Bianca was depressief tijdens haar zwangerschap: 'Ik zag de bevalling als een verlossing'

"Ik heb altijd een kinderwens gehad. Als meisje wist ik al: ooit gaat dit gebeuren. Niet voor niets ben ik later ook juf geworden, ik heb gewoon iets met kinderen. Maar zwanger zijn bleek niet mijn hobby. Tijdens mijn eerste zwangerschap, nu twintig jaar geleden, was ik héél misselijk. Als een zielig hoopje lag ik op de bank. 

Van de tweede zwangerschap had ik gelukkig minder last. Daarna hadden we nog de wens voor een derde kind. Het was een cadeautje toen ik weer zwanger bleek te zijn." 

"Maar al snel voelde ik me niet happy. Normaal gesproken ben ik een positief ingesteld mens, maar nu zag ik alles heel zwart. Ik voelde me vlak, niks maakte me blij. Ik huilde veel en om niets, was heel gevoelig voor prikkels en had last van paniekaanvallen die vanuit het niets omhoog kwamen. 

De eerste keer dat dit gebeurde stond ik in een winkel in de rij. Plots werd ik overvallen door paniek. Ik kon alleen maar denken: ik wil hier weg. In die tijd werkte ik nog als leerkracht in de kleuterklas. De herrie kwam keihard bij me binnen, alsof er met breinaalden in mijn oren werd geprikt."

Steeds grotere impact

"In het begin dacht ik dat dit slechte gevoel vanzelf wel weg zou gaan. Ik wuifde mijn klachten weg, dacht dat het logisch was dat ik zo vermoeid was met twee kleine kinderen, een zwangerschap, het huishouden en mijn werk. Maar mijn depressieve gevoelens kregen een steeds grotere impact op mijn dagen. 

Ik merkte dat ik mijn werk niet meer goed aankon, iedere dag was ik aan het overleven. Mijn flexibiliteit was weg. Als iemand een afspraak cancelde, trok ik dat echt niet."

"Mijn toenmalige partner opperde dat ik misschien een winterdepressie had – ik ben altijd gevoelig geweest voor de donkere, koude maanden. Ik stapte naar de huisarts, die vaststelde dat ik last had van een prenatale depressie, oftewel een depressie tijdens de zwangerschap."

Lager IQ

"Op dat moment kwam net de film De gelukkige huisvrouw op tv, over een jonge moeder met een heftige postnatale depressie. Dat wilde ik hoe dan ook voorkomen, ik wilde niet dat mijn depressie daarin zou overgaan. Daarom was ik vanaf dat moment ook heel open naar mijn omgeving over waarmee ik worstelde. 

Ik ben heel goed in het doen alsof alles oké is, maar ik wist dat het niet verstandig zou zijn om schone schijn te spelen terwijl ik van binnen kapotging. Ik voelde me heel verantwoordelijk voor mijn ongeboren baby, en ook schuldig naar hem toe. Dan las ik dat stress tijdens de zwangerschap kan zorgen voor een lager IQ en voelde het alsof ik faalde en mijn kind niet kon beschermen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik hier niets aan kon doen, dat de depressie mij ook maar overkomen was."

"Iedereen weet wat een postnatale depressie is, de prenatale versie is veel minder bekend. Terwijl veel zwangere vrouwen niet op een roze wolk zitten. Ze wuiven het weg, zo van: dit hoort erbij als je zwanger bent, deal with it. Daardoor zoeken veel vrouwen geen hulp. 

Zelf had ik een paar gesprekken met de praktijkondersteuner, maar achteraf vind ik dat ook ik om meer hulp had moeten vragen. Het besef dat ik een prenatale depressie had, hielp mij om een lichtpuntje te zien. Ik zag de bevalling als de eindstreep, een verlossing. Daar hield ik me aan vast. De rest van de zwangerschap lette ik goed op signalen. Als ik merkte dat ik veel last had van prikkels, trok ik me even terug."

Weer geluksmomentjes 

"Na de geboorte van mijn zoon ging het langzaam weer beter. De routine van het zorgen voor een baby was heel helpend, ook veranderde mijn hormoonhuishouding waardoor ik stabieler werd. 

Ik weet nog goed dat ik met mijn twee oudste kinderen aan het spelen was, de baby had ik op mijn arm. De zon brak door en ik voelde de warme stralen op mijn huid. Dit voelt goed, dacht ik toen. Dat viel me op, dat ik weer geluksmomentjes kon ervaren."

"Inmiddels is het dertien jaar geleden dat ik deze depressie had. Nooit meer wil ik dat meemaken. Het is afschuwelijk om zo diep te zitten en jezelf amper terug te herkennen. Destijds was het waarschijnlijk een combinatie van een druk leven, hormonen en stofjes in mijn hersenen. Ik let nu beter op signalen. 

Als ik merk dat ik situaties heel erg ga overanalyseren – dat deed ik toen heel erg – dan weet ik dat ik stress heb en dat ik een stapje moet terugdoen. Ook ben ik ander werk gaan doen. Ik sta niet meer voor de klas maar werk als ondernemer in het onderwijs."

Houd zwangeren in de gaten 

"Pas afgelopen zomer heb ik het fotoboek van deze laatste zwangerschap afgemaakt. Dat werkte therapeutisch, het hielp om er definitief een streep onder te zetten. Door dit te delen hoop ik anderen te helpen. Al is er maar één iemand die zich in mijn verhaal herkent en daardoor aan de bel durft te trekken. 

En het is een oproep om zwangeren in de gaten te houden. Juist als iemand nooit om hulp vraagt, moet je diegene soms dingen uit handen nemen en een luisterend oor bieden. Kijk naar elkaar om."

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle