Sarah wil nooit meer lid zijn van een wicca-groep: 'Ik was de perfecte prooi'

"Het was een warm bad, ik kan niet anders zeggen. Toen ik net bij de groep – of eigenlijk: coven – kwam voelde ik me ontzettend welkom. Iedereen was lief voor mij, ik werd de hemel ingeprezen en kon niets fout doen. Het voelde als een tweede familie, iets waar ik zo lang naar op zoek was geweest. Zelf kom ik uit een disfunctioneel gezin, mijn beide ouders hebben een persoonlijkheidsstoornis. Hier vond ik de liefde en verbinding waar ik zo naar verlangde. Althans: ik dácht die daar gevonden te hebben. Nu weet ik dat leden werden uitgekozen op hun kwetsbaarheid en sociale isolement. Ik was de perfecte prooi."

"Ik ben altijd al 'anders' geweest. Het was voor mij moeilijk om aansluiting bij anderen te vinden, dat was op school al zo. Zeven jaar geleden is pas de diagnose autisme bij mij vastgesteld, dat heeft veel voor mij verhelderd. Maar lange tijd wist ik dat dus niet.
Al langer was ik op zoek naar spirituele verdieping.

Vanaf heel jong had ik het besef dat er 'meer' was dan je met het blote oog kan zien. Zo kon ik door handoplegging de hoofdpijn van mijn vader weghalen. Ik las verhalen over vrouwen die geneeskundige krachten hadden, en die vroeger 'heks' genoemd werden. Zo kwam ik erachter dat er nog steeds heksen zijn, en ik dacht dat ik waarschijnlijk ook een heks was omdat ik deze aanleg had. Ik zocht verbinding met andere mensen met dezelfde ervaringen en zo kwam ik bij een wicca-groep terecht."

Neerkijken op de buitenwereld

"In het begin vond ik het fantastisch in de groep. Iedereen was lief voor mij, ze stonden open voor mijn 'anders zijn' en ik kreeg veel complimenten. Dit wordt love bombing genoemd, typisch iets wat je bij sektes ziet. Je wordt bedolven met liefde, waardoor je je speciaal voelt. Ik was heel blij, eindelijk had ik een omgeving gevonden waarin ik werd gewaardeerd. Ik had weinig vrienden en amper contact met mijn familie, nu was ik ineens een groep beste vrienden rijker.

De wicca-groep was al gauw mijn hele sociale leven, we deden alles samen en ik had amper nog contact erbuiten. In de groep werd ook neergekeken op de buitenwereld. Die mensen waren onwetend en minderwaardig. Iets waardoor ik me speciaal voelde. De coven was voor mij een aantrekkelijke veilige haven."

"Bijna drie jaar ben ik lid geweest van de coven. Al gauw bleek de structuur in de groep erg hiërarchisch te zijn. Ik kwam binnen als 'neofiet' en werd daarna 'roedie', dat betekent dat je een verdiepingstraject volgt waarna je kunt doorgroeien naar hogere rangen. Wat mij na een tijd tegenstond, was dat onze leider, de hogepriester, alles honderd procent voor het zeggen had. Wicca lijkt een open religie met weinig dogma’s, maar het tegendeel bleek waar."

Ingaan tegen de hogepriester

"Door mijn autisme heb ik soms geen filter, ik voel sociaal wenselijk gedrag niet altijd goed aan. Het was de bedoeling dat ik braaf mijn mond hield, maar ik ging soms tegen de hogepriester in. Ik zette vraagtekens bij wat hij beweerde en stelde kritische vragen. Daar zag ik geen kwaad in. Want was was het probleem, we waren toch open-minded mensen?

Maar de hogepriester was het daar niet mee eens. Zo zei hij een keer dat wij heksen per se Partij voor de Dieren moesten stemmen. Ik zei dat ik dat niet deed omdat ik het niet eens was met sommige partijpunten. Ik werd uitgefoeterd: zo mocht ik niet denken als heks. Een eigen inbreng werd niet op prijs gesteld."

"De coven kostte mij heel veel tijd. De wekelijkse bijeenkomsten duurden soms tot één uur ‘s nachts, terwijl ik nog met de trein naar huis moest. Daar werd ik zenuwachtig van. De hogepriester kreeg mijn onrust door en werd boos op mij. Ik moest maar op de goden vertrouwen dat ik op tijd zou thuiskomen. Om mij dat te leren, haalde hij de klok weg uit de kamer waar we samenkwamen.

Ook kostte het mij steeds meer geld. Zo moesten we ineens ieder kwartaal een boek aanschaffen, geschreven door de hogepriester. De jaarlijkse bijdrage ging steeds omhoog en dan waren er nog de kosten voor de verplichte uitjes en etentjes samen. Ik had een uitkering en voor mij was dit allemaal moeilijk op te brengen. Daar was weinig begrip voor. Ik moest meer vertrouwen hebben in het universum en een positievere houding hebben, dan zou het geld vanzelf naar me toekomen. Ik blokkeerde dit zelf, was de uitleg. En ik geloofde dat, het was allemaal mijn eigen schuld."

Evolueren als heks

"Hoezeer ik ook mijn best deed, ik kwam nooit verder in de rangen. De eerste graad -  de stap na 'roedie' – heb ik dus nooit gehaald. Ik dacht dat dat aan mij lag, dat ik tekortschoot. Ik werd steeds onzekerder. Ook lichamelijk ging het slechter met mij. Ik heb een auto-immuunziekte, maar dat wist ik toen nog niet. Volgens de hogepriester zouden mijn klachten minder worden als ik meer evolueerde als heks. Maar ik boekte te weinig resultaten. Dat zag ik als mijn falen.

Op een dag kreeg ik een mail van de hogepriester. Hij zei dat ik niet gemotiveerd was en had puntsgewijs op een rijtje gezet wat ik allemaal verkeerd had gedaan. Ik ondermijnde hem en zijn gezag, en hij zag geen toekomst meer voor mij in de coven. Het klopte dat ik tegen hem inging, ik verwachtte dat hij openstond voor andere meningen. En daar werd ik op afgestraft. Met een afscheidsceremonie verliet ik de coven. Dat deed me pijn, maar ik voelde ook dat dit beter was."

"De echte klap kwam pas nadat ik de coven had verlaten. Ik wilde toen afspreken met een lid, iemand die ik als vriendin beschouwde. 'Je snapt zelf toch ook wel dat dat niet meer kan', zei zij. Dat besefte ik helemaal niet, heel naïef dacht ik dat ik misschien dan wel geen lid meer was, maar nog wel een vriendin. Niet dus. Ik was niet meer welkom en persona non grata. Dit kwetste me enorm, het voelde als liefdesverdriet. Wéér hoorde ik er niet bij, zoals ik al mijn hele leven meemaakte. Bovendien draaide mijn hele sociale leven om de coven, en dat viel ineens weg. Ik moest weer vanaf nul beginnen.

Het heeft me jaren gekost om weer nieuwe vrienden te krijgen. Ook heb ik therapie gevolgd om alles te verwerken. Dit, maar ook mijn traumatische jeugd. Want de dynamiek uit de coven, kende ik maar al te goed uit mijn jeugd met een dominante, narcistische vader. Ik wilde dit patroon doorbreken. En ik nam me voor om nooit meer lid te worden van zo’n groep. Iets wat trouwens niet eens zou kunnen, al had ik het gewild. Lig je er bij de ene groep uit, dan ben je nergens anders meer welkom."

"Er werd vaak negatief gesproken over ex-leden, en mensen die niet ingewijd waren werden als minder beschouwd dan degenen die ingewijd waren. Als je je zoals ik uitspreekt tegen de gang van zaken in wicca, word je vaak beschuldigd van jaloezie omdat je niet ingewijd bent, en daarom rancuneus zou zijn. Daar heeft het bij mij niets mee te maken, ik wil gewoon dat bekend wordt wat lid worden van zo'n groep van je vraagt en waarom dit soort groepen niet altijd een gezonde veilige omgeving bieden."

Door de goden vervloekt

"Het is voor mij spannend om mijn verhaal te doen. Toen ik in de groep binnenkwam als neofiet, deed ik dat met een ritueel. De hogepriester is de enige die je ziet voor je binnenkomt en de groep leert kennen. Ik werd geblinddoekt en moest een eed afleggen.

In die eed zweer je ook dat je door de goden vervloekt mag worden als je verteld wie er in de groep zit of over andere dingen uit de school klapt, ook jaren na je vertrek. Nog steeds grijpt dit mij aan en geeft het me stress. Dus dit interview gaf mij ook een onrustig gevoel. Bizar wat de impact nog is na al die tijd."

"Toch heeft met mij ook goeds gebracht. Ik ben sociaal sterker geworden en heb inzicht gekregen in wat ertoe leidde dat ik in zo’n groep belandde. Het leerde me kritisch naar mensen te kijken, hoe groot mijn verlangen om ergens bij te horen ook is. Want niet iedereen heeft het beste met je voor, besef ik nu. Nog steeds mis ik soms het verbonden gevoel van bij een groep horen, maar ik zie mijn ervaring niet meer als falen. Ik ben ondanks alle druk niet mijn identiteit verloren. Ik volg niet blindelings en durf vragen te stellen, en dat is een goede eigenschap. 

Het leven dat ik nu heb maakt me blij. Ik heb een lieve echtgenoot, en een paar goede vrienden. Ik kom beter mee met de maatschappij en er is niemand meer die mij probeert te regeren. Ik ben er trots op hoever ik in het leven ben gekomen."

Sarah is een gefingeerde naam.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl