Autobanden grootste bron van microplastics, en die komen in het lichaam terecht
Autobanden en landbouwplastic behoren tot de grootste bronnen van microplastics die in het milieu terechtkomen. Dat blijkt uit onderzoek van TNO.
Hoewel maar een klein deel van al het plastic dat wordt gebruikt in autobanden zit, zorgen de rubberbanden wel voor de meeste microplastics. De slijtage van de banden zorgt er, vooral bij het optrekken en remmen, voor dat kleine stukjes plastic in de natuur terechtkomen.
Ook landbouwplastic, dat bijvoorbeeld wordt gebruikt om gewassen tegen regen te beschermen, zorgt voor veel microplastics in de natuur.
Een andere belangrijke bron van microplastics zijn verpakkingsmaterialen. Omdat verpakkingen het grootste deel van het plasticgebruik vormen, is die uitkomst minder verrassend.
Verspreiding tegengaan
TNO onderzocht de belangrijkste bronnen van microplastics, om te achterhalen wat de beste manier is om de verspreiding ervan tegen te gaan.
In het model zijn zeventien strategieën om microplastics te verminderen doorgerekend. Het gaat om onder meer materiaalkeuze, productontwerp, gedrag en recyclingtechnologie.
TNO pleit onder meer voor het uitbreiden van het statiegeld en het gebruik van innovatieve materialen die de vorming van microplastics uit autobanden en verpakkingen reduceren.
Door toepassing van al deze strategieën kan het aantal microplastics in 2050 met 70 procent verminderd worden. Gebeurt er niks, dan zal dit aantal juist toenemen, zo blijkt uit het model.
Schadelijk
Hoewel nog niet duidelijk is hoe schadelijk microplastics precies zijn voor mensen, staat wel vast dat ze in het menselijk lichaam terechtkomen.
"Ja, we krijgen microplastics binnen", zegt Barbro Melgert daarover. Zij is adjunct hoogleraar farmaceutische immunologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. "Dat kan via de huid, via je darmen of via je longen."
Melgert deed zelf onderzoek naar microplastics die worden ingeademd. "Microplastics zijn niet direct schadelijk voor de cellen in je longen", zegt zij. "Wat we wel zien is dat ze het vermogen van cellen om te repareren en te groeien aantasten. Dat is vooral zorgelijk bij kinderen, want die moeten cellen bijmaken om te groeien."