Kristel wil nooit meer daten met 'n kinderloze man: 'Hij zag mijn dochters als ballast'

"Afgelopen zomer was ik met mijn vriend Bram en onze kinderen op een Italiaanse camping. Keer op keer zag ik mijn meiden en de dochter van Bram gierend van de lach van de glijbaan gaan, terwijl ze door hem achterna werden gezeten. 

Ik genoot van hun pret en realiseerde me hoezeer ik dit gemist had met mijn vorige partner Joris. Nooit heb ik hem zo uitbundig of enthousiast met mijn kinderen gezien. Hij leek ze liever kwijt dan rijk te zijn. Maar mijn kinderen horen bij mij, take it or leave it."

"Toen vijf jaar geleden mijn toenmalige man en ik uit elkaar gingen, waren mijn dochters Luna en Mila vijf en twee jaar oud. De scheiding verliep gelukkig prima, zonder grote ruzies of verwijten. Tegenwoordig hebben veel gescheiden ouders co-ouderschap, waarbij de kinderen de helft van de tijd bij iedere ouder zijn. 

Een mooi model, maar voor ons niet haalbaar omdat mijn ex op onregelmatige tijden werkt en ook nog eens voor zijn baan veel in het buitenland zit. Dan zouden Luna en Mila continu bij een oppas zitten op zijn dagen en dat wilden wij beiden niet. We spraken dus af dat de meisjes om het weekend twee dagen bij hem zouden zijn en soms tussendoor als het zo toevallig uitkwam."

Ruimte voor de liefde

"Mijn hoofd stond in het begin niet echt naar daten, maar een jaar na de breuk merkte ik dat er wel weer ruimte ontstond voor een nieuwe liefde. Ik miste de gezelligheid van samen lekker eten of een film kijken, een maatje bij wie ik mijn verhaal kwijt kon en het fysieke contact."

"Van een samengesteld gezin had ik, mede door de Netflix-serie Bonusfamiljen, eerlijk gezegd nogal een schrikbeeld. Het leek me niets, kinderen die tegen hun zin in bij elkaar worden gepleurd, de chaos van alle verschillende schema’s en gedoe met exen. 

Dus toen ik Joris op een festival ontmoette en de vonk meteen oversloeg tussen ons, was ik aangenaam verrast dat hij geen kinderen had. Een bewuste keuze van hem, hij heeft nooit kinderen gewild. Achteraf had dit een teken aan de wand moeten zijn."

Rustig opbouwen

"Het duurde zo’n vier maanden voor ik Joris aan mijn dochters voorstelde. Heel laagdrempelig en niet te snel, ik wilde het rustig opbouwen. In het begin kwam hij even koffie drinken, daarna bleef hij wel eens eten. 

Als Luna en Mila een weekend bij hun vader waren, gingen Joris en ik lekker op pad. Eten in de stad, naar de kroeg of bios, of we bleven de hele dag in bed. Pas na een tijd bleef hij ook soms slapen als de meiden er waren. Die vonden Joris aardig, vooral Luna kletste de oren van zijn kop. Joris vond dat grappig – toen nog wel -  en nam vaak kleine cadeautjes of iets lekkers voor ze mee."

"Het begon met opmerkingen over de omgangsregeling van mijn ex met de kinderen. Het leek Joris te irriteren dat mijn dochters het grootste deel van de tijd bij mij waren. Dat vond hij maar raar en 'niet van deze tijd'. 

Hoe vaak ik hem ook uitlegde dat 50/50 echt niet ging lukken met mijn ex en dat deze regeling voor ons nu eenmaal het beste werkt en de meeste rust biedt voor de meiden; het drong maar niet tot hem door. Dat gaf me een rotgevoel, alsof mijn kinderen ballast waren voor hem."

Kind met oorontsteking

"Zoals iedere ouder weet, moet je met kinderen flexibel zijn. Het gebeurde wel eens dat Joris en ik plannen hadden voor een avondje weg, maar dat ik die moest cancelen vanwege de kinderen. 

Zo zouden Joris en ik een keer naar een barbecue van zijn beste vriend gaan, toen Mila plots oorontsteking kreeg. Ik wilde haar niet ziek bij de oppas dumpen, dus bleef liever thuis bij haar. Vond Joris onzin. 'Geef haar gewoon paracetamol', zei hij. Dat vond ik zo hard, een ziek kind hoort gewoon bij haar moeder te zijn. Hij begreep er niets van dat ik weigerde om mee te gaan."

"Net zoals hij er weinig begrip voor had dat mijn keuzes anders waren. Als we ergens gingen eten met de meiden, koos ik het liefste voor een restaurant met een speelhoek en een kaart met kindermenu’s. 

Ik wil niet in een zaak met wit tafellinnen zitten, waarbij ik bang moet zijn dat er een glas sinas omvalt en de kinderen geen kik mogen geven. Joris liet merken dat hij daarvan baalde, hij wilde niet naar een wokrestaurant met chocoladefontein."

Wéér een relatie op de klippen

"Geregeld hadden Joris en ik hier gesprekken over. Ergens begreep ik zijn kant wel: hij had bewust voor een kinderloos bestaan gekozen, en nu zat hij toch met de 'nadelen' van een gezinsleven. Zo vond hij het ook vervelend als de kinderen ‘s nachts wakker werden of ook in het weekend vroeg op waren. 

Nu ik erop terugkijk, denk ik: ik had het veel eerder moeten afkappen. Maar ik had ook zo veel leuke, gezellige momenten met Joris. Hij was grappig, gevat en door zijn vele complimentjes voelde ik me mooi en aantrekkelijk. Daardoor bleef ik vechten voor onze liefde, onbewust voelde het misschien voor mij als falen als er weer een relatie op de klippen liep. Maar ondertussen zat het me niet lekker. Ik kreeg het gevoel dat Joris mijn kinderen niet helemaal accepteerde en dat hij liever ongebonden was."

"De druppel was toen ik een zomervakantie wilde boeken. Joris vond het niet fijn dat we in het hoogseizoen moesten gaan, maar Luna was nu eenmaal leerplichtig. Hij wilde niet naar een camping met animatie en een zwembad, maar het liefst een citytrip doen. 

Dat zag ik totaal niet zitten, met twee kinderen in de bloedhitte door Rome of Athene lopen. We kwamen er niet uit, en ineens vielen mij de schellen van de ogen. Het zou altijd een strijd worden waarbij ik moest kiezen tussen hem en mijn dochters. Daar had ik helemaal geen zin in. Bovendien was het voor mij heel duidelijk: mijn kinderen komen altijd op de eerste plaats."

Opluchting

"Ik maakte het uit met Joris. Zeker had ik daar de eerste weken verdriet van, maar al gauw overheerste de opluchting. Al die tijd had ik op mijn tenen gelopen en geschipperd tussen hem en mijn dochters. Dat hoefde nu niet meer."

"Ik heb zeker van deze ervaring geleerd. Nooit meer wil ik een man die niet op mijn kinderen zit te wachten en die mij als moeder niet in mijn waarde laat. Ik wil niet alle kinderloze mannen over een kam scheren, maar zelf zal ik niet meer kiezen voor een man die geen vader is. Ik heb het idee dat iemand die zelf kinderen heeft, toch meer begrip heeft."

Toch een samengesteld gezin

"Mijn bezwaren tegen een samengesteld gezin heb ik aan de kant gezet toen ik twee jaar geleden Bram ontmoette, die een dochter van acht heeft. Voorlopig gaan we nog niet samenwonen, maar we doen veel samen met onze kinderen en dat gaat hartstikke goed. We genieten volop van onze meidenbende."

De namen in dit artikel zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl

Klik hier voor meer Lifestyle