Met kerst aan de sondevoeding: Estrella kon jarenlang niets eten

De smaak van een lekker stukje vlees. Een bonbon. Een goed glas wijn. Een Indiase curry – haar lievelingskostje. Estrella kon dat zes jaar lang niet meer proeven, vanwege maagproblemen. "Ik ben gek op knoflook, echt heel gek, en dan stond ik dus te snuffelen aan zo'n teentje, om in elk geval de geur te ruiken."

Negen jaar geleden begon 'het hele gedoe' – Estrella's woorden. Zoiets simpels als drinken, lukte haar niet meer. "Het was heel gek: mijn lichaam hield niets meer binnen", vertelt ze. "En als ik had gedronken, had ik vreselijk veel pijn."

'Komt wel goed'

Maar Estrella – nuchter ingesteld, positief ook – haalde haar schouders op. Zal wel overgaan. Zal wel maagzuur zijn. "Maar het ging niet over. Het probleem breidde zich langzaam uit naar eten: ook voedsel hield ik niet meer binnen. Steeds vaker moest ik overgeven." 

Ze viel steeds meer af. "In het begin vond ik dat niet zorgwekkend: ik wilde altijd al wel een paar kilo kwijt. Maar ik woog op een gegeven moment nog maar 45 kilo, was echt vel over been."

Verstoring

Functioneren – werken, het huishouden, een sociaal leven onderhouden – lukte niet meer. De huisarts verwees Estrella door naar een maag-darm-leverarts. Heel veel onderzoeken, maar geen diagnose. "Ze konden alleen zien dat ik geen gezwel had, godzijdank, en dat ik in een verstoring in mijn maag had. Maar waardoor dat kwam, wat er aan gedaan kon worden.... Ze hadden géén idee." 

Een paar dagen lag Estrella 'op het randje'. "Ik was zelf niet bang, ik vond het vooral vreselijk voor mijn zoon. Van de één op de andere dag werd ik opgenomen." In het ziekenhuis kreeg ze sondevoeding. "Verder at ik niets, behalve dan Tic-Tacjes. Heel stom, maar dat was echt het enige dat ik kon binnenhouden. Ik heb hele pakjes opgegeten, om maar íéts in mijn mond te hebben."

'Alleen maar ellende'

Na negen maanden werd er een buiksonde geplaatst. 'Alleen maar ellende', noemt ze het. Ontsteking op ontsteking. Ze rook zichzelf, als de huid rondom haar sonde weer eens ontstoken was. "Dat vond ik nog wel het ergste. Naast het feit dat ik niets meer kon eten."

Want Estrella houdt van eten én is een kookliefhebber, ze maakt het liefste Surinaamse en Indiase gerechten. "Dan stond ik met m'n rugzakje met sondevoeding op m'n rug te koken. Ik maakte hele gerechten voor anderen, waar ik zelf niets van kon proeven."

Moeizaam kerstdiner

Frustrerend? Ja. Maar ze bleef koken. "Ik vond niet dat mensen in mijn omgeving hinder moesten ondervinden van míjn handicap." 

De eerste keer kerst was wel vervelend, weet ze nog. Anderen voelden zich bezwaard om in haar bijzijn te eten. Bovendien had ze die sonde net: wat te doen? Wel aan tafel zitten, of niet? "Wat ik de afgelopen jaren heel erg heb beseft, is dat eten een sociaal gebeuren is. Het is gezellig, sfeerverhogend, met een bord voor je neus praat je makkelijker. Dat miste ik zo."

Operatie

Na zes jaar besloot ze dat het genoeg was. Zó wilde ze niet oud worden. Ze liet haar maag verwijderen. De operatie vond plaats in België, want in Nederland doen artsen zoiets alleen als je bijvoorbeeld maagkanker hebt. Toen de artsen haar op de operatietafel zagen, concludeerden ze dat Estrella een permanente maagverlamming had. "Zodra ik wakker was, was ik zo blij dat dat ding eruit was."

Wel was de operatie zwaar. Tien dagen lag ze nog in het ziekenhuis, daarna moest ze thuis weer herstellen. Maar: ze kon weer eten. "Het eerste dat ik at, was een stukje kipfilet. Dat zal ik nooit meer vergeten. Het voelde zo goed. En gek ook: ik wachtte op de pijn na de eerste hap, maar die bleef uit. Wauw. Heel veel mensen staan daar niet bij stil hoe genot het is om iets te kunnen eten. Die stoppen alles maar in hun mond, zonder erbij na te denken."

Kerstboodschap

Daarom twitterde ze deze week ook haar inmiddels veel gedeelde kerstboodschap: 'Sinds drie jaar kan ik weer 'normaal' eten, en nog dagelijks lacht het eten én drinken mij toe. Tel je zegeningen'. "Ik denk dat je dat pas kunt als je zelf iets ellendigs hebt meegemaakt. Toch wil ik dit ook aan andere mensen meegeven. Eten is niet altijd vanzelfsprekend. Ik kan nu echt met mijn ogen dicht iets proeven."

Eten gaat nu weer goed. Wel moet ze acht keer per dag eten, in kleine hoeveelheden, omdat ze niets meer in haar lichaam op kan slaan. Alles gaat meteen naar haar darmen toe. Maar het maakt haar niets uit. Ze kan weer eten. Gekscherend: "De kroppen sla lachen me toe in de supermarkt." 

Ook tegen kerst ziet ze niet meer op. "We gaan gourmetten, denk ik." Of ze kookt zelf, Indiaas of Surinaams, zoals haar familie en vrienden van haar gewend zijn. Maar wat het ook wordt: "Ik ga genieten van elke hap."