Nederlands echtpaar overleeft vliegtuigcrash in Canada: 'Drie keer over de kop'

Het moest een onvergetelijke reis worden: met een camper door het ruige westen van Canada, omringd door natuur, stilte en reflectie. "We keken al maanden uit naar deze reis. We zijn allebei in de vijftig, hebben twee prachtige kinderen die inmiddels zijn uitgevlogen, wonen op een flinke boerderij met paarden en hebben beiden een drukke baan. De rust opzoeken was meer dan welkom", vertelt Marko Kruithof aan RTL Nieuws.

Rust in de natuur

Voor deze reis werden duidelijke plannen gemaakt: "We wilden wandelen, de natuur in en bewust de rust opzoeken voor goede gesprekken aan het water", zegt Marko.

Vanwege zijn werk in de offshore-industrie, waarbij hij stopcontacten op zee aanlegt, volgde hij een speciale helikoptertraining. Bij die training leerde hij wat je moet doen als je in het water terechtkomt. "Achteraf gezien ben ik ontzettend dankbaar dat ik die training al had gehad. Het gaf me tijdens het ongeluk een bepaalde houvast", vertelt hij.

In deze video zie je beelden van het ongeluk:

Bewusteloos in het water

De reis zou een maand duren, maar op dag drie ging het al mis. Het eerste echte hoogtepunt van de reis zou een vlucht worden in een iconische Beaver; een historisch watervliegtuig dat nog steeds post bezorgt tussen de Canadese eilanden. Omdat hun vlucht was overboekt, mochten ze een privévlucht maken in een Cessna A185, een ander klein watervliegtuig. "We baalden, maar waren blij dat het zo werd opgelost", zegt Marko.

Bij het maken van de eerste landing bij Refuge Cove ging het mis. "Na drie harde klappen op het water sloeg het vliegtuig over de kop. De cabine liep direct vol met koud zeewater. Alles ging razendsnel."

Marko raakte bewusteloos. Désirée zegt dat ze opmerkelijk kalm en berustend bleef. "Ik hing op de kop in mijn gordel. Na meerdere keren proberen, kreeg ik mijn gordel los en na een paar pogingen de deur open. Daarna was mijn zuurstof op en raakte ik bewusteloos."

Spannende film

Als in een spannende film, kwam Marko weer bij bewustzijn. "Ik wist mij los te maken en uit een snel kleiner wordende luchtbel nog lucht te krijgen. Na even te zoeken wist ik de deur te vinden. Op zo'n moment ben je helemaal gedesoriënteerd, toch wist ik er uit te komen. Op weg naar buiten zag ik Désirée en trok ik haar mee naar boven."

Eenmaal boven water stonden er al vier bootjes van de kustwacht klaar om te helpen. "Dat is zo'n bijzonder geluksgevoel. Je voelt de pijn niet, het koude water niet, of de glasscherven in je hoofd. Op zo'n moment kun je de hele wereld aan." Na een paar seconden zag hij ook de piloot boven water komen.

"Dat je hier levend uitkomt, met enkel veel kneuzingen, snijwondjes en botbreuken, was volgens de Canadese kustwacht uniek," zegt hij.

Ook de ambulance stond al klaar om hen te helpen, alleen liep dat toch anders dan verwacht. "De kustwacht wilde ons overdragen aan de ambulance, maar die wilde eerst een creditcard van me hebben. Maar die lag op de bodem van de zee!"

Geen creditcard geen hulp

Omdat de ambulance hen niet mee wilde nemen, werden ze met de politiewagen in een soort 'arrenstantenhokje' naar het ziekenhuis gebracht. Daar kregen ze opnieuw te horen dat ze niets voor hen konden doen zonder directe betaling. "Ik werd boos. Ik kan hier niets mee", zei ik. "Dan gaan we maar terug naar de camper en zien we morgen wel verder. Maar slapen lukte niet. Geen minuut. De pijn werd erger, en het besef wat er was gebeurd drong steeds dieper door. Vooral het moment waarop je je kinderen moet bellen is onbeschrijfelijk heftig."

Ze namen contact op met Eurocross, de internationale hulpdienst die namens verschillende verzekeraars handelt. Die regelde dat hun creditcard werd gedekt en dat de benodigde zorg op gang kon komen. "Dankzij Eurocross kwam de ambulance alsnog naar onze camping. Maar heel goed werden we in het ziekenhuis niet geholpen. Na enkele uren stonden we alweer buiten."

Het stel ontving daarna nog bezoek van de Canadese politie en moest een formele verklaring aan de Canadese veiligheidsdienst afleggen. "Daar stonden we dan: fysiek en emotioneel gehavend, totaal uitgeput – met slechts één gedachte: wat nu?"

Op weg naar herstel

Met gebroken ribben, blauwe plekken en snijwonden kwam het stel met een repatriëringsvlucht terug naar Nederland. "Die wonden helen nu, fysiek zijn we geen piepers. Maar dat wil niet zeggen dat het niets met je doet. Alles speelt zich constant als een film af in mijn hoofd. Het ongeval gebeurde op 19 mei. Tot op de dag van vandaag heb ik die film nog niet kunnen stoppen."

Désirée slaapt inmiddels iets beter. "Ze is psycholoog, dat helpt. Maar zoals men zegt: een schilder schildert zelden zijn eigen huis. Bij jezelf dokteren is ook lastig."

Of het stel dan nog de rondreis wil afmaken? "Jazeker. In september of mei gaan we gewoon weer die kant op. Maar nooit meer met een watervliegtuig."