De 5 spelregels van... het 10 minutengesprek
Het wemelt van de ongeschreven regels in het leven. Wetmatigheden die niemand je vertelt, maar waar iedereen een mening over lijkt te hebben. In deze rubriek nemen we iedere week een situatie of gelegenheid onder de loep: hoe heurt het daar eigenlijk? Deze week: de vijf spelregels van het 10 minutengesprek op school.
De situatie
De rapporten zijn uitgedeeld en de resultaten van een heel jaar bloed, zweet en tranen van je kroost staan netjes opgesomd op papier. Een mooi moment, maar ook een tikkie spannend: hoe gedraag je je, als je zelf weer even bij de juf moet komen? Babette van Schaik, basisschooljuf in Breda, weet precies wat de mores zijn.
De spelregels
1. Check de wekker
Zoals de meeste juffen, zet ook juf Babette een klokje op tafel zodra het 10-minutengesprek begint. Lekker goed in het zicht, zodat ouders vanzelf hun tas wel pakken wanneer de grote wijzer de eindtijd aantikt. "Werkt als een tierelier! Als iemand echt op zijn praatstoel zit, wil ik ook nog wel eens nadrukkelijk naar de gang kijken. Uitlopen vind ik echt niet netjes naar de andere ouders, dus dat doe ik niet. Kom je te laat omdat de brug open stond, je je mail nog moest checken of simpelweg te laat van huis ging, dan is dat jammer en gaat het gewoon van je tijd af."
2. Uw oogappel is geen goudappel
Ja, oh, natuurlijk is Sem een bijzonder exemplaar. Zeker! En Emma, Abdul, Melle, Gijs, Thijs, Ties, Lisa, Jerney, Jordy, Freek, Guus, Vos, Morris, Benjamin en Sophia ook. "Ik vertel meteen aan het begin van het gesprek al een leuke anekdote over het kind, zodat ze weten dat ik hun kind ook echt gezien heb. Scoor je altijd punten mee. Maar daarna, lieve ouders, gaat het gewoon om hoe uw kind het doet in de klas. Of juist niet. Ik laat de cijfers spreken en ga verder niet in discussie. Als het niet zo op rolletjes loopt in de klas, laat ik een kind vaak bij het gesprek zijn. Dat doet wonderen, want een kind kan thuis heel anders zijn dan in de klas. Laatst vertelde de vader van een heel stil jongetje dat ze hem thuis Simon Sloper noemen. Het is niet altijd wat het lijkt. En die moeder die zo uitweidde over haar paranormale zoon heb ik zo lang vragen gesteld, dat mijn collega proestte van het lachen."
3. No show = no go
"Dus je maakt een afspraak. 's Middags of zelfs 's avonds, omdat veel ouders moeten werken. Prima, doe ik graag, want contact tussen ouder en juf is belangrijk. Maar kom dan ook gewoon. Iedere ronde is het weer raak en zijn er een stuk of drie ouders die niet op komen dagen. Dat vind ik belachelijk. Inmiddels geven we het rapport pas tijdens het gesprek, want daarvoor kwam gerust de helft niet. Dit helpt dus wel. Maar kom op zeg, je kunt het toch op zijn minst even laten weten als je echt niet komt?"
4. Laat ‘m gaan
Wat voor de kinderen in de klas geldt, geldt voor hun ouders ook. Maar dat blijkt voor velen nog niet zo logisch als het klinkt, ondervond juf Babette. "Vaders en moeders die tijdens het gesprek doodleuk hun mobiel opnemen, dat kan echt niet. En elke keer zit er wel eentje tussen. Ik laat de tijd gewoon doorlopen, dikke pech en jammer dan."
5. We zijn geen vrienden
Op school zie je elkaar soms jaren achter elkaar. Dat schept een band, maar een beetje afstand is welkom, vindt juf Babette. "Ik pas me aan aan wat ik tegenover me heb zitten. Of het nu plat Bredaas is of bekakt of heel amicaal. Als je gewoon terug spreekt op dezelfde manier, dan heb je het meest contact. Laatst had ik een ouder die me het hemd van het lijf vroeg over mijn eigen kinderen en waar ik woon. Dat hoeft voor mij niet. Prima als je me gewoon Babette noemt en als we even kletsen en lachen, maar ik hoef niet op je verjaardag te komen. Al hoort een leuk cadeautje voor de juf er aan het einde van het schooljaar natuurlijk wel bij!"