Hanneke past in maat M, soms zelfs S: 'Durf er niet op te vertrouwen dat ik dit lijf mag houden'

"Geachte mevrouw Mijnster, uw geneesmiddel is momenteel niet op voorraad." Mijn apotheek mailt en mijn hart slaat over. Ik ken de verhalen, van schaarste en paniek, de hele bombarie waarom de prik ook veel tegenstanders heeft. De vraag is te groot. Er zijn zoveel mensen zonder diabetes die ook graag gewicht verliezen, dat de mensen met diabetes, zoals ik, even moeten wachten tot de stash weer steady is. Dat is niet erg, maar wel even schrikken.

Ik snap namelijk héél goed dat veel nog-niet-diabetici ook de vruchten willen plukken van de bijwerkingen. Ik wilde zelf ook zo lang ik me kan herinneren van mijn overgewicht af, dat ik ook ging uitzoeken hoe ik aan zo’n prik kon komen. Als het met alleen sporten en goed eten maar mondjesmaat lukt, dan is het verlangen naar een beetje hulp toch niet zo vreemd?

En zolang je de basis zelf niet aanpakt, verricht zo’n medicijn ook geen wonderen. Je moet het toch echt zelf doen, maar in extra stickers voor het alléén doen, geloof ik niet. Dat ik zelf eerst ziek moest worden, voordat ik hulp kon krijgen, vind ik nog steeds krom en onnodig. Overeten, en overgewicht, is zoveel complexer dan de pondjes-en-mondjes-riedel. Medisch, psychisch, fysiologisch: alle oorzaken verdienen hulp als jij dat wil.

Lichte paniek

Nu is er dan toch een lichte paniek, want ik heb nog geen nieuwe spuit en moet morgenochtend weer een nieuwe shot zetten. Wat als 'ie er niet op tijd is? Gaat mijn stofwisseling meteen weer door de war als ik van mijn vaste schema afwijk? Hoelang moet ik wachten en hoelang kan ik zonder? Word ik dan weer dik? 

Die laatste vraag is de meest interessante. Een half jaar ben ik nu bezig, en daarin zijn de veranderingen in mijn vel zo groot, en is mijn eigen focus op mijn gewicht zo sterk dat ik bijna vergeet dat ik ook nog diabetes heb. Mijn gezondheid heeft dit hulpmiddel nodig, terwijl ik vooral de bijwerkingen vier. Met de prik en de pillen, het sporten en de dubbele dosis groenten iedere dag van de week, voel ik me zo goed dat ik de ziekte een beetje wegmoffel in mijn hoofd. 

Ja, ik moet die oogmeting nog doen. Komt vast goed, nu even geen tijd want ik heb een boek te schrijven, een deadline te halen, een kind op te voeden. Ja, er zijn wat buikpijndagen na het eten van kokos of linzen, maar verder gaat het wel. Ik mis de biertjes niet, het snoepen wel, maar ook daarin vind ik iets meer marge in de mate. 

Constante dopamineshotjes

Sinds ik af en toe chocolade in huis haal, droom ik er niet meer over, en van een ouderwetse eetbui is het nog altijd niet gekomen. Zelfs wanneer ik mezelf elke dag een kleine snack gun, word ik niet meer overvallen door een suikerdip en verlies ik gewicht. 

Dat ik inmiddels maat M draag, en van sommige merken zelfs S (S!, dat droeg ik voor het laatst op de basisschool!), is nog altijd niet te bevatten voor me, en tegelijkertijd zo’n feest dat het constant dopamineshotjes geeft. Zoveel dat ik even vergat dat ik wel degelijk een ziek lijf heb, waar ik goed voor wil zorgen. Dat doe ik ook, maar met de dreiging van een afwezig medicijn ben ik ineens bang om alles te verliezen. 

Of nou ja, zo ineens is het misschien ook niet. Die angst is er sowieso wel. Dat de huisarts zomaar kan bepalen dat het nu wel mooi is geweest. Dat de prik niet meer aanslaat. Dat de eetbuien toch terugkomen. Dat ik weer dik word en alleen even aan mijn nieuwe lijf en leven heb mogen ruiken. 

Herfstgarderobe van vorig jaar 

In mijn kast hangen jurken die ik niet meer draag, broeken die ik niet meer pas, zelfs mijn ondergoed en mijn sportkleding moet ik vervangen omdat alles om mijn dijen wappert en van mijn schouders zakt. Mijn jassen zien eruit alsof ze van de herenafdeling komen en in mijn beha’s kan ik inmiddels mijn complete portemonnee bewaren. 

Ik koop alles nieuw, soms ook vintage, want ineens pas ik dat ook. Maar toch doe ik mijn herfstgarderobe van vorig jaar niet weg. Het lukt me nog niet. 'Gooi het op Vinted', zeggen vriendinnen. 'Breng het naar een tweedehandswinkel, zeggen anderen. Ik heb een briefje gehaald, gelezen dat ik 40 procent van de verkoopprijs kan krijgen, dus het is nog een goede deal ook, maar ik ben nog steeds niet langs geweest met een volle shopper. Inmiddels vul ik er met gemak een stuk of drie, maar ik blijf dralen, want ik durf nog niet.

Wat nou als het straks weer over is met de pret? Wat als ik toch weer aankom, zoals al die eerdere keren? Jarenlang kwam ik niet onder maat 40 uit, nu zit ik op 38 (en soms 36). Hoe dan? Dat rijmt niet in mijn hoofd, ook al zie ik het in de spiegel en op de afgeknipte kaartjes na weer een shopsessie. Deze versie van mezelf is me totaal onbekend, en duidelijk wel bemind. Ik durf er nog niet op te vertrouwen dat ik dit lijf mag houden. 

En dus heb ik een hulplijn ingeschakeld. Mijn kinderen gaan al mijn te ruime kleding op Vinted zetten en mogen zelf de knaken houden, voor de moeite. Zij prikken dwars door mijn getreuzel heen en pakken door, precies wat ik nodig heb. 

Maar eerst bel ik nog even naar de apotheek, om te vragen hoe het met de voorraad staat. 

Hanneke Mijnster (1980) schrijft over zaken die het leven mooi en moeilijk maken, en doet dat al tien jaar voor RTL Nieuws. Elke week schrijft ze de Liefdesles en nu ook de serie OverEten. Van haar hand verschenen ook de boeken 'Hé, is dit ook ADHD?' en 'Longeneeslijk' dat ze samen met Eva Hermans-Kroot schreef. Haar nieuwste boek 'Lekker laten gaan' ligt sinds vorige week in de schappen. 

Klik hier voor meer Lifestyle