Het leven heeft Coba (77) verrast na de dood van haar man: 'Ik verveel me nooit'

"Toen ik vijf jaar geleden mijn man verloor, dacht ik dat mijn leven voorbij was. Ik weet nog goed dat ik na de begrafenis thuiskwam in ons veel te stille huis en dacht: wat nu? 

Ruim vijftig jaar had ik geleefd in de cadans van samen. Samen eten, samen op vakantie, samen beslissen, samen zwijgen. En ineens was het stil. Ik was niet langer de vrouw van Piet, maar alleen Coba."

"Die eerste maanden voelde ik me een half mens. Alles herinnerde me aan hem: zijn stoel, zijn krant op de tafel, de geurtjes in de badkamer. Soms zette ik expres de televisie te hard, gewoon om het geluid te horen. Ik dacht dat mijn dagen zich voortaan zouden vullen met gemis, en de avonden oneindig zouden aandoen."

Energie van kleinkinderen  

"Maar het leven heeft me verrast. Nu, vijf jaar later, kan ik zeggen dat ik mijn draai heb gevonden. Sterker nog: ik ervaar een vrijheid waarvan ik niet wist dat ik ernaar verlangde. Iedere woensdag komen mijn twee kleinste kleinkinderen bij mij. Dan bouw ik blokkentorens, lees ik verhaaltjes en bak ik pannenkoeken. 

Hun energie werkt aanstekelijk; ik merk dat ik er zelf jonger van word. Mijn dochter zegt weleens: 'Mam, de kinderen kijken echt uit naar hun woensdag bij jou.' Dat is een groot compliment."

"Daarnaast ben ik elke vrijdag in de tuin van de kerk te vinden, samen met een groepje vrijwilligers. Onkruid wieden, rozen snoeien, bollen planten en tussendoor praten over alles en niets geeft me een doel en een ritme. En misschien nog belangrijker: het brengt me onder de mensen. 

Na afloop drinken we koffie en lachen we veel. Toen Piet nog leefde, hielp ik ook al in de tuin, maar haastte ik me na de koffie naar huis omdat hij op me wachtte.

Dat vroeg hij niet van me, maar ik deed het wel. Nu laat ik de tijd aan me voorbij vliegen en zit ik er soms om vier uur nog. Voor het eerst in mijn leven voel ik me vrij om de tijd te vergeten."

Met vriendinnen maak ik plannen om te lunchen, te wandelen en ga ik weekendjes weg. Mijn agenda is voller dan ooit, en dat voelt heerlijk. Ik kan eerlijk zeggen: ik verveel me nooit. 

Dat betekent niet dat ik Piet niet mis. Integendeel. Hij was mijn eerste en grote liefde. We ontmoetten elkaar op de dansvloer, ik was negentien, hij vijfentwintig. Zijn blauwe ogen en zelfverzekerde houding trokken me meteen aan."

Dominante man 

"Samen hebben we een gezegend huwelijk gehad, met alle ups en downs die daarbij horen. Ik had hem dolgraag nog steeds bij me gehad. Maar ik kijk ook eerlijk naar wie hij was. Piet was een dominante man. Hij bepaalde vaak de sfeer in huis. 

Als hij vrolijk was, dan straalde dat uit op ons allemaal. Maar als hij somber of boos was, dan voelde het alsof er een donkere wolk boven ons hing. Ik schikte me daarin, uit liefde en gewoonte."

"Nu ik alleen ben, valt me op hoeveel ruimte dat geeft. Ik hoef niemand meer te vragen of iets mag, of te wachten tot iemand ergens zin in heeft. Ik besluit zelf of ik de radio hard zet, of ik de hele dag in de tuin werk, of ik een weekend wegga met vriendinnen. Dat voelt soms nog steeds nieuw en spannend. Vrijheid kan een late ontdekking zijn."

"Wat ik geleerd heb, is dat rouw en vreugde naast elkaar kunnen bestaan. Ik mis mijn man, ik praat nog vaak met hem in mijn hoofd. Maar ik leef ook, en dat leven is goed. Misschien zelfs beter dan ik ooit had durven denken. Ik voel me rijk met mijn kinderen, mijn kleinkinderen, mijn vriendinnen, mijn werk in de tuin. 

Soms denk ik: Piet had dit nooit zo kunnen laten gebeuren. Hij vond het moeilijk om alleen te zijn. Hij zou zich verveeld hebben, of somber. Ik ben dankbaar dat ik het anders ervaar. Het is alsof ik een nieuwe versie van mezelf heb leren kennen."

Leven op je eigen tempo

"Verlies hoeft niet het einde te zijn van geluk. Juist in je eentje kun je opnieuw ontdekken wie je bent. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik voel me vrijer en meer mezelf dan ooit. 

De liefde voor Piet draag ik voor altijd mee. Maar ik ben ook dankbaar dat ik deze fase mag meemaken, waarin ik leef op mijn eigen tempo. Liefde maakt je tot wie je bent, in iedere fase opnieuw. Je leert, je geeft, je rouwt, en je groeit. Zelfs op je zevenenzeventigste."

De naam Coba is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie. 

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.