Wachten op wind in bloedheet Marseille, bij het zeilen is geduld écht een kunst
Twee keer begonnen de mannen aan hun finalerace, twee keer eindigde de wedstrijd vroegtijdig. De reden: te weinig wind. Het zeilen bij de Olympische Spelen is een heuse wedstrijd in geduld. Voor het publiek, maar zeker ook voor zeilers zelf. "Verwacht het onverwachte", is hier niet voor niets het credo.
Maar dat wachten moet dan wel gebeuren in de bloedhitte. Richting de 35 graden is het in het zuiden van Frankrijk, waar de zeilwedstrijden van de Olympische Spelen worden afgewerkt. Voor het publiek zijn er sproeiers en waterpunten. Maar schaduw ontbreekt.
'Een festivalsfeertje'
Fans genoeg in de Marina van Marseille, op de pier en rondom het strand is een fanzone gebouwd, daar kunnen 12.000 fans vanaf de kade naar de zeilwedstrijden kijken. Er is een mengeling te vinden van vakantiegangers en ware zeilfans. Ze wachten op hun favoriete zeilers, en Nederlanders zat vandaag. Het moest namelijk de dag worden van Odile van Aanholt en Annette Duetz, en van de revanche van Floris van de Werken en Bart Lambriex.
"Een festivalsfeertje", noemt een Nederlander die we spreken het zelfs. "Het is heet, het is mooi. Ik weet niks van zeilen, maar ik vind het geweldig en reuzegezellig" En dat klopt ook wel. Mensen lopen onder sproeiers door, klappen parapluutjes uit en genieten van de olympische sfeer, die in Marseille echt wel hangt.
Geen medailles vandaag
Maar ja. Geen wedstrijd. Of nou ja, een paar. Duko Bos in zijn laser (een soort boot) mocht wel twee keer een race zeilen. Hij won er één, en werd een keer 20ste. Maar het ging vandaag om de medalraces, de laatste race waarin dubbele punten te verdienen zijn. De mannen en de vrouwen in de 49'ers moesten de medailles gaan verdelen. Niet dus. Morgen een nieuwe kans.
En dus kiezen de mensen langzaamaan voor de schaduw, in plaats van de hitte op de pier, die uitkijkt over de baai van Marseille. Balende gezichten zijn er ook. Eén familie die we spreken gaat morgen terug naar Nederland, geen medaillefeestje voor hen dus.
'Wil je een tijd? Dan moet je naar het handbal'
Balen, stom, vervelend, maar niet verrassend. Dit is zeilen. "Als je een tijd wil waarop een wedstrijd begint, en wil weten wanneer hij eindigt, moet je naar het handbal gaan", zegt perschef van het zeilteam Simon Keijzer grappend in het perscentrum.
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
En zo denkt ook Dorien Hoekstra-De Vries erover. "In zeilen gebeuren veel dingen die je niet had verwacht. Daar moet je echt goed mee om kunnen gaan. Hoekstra-De Vries zegt het terwijl ze tuurt over de baai, kijkend naar 'haar kinderen', want zo voelen de Nederlandse zeilers voor haar. Hoekstra-De Vries is locatiemanager, en begon drie jaar geleden al met het verkennen van deze zeillocatie.
'Krijg buikpijn als het minder gaat'
Ze maakt analyses van de wind, regelt accommodaties, welke bedden, welke matrassen er moeten zijn. De zeilers wonen eigenlijk zo ongeveer in Marseille. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Met Hoekstra-De Vries als brein.
En nu zijn ze begonnen, en worden (bijna) de eerste medailles verdeeld. Het doet haar veel, het is een week vol emoties. "Ik krijg echt buikpijn als het het minder gaat met één van zeilers. Ik leef enorm met ze mee."
Criminaliteit? Nu even niet
Maar ze is ook enorm blij dat het begonnen is. En hóe het begonnen is. Hoekstra-De Vries vindt het 'supergaaf' om te zien hoeveel toeschouwers er op het zeilen afkomen. "Het leeft echt enorm."
De Spelen doen Marseille goed, zo voelt het aan de baai. Dat de stad een imago heeft van criminaliteit en drugsgeweld, is hier even vergeten. Het was wél iets waar Hoekstra-De Vries mee bezig is geweest. "Je moet opletten waar je moet zijn. Je moet niet te ver naar het noorden, en niet te vaak naar het centrum, maar dat zijn ook niet de plekken waar wij veel zijn."
Wel werd al eens een fiets van een Nederlandse teamgenoot gestolen. "Maar ja, dat kan in Amsterdam ook", zegt ze.
Terug naar het water, waar de boten langzaam terugkeren van hun onvoltooide missie. Niemand won vandaag een medaille. Morgen dan? Zou kunnen. Verwacht het onverwachte.