Chantal: 'Ik was meteen verliefd en daar had ik totaal geen zin in'

"Vijf jaar geleden ging ik weg bij mijn man, en ik heb er wel vijftien jaar over gedaan om dat te durven. Want hoe moet het dan, en wat zouden de mensen wel niet denken en ik gunde m’n zoon toch ook een gewoon gezin. Maar goed, het ging echt niet meer. Met slechts tweeduizend euro op zak en mijn zoon aan mijn zijde ben ik in een flatje boven een winkel gaan wonen. Piepklein was het, maar we noemden het 'Soestdijk'. 

Een nieuwe man was wel het laatste waar ik behoefte aan had. Totdat op een avond twee vriendinnen langskwamen op Soestdijk. Zij vonden dat het wel weer eens tijd was voor een leuke date af en toe. Van mij hoefde het nog niet zo, maar twee flessen wijn later stond ik toch op datingsite Badoo. Ach, dacht ik, een onenightstand moet kunnen. De volgende dag had ik al een uitnodiging voor een erotische massage. Daar schrok ik wel van. Ik was een bekend figuur hier in de regio en ik had geen zin in bekenden en gegniffel in de buurt."

"Maar goed, na een paar dagen dacht ik: waarom ook niet? Als ik duidelijk ben in wat ik wel en niet wil, en zo’n man ook even google of alles klopt, dan is er niks mis mee. En zo datete ik af en toe. Een etentje, een beetje gezelligheid en dat was het wel. Totdat ik een bericht kreeg van Marcel. 'Wat heb jij een leuk profiel', zei hij. Ik zag dat hij in Den Haag woonde, terwijl ik in Limburg zat, dus ik hield de boot af.

Maar hij hield vol en vroeg mijn telefoonnummer. We belden en dat was heel gezellig. Al gauw vertelde Marcel dat hij binnen een paar weken naar Limburg zou verhuizen en na weer een paar dagen vroeg hij of ik het leuk zou vinden als hij het weekend zou langskomen. Ik stemde in, maar zei meteen dat ik echt alleen samen wilde eten en dat hij niet mocht blijven slapen. Dat was goed. 'Pak de zaterdagmiddag dan ook vrij!', riepen mijn collega’s. 'Die man komt 200 kilometer voor je rijden.' Daar hadden ze wel een punt. Dus ik zei: 'kom maar ‘s middags, dan gaan we iets leuks doen in Duitsland'."

Grappig huppeltje

"Die dag haalde ik hem op bij zijn zusje. Normaal gesproken ben ik iemand die altijd meteen naar iemands schoenen kijkt, want aan de stijl en verzorging kun je veel aflezen. Bij Marcel zag ik vooral dat hij een grappig huppeltje heeft als hij loopt. We hadden allebei een zonnebril op, want het was een warme dag. We liepen naar mijn auto en voordat hij plaats nam, zette hij zijn zonnebril af. Ik deed hetzelfde en keek hem aan. 'Shit', dacht ik. 'Nee, dit wil ik niet." Ik was echt meteen verliefd en daar had ik totaal geen zin in."

"Een blik naar beneden: zijn schoenen waren totaal verkeerd. Ik viel altijd op rauwe mannen en Marcel is rustig, serieus en verfijnd. Ik viel als een blok voor hem, en hij is niet eens mijn type. Onderweg in de auto bleef ik in mijn hoofd maar in discussie met mezelf. We liepen door de stad en zaten op het terras en naarmate de dag vorderde werd hij steeds leuker. We hebben zelfs zitten kussen op het terras en ook toen nog dacht ik 'nee, ik wil dit niet'. Maar er was geen houden meer aan. Ik was verliefd."

Zijn schoenen verbrand 

"Hij sliep die avond bij zijn zus en ik keurig thuis. De volgende ochtend werd ik wakker en dacht: 'wat doe ik nou moeilijk?' Dus toen hij me even later 'een goedemorgen' appte, stuurde ik terug dat ik hartstikke verliefd was. Hij ook en vanaf dat moment was er geen ontkomen meer aan. We zijn niet meer gestopt met praten en ontdekten dat we opvallend vaak hetzelfde doen of hetzelfde denken. Alsof we soulmates zijn. Ja, weet ik het.

Zes weken na onze eerste ontmoeting kwam ik in het ziekenhuis terecht vanwege de ziekte van Crohn en natuurlijk kwam hij. Eenmaal thuis bood hij aan om langs te komen om me te helpen, maar ik zei dat dat niet hoefde. Toen stuurde hij een foto van de schoenen die hij aanhad op onze date. Hij had ze verbrand omdat ik ze zo lelijk vond. Daar moest ik enorm om lachen."

"Uiteindelijk kwam hij me toch helpen thuis en dat was heel fijn. Hij maakte zich meteen wegwijs in mijn huis en ik dacht weer: dit zou ik normaal nooit doen. Maar het voelde allemaal zo goed en zo logisch. Het ging echt vanzelf. Eigenlijk woonden we vanaf dat moment samen, want Marcel is nooit meer weggegaan. En dat is heerlijk. Dankzij Marcel heb ik rust gevonden in mijn leven. We gaan uit eten en winkelen samen, we lachen en we praten samen en ik zit niet meer uren op sociale media. Ik heb eindelijk weer de rust om een boek te lezen."

Geloof in de liefde verloren

"Mijn zoon was in eerste instantie sceptisch, maar nu kunnen ze het prima vinden samen. Want dat is zeker zo belangrijk natuurlijk. Echt, ik ben zo dankbaar dat deze liefde me is overkomen. Na mijn vorige relatie, die zeventien jaar duurde, en waar ik met veel moeite ben uitgestapt, was ik het geloof in de liefde verloren.

En dan nu dit. We zeggen elke dag hoeveel we van elkaar houden en hebben nooit ruzie. Gewoon omdat er geen dingen zijn om ruzie over te maken. Misschien is het ook de wijsheid die met de jaren komt. We hebben allebei een rugzak en kennen onszelf goed. Ik ben een doodnormale vrouw en hij is een doodgewone man, maar voor mij is hij echt een cadeautje. We besloten samen: we willen alleen nog maar gelukkig zijn en dat lukt nu uitstekend."

De namen Chantal en Marcel zijn gefingeerde namen. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.

Gezocht: Liefdeslessen 

Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.