Leven na VDL Nedcar: Arno en 700 anderen strijden nog voor een nieuw begin
Door het sluiten van de VDL Nedcar-fabriek in het Limburgse Born raakten duizenden mensen hun baan kwijt, en ondanks de krappe arbeidsmarkt lukt het lang niet iedereen om meteen weer een baan te vinden. "Het is zuur. Het is nog wel even lastig geweest."
Dat zegt Arno, een 59-jarige Nedcar-veteraan. 40 jaar lang werkte hij bij dezelfde baas, waar hij ooit begon als puntlasser en daarna nog allerlei andere werkzaamheden heeft gedaan. Zijn volledige werkzame leven heeft hij gewijd aan het bouwen van auto's. Toen dat stopte, was het een hard gelag.
Vooral de jarenlange onzekerheid hakte erin, voorafgaand aan de definitieve sluiting. "Ik heb tegen een burn-out aangezeten. Zo'n gevoel dat je op straat wordt gegooid." Maar toen de kogel eenmaal door de kerk was en Arno wist dat hij per 1 juni werkloos zou worden, ging naar eigen zeggen 'de knop om'.
750 mensen op zoek
Arno is zeker niet de enige die werkt aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Bij uitkeringsinstantie UWV staan nog ruim 1000 mensen ingeschreven die bij de autobouwer hebben gewerkt.
Ongeveer een kwart van hen heeft al wel een nieuwe baan, maar krijgt ook nog deels een WW-uitkering. Omdat de nieuwe baan minder goed wordt betaald. De overige 750 mensen zijn nog volledig werkloos.
Lastig, ondanks krappe arbeidsmarkt
Hoewel veel vacatures openstaan en werknemers zitten te springen om verse krachten, is het lang niet altijd eenvoudig om ergens anders opnieuw te beginnen. Het gaat vaak om mensen die heel lang bij VDL gewerkt hebben en nooit echt hebben gesolliciteerd, legt Manuel Stoffels van het UWV uit.
Veel vaardigheden hebben de mensen in de praktijk opgedaan en daar hebben ze geen officiële certificaten voor, terwijl andere werkgevers die wel vaak eisen.
Voor Arno is dat geen belemmering, want hij heeft besloten het over een geheel andere boeg te gooien. "Ik zou graag iets in de zorg willen doen en iets betekenen voor anderen." Daarbij wil hij de muzikale talenten gebruiken die hij ook heeft.
"Ik speel regelmatig bij een verzorgingstehuis op de afdeling voor demente mensen", vertelt hij. "Als ik mijn dialectliedjes speel en je ziet een handje op en neer gaan op de muziek, dan krijg je kippenvel over je hele arm. Dat wordt gewaardeerd. Een fijn gevoel."