Buurtbewoners Ter Apel vertellen: zo is het leven rond een aanmeldcentrum

Ronald Hut is eigenaar van camping Moekesgat. Hij zit op zo'n twee kilometer afstand van de poorten van aanmeldcentrum Ter Apel. Hij werkt niet alleen in de buurt, de camping is ook zijn thuis.

Hij snapt het, de reactie van de inwoners van Bant. "Ter Apel komt vaak negatief in het nieuws. Dan zou ik als inwoner of burgemeester van die gemeente ook denken: niet hier."

Het mooie Westerwolde

Ronald vertelt hoe mooi de omgeving is, hoe de gemeente Westerwolde (waar Ter Apel onder valt) wordt onderschat. En natuurlijk zijn camping; die is prachtig. "Er moet meer aandacht voor het positieve van deze streek zijn."

Maar daarna moet hij toch bekennen: ja, in deze mooie omgeving is er overlast van asielzoekers. Als bestuurslid van de ondernemersvereniging weet hij dat vooral winkeliers veel problemen ervaren.

"Er wordt echt veel gestolen. Er zijn elke dag politie en boa's op de been." Hij wijst, net als alle andere mensen die RTL Nieuws spreekt, naar de zogenoemde 'veiligelanders'. Mensen die veilig terug zouden kunnen naar hun eigen land en hier eigenlijk niets te zoeken hebben. Gelukszoekers, worden ze vaak genoemd. Zij verstieren het, zo klinkt het.

Maar: dit is wat hij hoort van vrienden, kennissen, andere ondernemers. Op zijn camping is er weinig overlast van asielzoekers. "Bij mij komen alleen vluchtelingen die in het zonnetje willen zitten of willen zwemmen."

Gevoelig onderwerp

Hoe anders is dat voor mevrouw R., die zestien jaar geleden verhuisde naar Ter Apel. Ze wil haar verhaal doen, zolang we haar naam niet noemen. "Het ligt allemaal gevoelig hier."

De kwestie zit haar hoog. Ze heeft haar geliefde dorp zien veranderen, zegt ze. "Ooit was er in Ter Apel gewoon een opvang voor vluchtelingen", legt R. uit. "Nu is het een toevluchtsoord geworden voor mensen die ervan profiteren."

Altijd achterom kijken

Ze moet continu achterom kijken, vindt ze. Alles moet op slot, opletten dat er niemand door de straat loopt die foto's maakt, dat er niemand haar tuin in komt, of haar fiets steelt.

"Ik ken zelfs verhalen van mensen die een vluchteling in hun huis aantroffen, of eentje die in de schuur lag te slapen." Er is achterdocht ontstaan bij de bewoners. "We waarschuwen elkaar als we iets geks zien."

En dan de boodschappen. Geen ritje naar de supermarkt is volgens haar zonder gedoe. Soms zelfs angstig. "Je ziet altijd politie of boa's. Het is ellende, er is altijd iets aan de hand. De mannen zijn vrouwonvriendelijk en brutaal. Maar niemand wordt gestraft." Ook R., wijst naar de 'gelukszoekers'.

Verhalen te over en genoeg mensen die willen vertellen wat het voor hun dagelijkse leven betekent om inwoner van het alom bekende Ter Apel te zijn. Maar spannend is het wel, praten met de media.

Mevrouw X. wil er wel iets over kwijt. "Maar eigenlijk mag ik er geen mening over hebben, dus laat je mijn naam weg?"

Ze werkt in het dorp, haar huis staat ergens anders. Het is echt niet alleen maar slecht, legt ze uit. Er gebeuren ook mooie dingen. Zeker op haar werk: een boerderij waar dagbesteding wordt gegeven.

'Heel gezellig en leuk'

Vluchtelingen uit het asielzoekerscentrum doen klusjes bij de boerderij. Omspitten, verven, schoonmaken, van alles. "En we hebben een theehuis, de dames koken wat en breien. Heel gezellig. We hebben daar goede ervaringen mee."

Er is veel contact en de vluchtelingen komen vaak, want ja, 'anders zitten ze daar maar de hele dag'. "Er was een meneer uit Myanmar, vloeiend Engels sprak die. En oh ja mensen uit Syrië, heel aardig. Ik heb ook veel koffie gedronken met iemand uit Colombia. En dan dat meisje met het syndroom van Down, wij konden haar een week dagbesteding geven."

Sneller terug naar hun land

Alsof het afgesproken is, begint X óók over de mensen uit veilige landen. "Het is zo jammer dat ze die mensen niet in de hand hebben. Zij verpesten het. Die mensen moeten gewoon sneller worden teruggestuurd."

Ziet mevrouw ook wel eens problemen bij de supermarkt?, vragen we. "Het is gewoon een cultuurverschil", antwoordt ze. "Hier neem je in de winkel niet een hap uit een tomaat om te proeven of hij goed is. In sommige landen wel. Daar moeten ze in het aanmeldcentrum beter op letten."

Druppel op gloeiende plaat

Ronald, R., X, allemaal vinden ze dat een tweede aanmeldcentrum goed is. Het móet. Ter Apel 'loopt over'. Ronald: "Ik wil ook niet buiten in de regen of op een stoel slapen. Dus het is goed dat het er komt."

De vraag is volgens hem wel hoeveel druppels het op de gloeiende plaat gaan zijn. "Er is plek voor een paar honderd man hoorde ik. Nou dat zijn twee bussen en dan zit je vol. Goed, het is een begin, maar wel een kleintje."

R. vraagt zich vooral af: waarom opnieuw in zo'n klein dorp? "Die mensen worden straks overspoeld, net als wij in Ter Apel."

Nog een laatste poging dan, om iemand te spreken. We bellen het tankstation dicht in de buurt van het aanmeldcentrum. "Ze moeten vandaag liever weg dan morgen. Ik ben er helemaal zat van. Maar meer ga ik niet zeggen." Opgehangen.