Donna (25) liep dwarslaesie op tijdens stedentrip: 'Dacht dat ik zou verdrinken'

Samen met zes van haar beste vriendinnen was ze vorig jaar in Valencia. Vier dagen lang op pad, drankjes drinken, bootje varen, fietsen en lekker eten.

Het liep alleen allemaal anders dan gepland. Op de tweede dag zaten de meiden 's avonds samen bij wat water. Het was warm, dus besloten ze de verkoeling op te zoeken. Eerst alleen wat pootje baden, maar uiteindelijk wilden ze ook echt het water in. "Dat is het moment dat ik een soort klap op mijn hoofd hoorde", beschrijft Donna. Ze lag onder water en voelde meteen dat het mis was. "Ik wilde me omdraaien, maar dat lukte niet."

Ze was bang dat ze zou verdrinken en raakte in paniek. Gelukkig grepen haar vriendinnen meteen in. "Ze draaiden me snel om en haalden me uit het water", zegt Donna. Haar vriendinnen hadden enige zorgkennis en dat kwam goed van pas. Ze hielden Donna rustig, zorgden dat haar nek niet werd aangeraakt en dat ze stil bleef liggen.

Verlamd

"Het eerste wat ik tegen ze zei was: volgens mij ben ik verlamd", vervolgt Donna. "Ik kon niks bewegen. Ik zei: ik denk dat ik een dwarslaesie heb."

Haar vriendinnen bleven er kalm onder, iets waar Donna erg dankbaar voor is. Terwijl ze zelf met grote ogen naar boven keek, spraken haar vriendinnen haar bemoedigend toe. Ze hadden de ambulance gebeld en wisten met hun rust te voorkomen dat Donna echt in shock zou raken.

Eenmaal in het ziekenhuis werd meteen Donna's familie ingelicht. Nog diezelfde dag stonden haar ouders, broers, zusjes en vriend naast haar bed in Valencia.

Operatie en 'ijzeren kooi'

Een dag na het ongeluk werd ze geopereerd. Het doel was de nek te stabiliseren en dat is gelukt. Ze kreeg een soort 'ijzeren kooi' in haar nek, omdat enkele nekwervels waren verwijderd en dat moest worden gecompenseerd. Daarna moest ze drie maanden lang een grote nekkraag dragen. "Ik kon niet eens mijn hoofd naar voren of achteren bewegen door die kraag. Dat was echt vreselijk."

Ze was dan ook heel blij toen de kraag na drie maanden af mocht en ze echt kon gaan beginnen met revalideren. Maar haar leven zoals hiervoor krijgt ze niet terug. "Ik heb een hoge complete dwarslaesie", vertelt ze. Dat betekent dat ze haar armen nog wel kan bewegen, maar haar polsen en vingers niet. Alles daaronder is ook verlamd.

Afhankelijk

Sinds het ongeluk is ze dan ook volledig afhankelijk van anderen. "Dat was op het begin heel moeilijk, dat je constant hulp nodig hebt. Dat je niet meer zelfstandig kan leven of zijn."

Waar ze ook mee geconfronteerd werd, terwijl ze aan haar nieuwe situatie probeerde te wennen, was dat ze met veel vragen zat over 'hoe nu verder'. "Ik had zo'n behoefte aan contact met andere mensen in dezelfde situatie. Ik kon alleen maar denken: hoe richten mensen hun leven in, zijn ze nog wel gelukkig? De onzekerheid die daarbij kwam kijken vond ik wel heel moeilijk."

Van artsen kreeg ze wel te horen dat uit onderzoek is gebleken dat veel mensen met een dwarslaesie een aantal jaar na hun ongeluk hun leven weer normaal leiden en gelukkig zijn, maar ze wilde dat juist van lotgenoten zelf horen. Dat contact vond ze gelukkig wel in het revalidatiecentrum. Daar vond ze mensen die precies begrepen waar ze doorheen ging én kon ze ook zelf haar ervaring en kennis delen. "Ik heb echt heel veel van andere revaliderende lotgenoten geleerd."

Club Dwars

Toen ontstond de vraag: waarom is er niet één plek waar informatie, contact en hulp samenkomt?

Samen met haar vader en goede kennissen richtte ze Club Dwars op, een stichting waar alle informatie over leven met een dwarslaesie te vinden is, waar mensen ervaringen delen en waar (financiële) hulp kan worden gevraagd. Op de hoofdpagina van de website staat meteen het verhaal van Donna, van hoe ze van een heel sociaal en actief leven ging naar een leven in een rolstoel.

In eerste instantie wordt er geld opgehaald voor Donna zelf, bijvoorbeeld voor een auto waar ze makkelijk met haar rolstoel in kan en voor het toegankelijk maken van haar woning. De kosten zitten ook in de kleine dingen, bijvoorbeeld een nieuw kussen voor haar rolstoel of handschoenen met meer grip. Ook heeft ze een zorgaupair in huis die haar met alle dagelijkse dingen helpt. "Alles waar zorg voor staat is gewoon ontzettend duur."

In korte tijd is het streefbedrag van 250.000 euro al bijna gehaald. "Het is echt niet normaal", zegt Donna. Ze vond het spannend om haar verhaal te delen en had nooit verwacht dat er zo veel lieve reacties én donaties binnen zouden komen. "Sinds de dwarslaesie ben ik echt gaan beseffen dat mensen beter zijn dan ik dacht. Ik heb niet vaak geen woorden voor situaties, maar het is echt ongekend. Het liefst zou ik iedereen willen bellen en ze bedanken. Ik vind het echt zo bijzonder."

De stichting staat verder nog in de kinderschoenen. Donna wil graag een soort 'buddysysteem' starten, waarmee lotgenoten met elkaar in contact kunnen komen. Ook is het de bedoeling dat de website vol komt te staan met informatie en ervaringen van mensen met een dwarslaesie. "Ik hoop dat mensen er een stukje rust door krijgen, waardoor ze gewoon weer hun aandacht kunnen focussen op wat op dat moment belangrijk is: het verwerken en met familie zijn."