Marloes (32) neemt nooit meer een vriendin in huis: 'Het is een dag of drie goed gegaan'

"Het blijft me verbazen hoezeer ik me in mijn vriendin heb vergist. Het klikte meteen goed tussen ons toen ik Tamara zes jaar geleden op mijn werk ontmoette. We werkten samen in de bediening in een hotel. We zijn beiden een beetje alternatief en geen enorme feestbeesten die nachtenlang in de kroeg hangen. Het liefst keken we samen op de bank een film of gingen we wandelen met de honden."

"We deelden veel met elkaar. Ik heb een lastige jeugd gehad, en dat kon ik bij haar kwijt. En toen de eerste scheurtjes in haar relatie kwamen, luchtte zij haar hart bij mij. Twee jaar lang waren we heel goed bevriend. Tamara was echt heel belangrijk voor mij. Achteraf zie ik wel dat zij op het werk misschien minder goed in het team lag dan ik. Niemand wilde bijvoorbeeld van dienst ruilen voor haar. Wellicht zagen onze collega’s haar ware aard eerder dan ik."

"Tamara woonde samen maar had veel problemen met haar vriend. Toen zij vier jaar geleden uit elkaar gingen, moest Tamara het huis verlaten omdat de woning op zijn naam stond. Weer intrekken bij haar ouders was geen optie, die woonden erg ver weg. Tamara had net een nieuwe baan als leidinggevende gekregen en wilde daar graag blijven werken. Ik vond het sneu voor haar dat ze nu alles dreigde kwijt te raken waar ze zo hard voor had gewerkt en ik wilde natuurlijk niet dat ze op straat zou belanden. Ze kon geen kant op.

Dus vanuit een goed hart bood ik haar tijdelijk mijn logeerkamer aan. Tamara was van harte welkom. Ze was ontzettend blij met mijn aanbod en beloofde me op alle beschikbare woningen te reageren en alles aan te nemen wat haar aangeboden werd. Ik dacht dat ze hooguit drie maanden zou blijven. Het leek me wel leuk en gezellig, mijn vriendin als huisgenoot. Ik zat er ongelooflijk hard naast."

Opvoeding van haar pup

"Van te voren maakten Tamara en ik duidelijke afspraken, bijvoorbeeld over het huishouden. Ik wist dat zij een sloddervos kon zijn en ik had gezegd dat ik niet achter haar kont zou opruimen. Ook had zij een puppy. We spraken af dat zij de opvoeding van haar hondje zou doen, omdat ik geen tijd had om steeds een pup te corrigeren. Daar was ze het mee eens. Financieel zou ze mij ook tegemoet komen. Tamara hoefde van mij niet mee te betalen aan de huur of het gas, water en licht, want dat waren kosten die ik sowieso had. Maar ze zou wel om de week de boodschappen doen en betalen."

"Natuurlijk zie je altijd de mindere kanten van iemand als je samenwoont, bijvoorbeeld een ochtendhumeur, maar ik had er het volste vertrouwen in dat zij zich aan de afspraken zou houden. Welgeteld is het een dag of drie goed gegaan. Het eerste wat mij opviel, was dat ze mijn twee honden niet had uitgelaten. Ik draaide vaak de ontbijtdienst en was dan vroeg van huis.

De afspraak was dat degene die het huis het laatst verliet, alle drie de honden zou uitlaten. Maar dat deed Tamara dus niet. Toen ik haar erop aansprak, zei ze dat ze het eng vond om mijn grootste hond uit te laten. Oké, dat begreep ik. Maar ook mijn kleine hond nam ze niet mee naar buiten, en daar had ze geen goede uitleg voor."

Spijt van logeeraanbod

"Vaak kwam ik na mijn werk thuis in een chaos. Haar kleding lag door het hele huis, er lagen etensresten op tafel en ze liet de koelkast openstaan. De eerste keer zag ik het door de vingers. Misschien had Tamara zich verslapen en in de haast het huis niet netjes achtergelaten. Later zei ik er toch wat van, namelijk dat het niet de bedoeling was dat ik alles steeds opruimde. Ze ontkende dat zij het zo slordig had achtergelaten. Dat haar pup op onze schoenen kauwde, wuifde ze ook weg. Boodschappen halen en betalen deed ze ook niet, hooguit heeft ze een keer een brood gekocht.

Langzaamaan begon ik al spijt te krijgen van mijn aanbod. Maar ik was coulant, omdat ik wist dat ze het moeilijk had met haar relatiebreuk. Zo sudderde het een tijdje door. Ik ging met mijn honden bij een andere vriendin logeren bij wie ik wel vaker een tijdje was. En ik hoopte dat Tamara door mijn afwezigheid eindelijk zou inzien dat zij toch echt degene was die alle troep maakte."

"Toen ik na anderhalve week mijn sleutel weer in de voordeur stak, kwam ik thuis in een bende. Overal stonden vieze borden met aangekoekt eten en de vloer lag bezaaid met Tamara’s kleren en andere spullen. 'Dit kan zo niet, kijk eens wat je doet!', riep ik naar haar. Waarop zij wéér ontkende de rotzooi te hebben gemaakt. Toen ik zei dat dat dus betekende dat zij zonder mijn medeweten blijkbaar andere mensen in mijn huis had gelaten, zei ze dat dat niet het geval was.

Ze kletste zich volledig klem en was totaal niet aanspreekbaar op haar gedrag. Nee, die aangekoekte borden waren niet van haar, want zij was steeds uiteten geweest. Toen knapte er iets in mij. Ze betaalde geen cent mee en zou zogenaamd sparen voor haar nieuwe huis, maar ondertussen was ze in restaurants gaan eten en wezen shoppen – aan sommige kledingstukken hingen de kaartjes nog. Ik gaf haar nog één laatste kans: ze moest zich aan de afspraken houden, anders stond ze op straat."

'Ineens zo klaar mee'

"Vlak daarna moesten mijn honden dure shots hebben bij de dierenarts, waar ik het geld niet voor had. Ik vroeg Tamara of ze financieel wat kon bijspringen, als compensatie voor de twee maanden die ze inmiddels gratis en voor niets bij mij had gewoond. Dat weigerde ze, want het waren niet haar honden. We kregen een enorme ruzie. De volgende dag vertrok Tamara naar haar werk. Ineens was ik er zó klaar mee.

Samen met een bevriende buurvrouw die wist van de situatie heb ik toen al haar spullen in vuilniszakken gepropt en buiten onder een afdak gezet. Tamara stuurde ik een koel berichtje waarin ik schreef waar haar spullen stonden. Van haar hoorde ik niets, maar een paar uur laten kwam haar vader haar spullen ophalen. Hem gaf ik ook Tamara’s pup mee. Hij was boos op mij, want ik maakte in zijn ogen zijn dochter dakloos. Ik probeerde mijn kant van het verhaal uit te leggen, maar daar stond hij niet voor open."

"Een paar dagen later kreeg ik een appje van Tamara waarin ze zei spijt te hebben van haar gedrag, en dat ze graag vijfhonderd euro naar mij wilde overmaken. Ik zei dat ik dat heel fijn zou vinden. Maar daarna heb ik nooit meer iets van haar vernomen en dat geld heeft ze ook niet gestort – niet dat ik dat had verwacht. Vlak daarna kreeg ze een woning in mijn wijk, dus ik zag haar weleens tijdens het uitlaten van de honden. Ik groette haar altijd, maar Tamara negeerde mij of draaide zich snel om als ze mij zag. Inmiddels ben ik verhuisd en zie ik haar nooit meer."

Geen langdurige logees meer 

"Ik merk dat ik hierdoor wat voorzichtiger ben geworden in vriendschappen. Laatst ging ik een weekendje weg naar een hotel waar huisdieren niet welkom waren. Een vriendin bood aan om in mijn huis op de honden te passen. Toen moest ik echt even slikken. Wat als mijn huis weer zo geplunderd zou worden? Gelukkig is het toen heel goed gegaan. Dat hielp me te realiseren dat er echt wel mensen zijn die ik wél kan vertrouwen.

Toch ben ik ervan genezen om ooit nog een vriendin in huis te nemen. Hoe goed bevriend we ook zijn en hoe hoog de nood ook is, ik doe het niet meer. Hooguit voor een paar nachtjes, maar nooit meer zonder einddatum in zicht. Echt, ik zoek tot in de donkerste krochten van het internet mee naar een geschikte woning, maar ik wil geen langdurige logees meer in mijn huis."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl