kwam er een tegenligger, dan stond het zweet op mijn voorhoofd. En als we langs een kanaal of sloot fietsten, was ik bang dat mijn dochters nét een verkeerde slinger zouden maken en in het water zouden vallen. Paniekerig riep ik dan dat ze dichter bij mij moesten fietsen. Dan klopte mijn hart in mijn keel."

Waterrat

"Toen mijn oudste dochter vijf was, deed ik haar op zwemles. Dat vond ik belangrijk, ik wilde dat zij zichzelf kon redden en stond erop dat ze A, B en C zou halen. Zij is een waterrat en vindt zwemmen heerlijk. 

Maar samen bommetjes maken in het diepe of van een glijbaan gaan, zat er niet in. Daar voelde ik me schuldig over, dat ik niet leuk mee kon doen. Liever ging ik niet zwemmen, zelfs niet op warme dagen. Water gaf mij een gevoel van onmacht, dus ik ging het uit de weg."

"Zes jaar geleden werd mijn tweede dochter geboren. Bij mijn oudste had ik al veel gemist, nooit was ik met haar van een wildwaterbaan gegaan. Mijn jongste dochter deed ik ook op zwemles, en toen realiseerde ik me dat ik straks wéér niet mee kon doen met haar. En ook haar kon ik niet beschermen als er iets gebeurde. 

Al jaren spookte het door mijn hoofd om zwemlessen te nemen, twee jaar geleden besloot ik het ook echt te doen. Daarvoor moest ik best een drempel over. Niet kunnen zwemmen is een taboe onder volwassenen, en zeker onder Nederlanders. Het is gebruikelijk dat iedereen een zwemdiploma heeft en dat je ouders dat kunnen betalen. Daar wordt maar van uitgegaan. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat schoolzwemmen is afgeschaft. Want ik ben echt geen uitzondering, meer mensen kunnen niet zwemmen, maar zo voelde het soms wel." 

Lichte paniek

"De eerste lessen vond ik superspannend. Al snel moest ik naar het diepe zwemmen. Dat was even slikken en zorgde voor lichte paniek bij mij, maar door de fijne begeleiding ging het goed. Het scheelde dat ik al een beetje kon zwemmen, al was mijn techniek zelf aangeleerd en niet perfect."

"Ik moest vooral de angst om te verdrinken overwinnen. Ik moest letterlijk in het diepe springen. Na tien minuten op de kant twijfelen deed ik dat, en door de lessen wist ik nu wél hoe ik weer goed naar boven kwam en waar ik op moest letten in mijn ademhaling. Toen dat lukte, gaf mij dat zo veel zelfvertrouwen. Ik leerde daarna duiken, door het gat zwemmen en technisch goed zwemmen. Iedere les was voor mij een overwinning."

"Toen ik mijn A-diploma haalde, was ik zó trots. Ik voelde me onoverwinnelijk. Glunderend ging ik met mijn papiertje op de foto. Dit zette ik op Facebook, want ik wilde mijn blijdschap delen. Mijn trots was inmiddels groter dan mijn schaamte. 

Ik kreeg veel verbaasde reacties, ook van vriendinnen die niet wisten dat ik geen zwemdiploma had. Ergens hoop ik een voorbeeld te zijn dat je nooit te oud bent om te leren en dat je angsten kunt overwinnen. Inmiddels heb ik ook mijn B-diploma gehaald." 

Meer zelfvertrouwen 

"Afgelopen zomer heb ik naar hartenlust met mijn kinderen gezwommen, deze zomer ben ik dat ook van plan. Ik kijk er enorm naar uit. Nooit meer zal ik bang zijn om te zwemmen en me door mijn angst laten beperken. Hopelijk kan ik anderen die hiermee worstelen inspireren om ook de stap te zetten. Dat ik heb doorgezet en nu kan zwemmen, geeft mij meer zelfvertrouwen. Dat gevoel gun ik iedereen."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle