Wil (88) breit gipssokken voor ziekenhuis: 'Moet toch wat te doen hebben'
Al bijna drie jaar breit de 88-jarige Wil Muskens vrolijke, grappige en vooral warme gipssokken voor de gipskamers van het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden, Nieuwegein en Utrecht. Op haar dressoir in de woonkamer liggen meer dan 150 bedankkaarten. "Zo fijn dat u zorgt voor iets warms, zachts en ondanks de pijn, een glimlach."
Drie jaar geleden, op een zaterdagmiddag, hoorde Wil Muskens op de radio dat een mevrouw wol zocht om gipssokjes te kunnen breien voor het ziekenhuis. Een gipssok houdt de tenen warm, als de rest van het been in het gips zit. Een gewone sok is daar te strak voor. "Ik dacht toen meteen hé, dat kan ik ook. Ik ben toch altijd aan het breien en heb daar nog zeker acht jaar de tijd voor", vertelt de enthousiaste Wil. Haar moeder overleed namelijk op haar 96ste en Wil hoopt dat haar die leeftijd ook gegund is.
Ook haar passie voor het breien heeft ze van haar moeder. "Ik brei liever dan dat ik lees", lacht ze.
Gebreide gipssokken
Na wat passen en meten lagen er al snel wat gipssokken klaar. Haar schoondochter Esther werkt bij het St. Antonius Ziekenhuis en bood ze daar bij de gipskamer aan.
Inmiddels zijn haar gebreide gipssokken een begrip in de drie vestigingen van het ziekenhuis. Elke patiënt die de pech heeft in het gips te moeten, wordt zo'n gipssok aangeboden. En daar zijn de patiënten heel blij mee. Ze ontving zeker 150 bedankkaarten, die ze allemaal op haar dressoir in de woonkamer heeft staan. De kaarten maken haar vrolijk en ze leest ze met veel plezier.
Heldin
Ze leest voor: "Lieve mevrouw, wat een prachtig gebaar van u, dat u sokken maakt voor mensen met een gebroken been. Ze zijn warm en zacht, maar toverden ook, ondanks de pijn, een lach op mijn gezicht. Ik krijg er veel complimenten over. Bedankt."
Detlef van der Velde, traumachirurg in het St. Antonius Ziekenhuis, is zo onder de indruk van de 88-jarige Wil, dat hij een eerbetoon aan haar schreef.
"Deze heldin maakt iedereen die in het gips moet na een beenbreuk blij met een warme sok om de tenen. Dat is pas maatschappelijke betrokkenheid. Een diepe buiging voor deze heldin. Bedankt, namens al onze patiënten!", schrijft de traumachirurg.
Twee uurtjes werk
Wil leeft er helemaal van op en is blij dat ze op deze leeftijd nog zo belangrijk kan zijn voor anderen. "Je moet toch wat te doen hebben. Over elk paar doe ik zo'n twee uur. Dan ga ik daarna weer een spelletje spelen of even liggen."
Op zaterdagmiddag komt haar zoon een bakje koffie drinken en dan liggen er weer twintig paar sokken klaar. Deze geeft hij weer mee aan zijn vrouw Esther die ze meeneemt naar haar werk en bij de gipskamer afgeeft. "Ik heb een jaar geleden een herseninfarct gehad en kreeg toen na een paar dagen te horen dat de sokken alweer op waren. Vanuit mijn ziekenhuisbed ben ik meteen weer gaan breien."
De 88-jarige doet alles vrijwillig. Zo nu en dan krijgt ze een aantal bollen van patiënten, waar ze dan snel weer mooie 'sokkies' van tovert.
Ook in het verzorgingstehuis waar ze woont, weten de bewoners haar te vinden. "Ik ben coupeuse (naaister, red.) geweest en mij wordt nog vaak gevraagd om een zoompje dicht te naaien. Ik doe echt iets waar de mensen wat aan hebben."
