Ellen viel op eigen kracht 68 kilo af: 'Knop ging om toen ik dacht dat ik een hartaanval had'

"In anderhalf jaar tijd verloor ik op eigen kracht 68 kilo. Dat is een heel mens, nog steeds kan ik dat soms amper bevatten. Sindsdien is er een wereld voor me opengegaan. Letterlijk zelfs. 

Toen ik nog veel overgewicht had, zag ik altijd op tegen vliegen. Dan zat ik bekneld in de smalle stoel en was het altijd maar de vraag of ik mijn riem wel dicht kreeg. Toen dat een keer écht niet lukte, moest ik bij de stewardess om een verlengstuk vragen. Dat vond ik heel vernederend. Tegenwoordig klik ik die riem probleemloos dicht, zó fijn. Net als dat ik zonder angst voor doorzakken op klapstoeltjes ga zitten. Dingen die voor anderen zo vanzelfsprekend zijn, maar zeker niet als je ooit voller bent geweest."

"Als kind was ik al aan de stevige kant. Mijn ouders kookten met groenten en volkoren producten, er was thuis geen dieetcultuur of overdreven veel snoep aanwezig. Voeding interesseerde mij weinig, ik stopte in mijn mond waar ik zin in had. Natuurlijk zag ik dat vriendinnen slanker waren dan ik, maar dat zag ik als voldongen feit. Op mijn vijftiende paste ik geen enkele spijkerbroek meer, uiteindelijk moest ik een mannenbroek kopen. Daar baalde ik van, maar het was voor mij geen reden om iets aan mijn gewicht te doen."

Pizza als lunch

"Toen ik op mijn 23ste op mezelf ging wonen, kwam ik steeds meer kilo's aan. Ik at pizza als lunch en McDonald's als avondeten, want dat vond ik lekker en makkelijk. Kookte ik een keertje zelf, dan dacht ik dat dit automatisch heel gezond was, wat lang niet altijd zo was. Maar ik had nul kennis van voeding en stak mijn kop in het zand. 

Ik merkte dat ik steeds een kledingmaat omhoog ging, maar negeerde dat. Het boeide me gewoon niet zo. Al was ik bij vlagen heus wel onzeker. Liep ik met mijn wagentje door de supermarkt, dan hoopte ik maar dat niemand in mijn wagen vol ongezonde keuzes zou kijken en zou zeggen: 'Zou je dat wel doen?' Met warm weer bedekte ik mijn lichaam, zo droeg ik in de snikkende hitte leggings. Als iemand dan vroeg ik of het niet veel te warm had zo, ontkende ik dat gewoon.

Ondanks dat ik soms onzeker was, accepteerde ik mezelf zoals ik was. Nooit heb ik gewalgd van mijn lichaam. Ik wist dat ik afweek van het maatschappelijk gewenste plaatje, maar dat vond ik oké. Toen ik een relatie kreeg met mijn huidige man, heb ik ook nooit gedacht dat ik hem 'niet waard was' of dat hij te knap was voor mij. Ondanks mijn grote maat besteedde ik veel aandacht aan mijn uiterlijk en liep ik er altijd leuk gekleed bij."

"Het kwam niet in mijn hoofd op om iets aan mijn overgewicht te doen, terwijl ik een BMI van 43 had, dat is morbide obees. Alles veranderde toen ik in januari 2018 ineens onwel werd. Ik lag op bed en het voelde alsof er een hand op mijn keel lag. Ook kreeg ik een zwaar gevoel op mijn borst. Ik had geen idee wat er aan de hand was en schrok me rot. Het was vreselijk, ik dacht dat ik doodging. Die angst werd groter toen ik mijn klachten ging googelen en las dat dit symptomen waren van een hartaanval."

Confrontatie

"Voor mij was dit een enorme confrontatie met mezelf. Ik besefte dat mijn overgewicht nare gevolgen kon hebben voor mijn gezondheid, zoals diabetes of hartproblemen. Iedere dag was ik bang om een hartaanval te krijgen. Ik kreeg steeds meer klachten, zoals pijn in mijn linkerarm, maar durfde niet naar de huisarts. Dan zou het 'echt' worden voor mij. Ook vreesde ik te horen te krijgen dat het 'eigen schuld, dikke bult' was.

Drie maanden later stapte ik uiteindelijk toch naar de huisarts. Zij nam mij meteen heel serieus, dat vond ik zo fijn. De huisarts vermoedde dat ik last had van paniekaanvallen en hyperventilatie, maar deed voor de zekerheid toch bloedonderzoek. Ook werd er een hartfilmpje gemaakt. Na een paar zenuwslopende dagen kwam eindelijk de uitslag: er was niets aan de hand, ik was kerngezond. Dat was voor mijn zo'n grote eyeopener: ik was gezond en wilde niet dat de scenario's waar ik zo bang voor was geweest, mijn realiteit zouden worden. Ik besloot mijn levensstijl om te gooien. Niet eens om af te vallen, maar om gezond te worden."

"Ik wist echt helemaal niets van voeding, dus ik ben op internet veel gaan lezen over hoe een gezond eetpatroon eruitziet. Ik begon met mijn ontbijt: waar ik eerst een stapel boterhammen met pindakaas of hagelslag naar binnen werkte, verving ik dat nu door pap. Dat was voedzamer en verrek, dat vond ik ook lekker. Zo maakte ik steeds kleine stapjes. Na drie maanden stapte ik op de weegschaal en bleek ik 20 kilo kwijt te zijn. Dat gaf mij de motivatie om door te pakken."

Vooroordelen

"Vervolgens begon ik met het tellen van calorieën en leerde ik over voedingswaarden, zoals vetten, suikers, eiwitten en vitaminen. Er ging een wereld voor me open, ik weet nog dat ik in shock was toen ik me realiseerde hoeveel calorieën er in een plakje kaas zaten. 

De kilo's vlogen eraf: in 18 maanden tijd verloor ik 68 kilo. Ik heb nooit een bepaald gewicht of een kledingmaat nagestreefd. Ik wilde gewoon een gezond BMI hebben. Nadat ik dat doel had bereikt, zorgde ik ervoor dat ik balans hield. Dat was een zoektocht, ik moest mezelf leren om toe te staan soms de teugels te laten vieren en wél die bitterbal te pakken."

"Het afvallen heeft mijn leven veranderd. Het grootste verschil is dat ik nu veel meer energie heb. Eerder was ik niet van de bank te slaan en keek ik erg op tegen huishoudelijke klusjes als stofzuigen. Daar had ik de puf niet voor. Ook liet ik vaak mijn spullen door het huis slingeren, opruimen kostte mij veel moeite. Nu helemaal niet meer, tot blijdschap van mijn man die zich soms ergerde aan mijn troep en gebrek aan energie. Wat me ook opvalt: mensen zijn nu aardiger voor mij en ik word sneller geholpen in winkels. Ik denk dat er onbewust toch vooroordelen zijn over dikkere mensen, bijvoorbeeld dat die lui zijn."

Leuker mens

"Mijn kledingstijl is ook veranderd. Nadat ik die mannenbroek moest kopen, droeg ik nooit meer jeans. Je kon mij uittekenen in rokjes en jurken. Sinds ik zo veel ben afgevallen, heb ik weer plezier in het dragen van leuke spijkerbroeken. Ik ben actiever, energieker en geduldiger geworden. Dit gun ik anderen ook, daarom deel ik mijn ervaringen op Instagram. Hiermee ben ik begonnen toen ik klaar was met afvallen. 

Ik hoop anderen ermee te inspireren: als ik het kan, kun jij het ook. En om te laten zien dat het oké is om jezelf niet te hard te pushen met afvallen. Je bent geen beter, leuker of interessanter mens als je slank bent. Wat belangrijk is, is gezond zijn en een goede relatie hebben met eten op de lange termijn. Het getal op de weegschaal is niet boeiend, jezelf goed voelen wél.

Nooit meer wil ik overgewicht hebben, simpelweg omdat dat ongezond is. Voor een terugval ben ik niet bang, ik ben al vijf jaar stabiel op gewicht. Dit is wie ik ben. Ik kijk erg uit naar de zomer. Vroeger vond ik warm weer vreselijk. Ik zweette enorm en had last van schurende benen. In een badpak voelde ik me niet op mijn gemak. Nu vind ik het heerlijk om aan het zwembad te liggen. Die zonnige dagen laat ik nooit meer aan me voorbij gaan."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle