Tienermoeder, gelukkig getrouwd én eigen bedrijf, Maureen (22) doet wat niemand had verwacht

Een tienermoeder is gedoemd om te mislukken.

Het leven van zo'n jong meisje is vergooid.

Die tienervader is al weg voordat het kind geboren is.

Het zijn vooroordelen die Maureen Ritmeester (22) kent, en misschien ook wel door háár hoofd spookten toen zij op haar zestiende zwanger werd. Maar nu kan ze zeggen (spoileralert): in haar geval, klopt er niets van die vooroordelen.

Wat nú?

Maar, toegegeven: schrikken was het wel. "Ik stond met mijn mond vol tanden", zegt Maureen. "Ik deed de test bij mijn vriend Julian thuis. Ik kwam van de wc af, we staarden naar dat streepje, gingen op bed zitten en zeiden niets. We dachten allebei alleen maar: wat nú?"

Maureen was 16, Julian amper een jaartje ouder. Ze ontmoetten elkaar via Instagram, via een gemeenschappelijke vriend. Maureen volgde hem, hij volgde haar terug, ze chatten wat en spraken af op het station in Groningen. Hij was knap, met zijn gebruinde huid, bruine ogen, bruine haren. En lief, zorgzaam, niet zo'n stoertje dat op het schoolplein stond te roken.

"Puberliefdes zijn vaak zo onbezonnen. Je weet nog helemaal niet wat je in iemand zoekt. Ik had geen idee of Julian de ware was. Daar waren we niet mee bezig."

Grote droom

Maureen volgde een mbo-opleiding maatschappelijk werk, Julian volgde de vooropleiding van defensie: het leger was zijn grote droom.

Dus ja. Wat nu.

Het stel komt allebei uit een klein dorp uit Groningen, uit gelovige gezinnen. Seks voor het huwelijk was niet de bedoeling – en zwanger raken voordat je getrouwd bent, al helemaal niet.

Dus ja. Nogmaals: wat nu.

"We besloten eigenlijk meteen om het te houden", vertelt Maureen. "Er was geen seconde twijfel. Het was niet gepland, maar ik voelde meteen: er groeit een kindje in mijn lijf."

Het stel heeft het niet meteen aan de ouders verteld. Ze gingen de dag na de zwangerschapstest een dagje naar Amsterdam. Maar daar liepen Maureen en Julian de hele dag met buikpijn rond: we dragen een geheim met ons mee en we moeten het vertellen.

Bekentenis

Eerst naar de ouders van Julian. Daarna naar die van Maureen. "Ik vond het heel spannend, vooral ook omdat die zwangerschapsaankondiging ook meteen een bekentenis was dat we seks hadden gehad vóór het huwelijk."

Maureen lacht als ze weer aan dat moment denkt. Dat de zenuwen door hun lijven gierden, en Julians ouders eerst dachten dat het een grapje was, dat ze uit Amsterdam voor de gein een neptest hadden meegenomen.

Daarna kwam het besef: nope. Geen grap. "Ze waren teleurgesteld. Geschrokken", vertelt Maureen. Julian: "Dit was niet hoe het hoorde volgens de kerk en onze gemeenschap."

Hoe het dan wél hoorde? Studeren, werk zoeken, trouwen, samenwonen, een gezin stichten. Maureen en Julian hadden al die stappen nog niet gezet – maar dat gezin zou er negen maanden later zijn. Trouwen kon ook niet. Toen ze zich bij het gemeentehuis meldden, kregen ze bericht dat ze nét vier dagen te laat waren. De wettelijke leeftijd waarop trouwen toegestaan is, was net verhoogd van 16 naar 18.

In paniek

"Toen was ik echt in paniek", weet Maureen nog. "Want hoe zouden we dat gaan doen? We mogen eigenlijk niet samenwonen zonder getrouwd te zijn vanwege ons geloof."

Uiteindelijk hebben Maureens ouders hun garage omgebouwd tot slaapkamer en een woonkamertje. Maureens buik werd steeds boller, de opmerkingen op haar opleiding steeds gemener. "Er waren van die meidengroepjes die dan de hele tijd nét iets te hard fluisterden – zodat ze wisten dat ik kon horen wat ze zeiden. 'Het is tegenwoordig een trend om zo vroeg zwanger te zijn'. Alsof ik het zo had gepland. Of: 'Alsof haar lichaam dat nu al kán, een kind baren'."

Maureen hoorde die opmerkingen maar reageerde niet. "Ik durfde niet. Ik ben een verlegen persoon, en achter die verlegenheid zat een grote worsteling. Ik heb vanaf kleins af aan een grote sociale angst. Op sommige dagen was ik allang blij dat ik überhaupt naar school durfde. Ik ging wel naar verjaardagen, maar zag er als een berg tegenop. En naderhand was ik altijd bang: heb ik niets verkeerds gezegd? Vonden de mensen me wel aardig?"

"De supermarkt was altijd al een grote opgave, en in de bus ging ik altijd helemaal achterin zitten. Stél je voor dat een vreemde tegen me zou praten."

Julian en Maureen werden ouders van een jongetje, Thijmen. Kerngezond. Rustig. Tevreden. Maar makkelijke halleluja-kraamweken had Maureen niet. Ze had veel pijn na de bevalling en voelde zich onzeker. Dat typische moedergevoel waar soms zo romantisch over wordt gepraat? Maureen had het niet. "Ik dacht toen dat het kwam doordat ik zo jong was. Maar tegelijkertijd voelde ik me geen kind meer zodra ik moeder werd. Ineens waren Julian en ik ergens verantwoordelijk voor."

Maureen stopte met haar studie, ze wilde fulltime bij haar kind zijn. Dat voelde soms eenzaam, vertelt ze, ze miste school, vooral omdat de vriendinnen van haar studie niet op kraamvisite zijn geweest – op ééntje na, met wie ze nog steeds veel omgaat. "De rest was druk met de opleiding. Ik snap het ergens wel, we zaten in zo'n andere levensfase, maar het deed me wel pijn. Ik voelde me vergeten. Vooral omdat ik sociaal al zo onzeker was."

Julian was in die tijd net klaar met zijn vooropleiding, maar wist: een bestaan als militair zit er niet in als jonge vader. Hij ging aan de slag als pakketbezorger, en later als hoogspanningsmonteur. "We hebben het er goed over gehad voordat Thijmen er was", zegt Julian.

"Maureen zag het niet zitten om zo veel alleen te moeten zijn als ik op oefening of missie was, en dat snapte ik. Ik heb zelf geen goede band met mijn eigen vader, en ik wilde dat wel met mijn eigen kind."

Het loopt zoals het loopt

Pijn deed het wel, dat hij zijn droom moest laten varen. En elke keer als hij een reclame ziet op tv van het leger: steekje in zijn hart. "Maar ik heb toen die keuze gemaakt. Erin blijven hangen heeft geen zin. Het leven loopt zoals het loopt."

Soms, heel soms, bekruipt hem het gevoel dat hij dingen heeft overgeslagen. Als in: feesten, studeren, op kamers. "Maureen heeft dat ook. Het scheelt wel dat we daar dan samen over kunnen praten. En we hadden Thijmen voor geen goud willen missen. De opvoeding doen we helemaal samen."

Na drie jaar kwam er een tweede kindje. Een meisje, Marieke. Net zo gezond, iets minder rustig, en de kraamperiode en de weken erna verliepen iets gesmeerder. Het stel had inmiddels een eigen huurhuisje gevonden in een nieuw dorp. "Het was fijn bij mijn ouders, tijdelijk, want we woonden daar letterlijk met twee gezinnen onder één dak. Het was gewoon te druk."

Kloof

Thijmen ging al snel in hun nieuwe woonplaats naar de peuterspeelzaal. "Het was fijn andere moeders te spreken, maar ook gek. Stond ik daar als tiener tussen de eind-twintigers, dertigers. Dan voel je wel een kloof."

Ze had het gevoel dat ze het extra goed moest doen. Dan riep ze Thijmen bij zich, en als hij niet wilde komen, dacht ze: nu moet ik wel goed, pedagogisch verantwoord reageren.

Alsof ze zichzelf moest bewijzen. "En dat was misschien ook wel een beetje zo. Overal kreeg ik te horen: 'Wat ben jij jong! Bij het consultatiebureau kreeg ik te horen 'hoe jonger de moeder, hoe slechter de band met het kind'. En heel veel mensen gingen er niet eens vanuit dat ik nog samen zou zijn met de vader van mijn kind."

Maar, verrassing: ze zijn samen. Getrouwd. Gelukkig getrouwd. "Julian en ik hebben het er weleens over: zouden we nog samen zijn als Thijmen níét was geboren? Ik weet het niet. We hebben echt diepe dalen gehad, zoals elk stel, en ik denk dat wij juist bij elkaar zijn gebleven omdat we iets hadden om voor te vechten: ons gezin. En het heeft ook gewoon goed uitgepakt. We passen bij elkaar."

"Ik heb Maureen zien uitgroeien van onzeker meisje tot volwassen vrouw die tot meer in staat is dan ze zelf dacht", zegt Julian. Ze heeft een thuisstudie gevolgd en afgerond, is nu illustrator, heeft een eigen bedrijf en webshop waarmee ze posters ontwerpt en illustratiecursussen geeft. "Ik ben een tienermoeder met bijna drie kinderen, een goed huwelijk en een eigen bedrijf", zegt ze. Dan: "Dat had echt niemand verwacht hoor."

Minder onzeker

Ook ging ze, na de geboorte van Thijmen, in therapie voor haar sociale angst. Onzekerheid bij andere moeders? Of bij meiden van haar leeftijd? Is er niet meer. Verjaardagen gaat ze niet meer uit de weg, de supermarkt schuwt ze niet meer.

"Ik gunde mijn kind een moeder die niet angstig was voor van alles en nog wat", vertelt ze. "Ik wilde het goede voorbeeld geven."

Hun ouders komen regelmatig langs om te knuffelen met de kleinkinderen – en ook grootouders komen af en toe langs, door weer en wind. "Dat is het voordeel van jong vader en moeder worden", zegt Julian. "Je hebt met een beetje geluk niet alleen grootouders, maar ook overgrootouders, als je tienervader bent."

Tienervader. Dat woord hoor je – om eerlijk te zijn – niet heel vaak. Julian: "Omdat mensen altijd vooroordelen hebben dat die vaders meteen weg zijn." Maureen: "Is dus niet altijd zo."

Ze kan het niet vaak genoeg zeggen:

Maureen was als tienermoeder níet gedoemd om te mislukken.

Het leven van Maureen is níet vergooid.

Tienervader Julian is gebleven – en niet van plan om weg te gaan.

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.