Met alleen wat moederdagcadeaus vluchtte Anita weg van haar man: 'Beste beslissing ooit'

Vandaag komen vijf kinderen van Anita met hun partners op bezoek. Ze heeft een taart gebakken en lunch gehaald. Ze viert deze dag, want dat haar kinderen bij elkaar zijn, was een paar jaar lang niet vanzelfsprekend.

Op 9 juli 2010 verzamelde Anita haar meest dierbare bezittingen en stopte ze in een beautycase. Die zette ze achter in de auto. Haar drie kinderen waren het huis al uit, de drie kinderen van haar man logeerden bij opa en oma. Samen met haar man ging ze op pad, ze hadden een afspraak om met hulpverleners te praten over hoe hun huwelijk verder moest.

Zodra de auto geparkeerd was en hij even niet oplette, zette Anita de beautycase snel bij het wiel. Eenmaal binnen vertelde ze haar man in het bijzijn van meerdere hulpverleners en politieagenten dat ze bij hem wegging. Wat ze voorspelde, gebeurde. Haar man voelde zich bedrogen en vertrok. Anita was kapot van verdriet en zakte op de grond. Ze huilde. Hard en lang. "Het voelde zo dubbel. Op dat moment wist ik dat ik de liefde van mijn leven niet meer zou zien."

Alleen wat moederdagcadeaus

Ineens dacht ze aan haar beautycase. 'Staat die nog op de parkeerplaats?' vroeg ze aan een hulpverlener. Die stond er. Ze maakte hem open en keek naar de paar foto's en de moederdagcadeautjes van haar kinderen en stiefkinderen. Het was het enige dat ze mee had kunnen nemen naar de vrouwenopvang waar ze vanaf die dag zou verblijven.

Een jaar nadat ze had besloten dat ze bij haar man weg moest, was het haar gelukt.

'Ik liet hem over mijn grenzen gaan'

"Maar toen begon het eigenlijk pas", vertelt Anita vanuit haar kleine woning met tuintje in Zwolle, die ze elf jaar geleden toegewezen kreeg na haar verblijf in de vrouwenopvang. Ze doelt op het rouwproces, het loslaten, het jezelf opnieuw ontdekken. Want wie was ze nou eigenlijk?

Anita maakt een kop koffie voor zichzelf. Zwart, zonder suiker en melk. "Weet je wat ik dronk tijdens mijn huwelijk? Latte met suiker. Ik had ook steil blond haar", lacht ze. Haar weelderige bos krullen valt soepel over haar schouders. Het is tekenend voor hoe ze langzaam werd meegetrokken in zijn wereld. "Elke keer paste ik me aan aan wat hij van me verlangde en liet ik hem over mijn grenzen gaan. Achteraf denk ik: ik hield het zelf in stand, ik ging niet tegen hem in. Ik heb niet aan de bel getrokken, terwijl ik wist dat wat er bij ons thuis gebeurde, niet oké was."

'Zo hoort een relatie te zijn'

Ze blikt terug op het eerste moment dat ze haar man ontmoette. Het was tijdens een opleiding voor haar werk. "Hij parkeerde zijn grote auto en stapte uit. Ik dacht meteen: wow, wát een leuke man. Hij was knap, intelligent – bleek later – en een fantastische minnaar – bleek ook later."

Anita viel als een blok voor hem en hij uiteindelijk ook voor haar. "Als ik samen was met hem, dacht ik: zo hoort een relatie te zijn. Het was zo'n groot contrast met het huwelijk dat ik had. Vroeger wilde ik stewardess worden, reizen, de wereld ontdekken. Maar ik trouwde op mijn negentiende, kreeg drie kinderen en woonde in een twee-onder-een-kaphuis. Ik had een goed, maar burgerlijk leven. Een leven waar ik nu direct voor zou kiezen."

Samen verder

Maar ze koos voor haar nieuwe, verboden liefde, een relatie vol passie en hartstocht. "Ik was ervan overtuigd dat hij de liefde van mijn leven was." Anita en haar nieuwe liefde zetten allebei een punt achter hun huwelijk en gingen samen verder. Ze nam haar kinderen mee en trouwde niet veel later met haar nieuwe vlam.

Daar was niet iedereen blij mee. Allereerst haar ex-man, met wie ze al 24 jaar samen was, haar drie kinderen, die ze meesleepte in dit nieuwe huwelijk, en haar ouders, die zeiden dat deze man niet goed voor haar was. "Mijn moeder kon hem niet uitstaan. Zij zag toen al wat ik niet zag." Er deugt iets niet aan hem, zei haar moeder.

Al snel ging het mis

Ze bleek gelijk te hebben. Al snel ging het mis. "Tijdens een weekendje Parijs met werk gingen we samen naar een warenhuis. Ik zag iets moois en bleef even kijken. Toen ik opkeek, was mijn man weg. Niet heel handig, dacht ik. Toen we elkaar weer zagen, keek hij boos. Hij pakte mijn arm en vroeg me buiten wat de bedoeling was van mijn actie en hoe ik zo egoïstisch en liefdeloos had kunnen zijn. Ik snapte niet wat ik fout had gedaan en moest huilen. Blijkbaar had ik hem moeten volgen. Hij pakte mijn tas en ging weg. Daar stond ik: zonder geld of telefoon."

Na een paar uur kwam hij terug. Ze gingen samen naar een café, waar hij om excuses vroeg. "Ik had moeten zeggen: 'Wat flik je me nou?' Maar wat deed ik? Als een mak schaap zei ik sorry. Daar, op dat moment, heb ik de deur opengezet en wist hij dat hij dit soort dingen kon flikken."

De eerste klap

Een relatie met psychisch geweld volgde en na enkele jaren viel de eerste klap. "Natuurlijk zei ik: 'Ik laat me niet slaan.' Maar er was al jaren een onderhuidse afhankelijkheid ontstaan. Er kwamen excuses, een 'sorry schatje, ik zal het nooit meer doen', en een twijfeling bij mij: had ik dit niet uitgelokt?"

Ze bleef. Het ging weer goed. Tot het weer misging. "Veel mensen zeggen: 'Als een man je slecht behandelt, dan ga je toch weg?' Maar zo makkelijk is dat niet. Je gaat niet zomaar weg bij iemand met wie je ook een fantastisch leven hebt. Daarnaast woonden zijn kinderen bij ons, die hadden geen contact meer met hun moeder. Ik zorgde voor hen. Ik bleef hopen dat mijn man zou veranderen, dat het uiteindelijk allemaal goed zou komen."

Dochter lang niet gezien

Niet alleen Anita leed onder dit huwelijk, ook haar kinderen. "Mijn oudste dochter vertrok op haar zestiende. Ze zei: 'Mam, prima dat jij in deze relatie wil blijven, maar ik doe hier niet meer aan mee.' Ik heb haar daarna zes jaar niet meer gezien."

Uiteindelijk opende haar jongste dochter haar de ogen. Anita werd gebeld: haar dochter was ingestort en lag in het ziekenhuis. "Ze was broodmager en er kwamen allerlei slangetjes uit haar neus en armen. Ze woog nog maar 34 kilo. Pas toen ik mijn dochter in dat ziekenhuisbed zag liggen, ging het licht aan. Haar eetstoornis was niet zomaar ontstaan, die was ontstaan door een jarenlange onstabiele thuissituatie. Ik móést de stekker uit mijn huwelijk trekken en mijn gezin weer gezond en gelukkig maken. Niemand anders kon dit voor mij doen."

Klein verzet

Wat volgde, was wat Anita omschrijft als het zwaarste jaar uit haar leven. "Je bent niet zomaar weg bij iemand die je jarenlang gemanipuleerd heeft. Ik moest me losweken van hem. Dat begon met klein verzet. Hij ging altijd mee als ik mijn nagels liet doen of naar de kapper ging. Ik wilde alleen, zonder hem."

"Om weg te gaan heb je mensen om je heen nodig die blijven zeggen: ik zie dat het niet goed met je gaat, je kunt altijd bij me terecht." In Anita's geval kwam er toevallig een jeugdzorgwerker iets eerder dan afgesproken. "Ze zag per ongeluk een uitbarsting van mijn man. Ze gaf me een kaartje met een telefoonnummer."

Uiteindelijk raapte ze de moed bij elkaar en nam ze contact op met de hulpverlener. Samen maakten ze een plan, ook voor de kinderen. Die werden onder toezicht gesteld en ook voor hen kwam er hulp. Ze vertelde haar man dat ze een afspraak had gemaakt om over hun huwelijk te praten. Het werkte, hij ging mee. Een koffer pakken zou opvallen, dus vulde ze alleen een beautycase met foto's en moederdagcadeautjes van de kinderen.

Waren weinig vrienden over

Nadat Anita haar relatie had verbroken, moest ze opnieuw beginnen. "Ik had niemand meer; mijn ouders wilden me niet meer kennen, mijn zussen ook niet meer, er waren weinig vrienden meer over. Als mijn ex-man zei: 'Die vriendschap is niet oprecht, je moet afstand nemen', dan deed ik dat. Ik wilde hem gelukkig maken. Ik had alleen niet door dat ik me ontworstelde uit mijn oude leven. Dat besefte ik pas op die kleine kamer in de vrouwenopvang."

"Ik moest eerst helen, het snappen. Inzicht krijgen in wat er nou eigenlijk was gebeurd. Toen ik na vier maanden een beetje was uitgejankt, begon ik met veel hulp weer wat perspectief te zien." Haar kinderen hielpen haar hierbij. "Ik was jarig, ik werd 48, en zou dat niet vieren. Als verrassing stonden alle drie mijn kinderen, ook de dochter die ik zes jaar niet had gezien, in de hal met een taart. Het weerzin was emotioneel en voor mij een heel duidelijk teken: als je nu teruggaat, ben je ze voorgoed kwijt."

Eindelijk reizen

Ze zette door, ging niet terug en kreeg uiteindelijk een huisje toegewezen in Zwolle. Daar ging ze heen, zonder baan, zonder geld en met haar kinderen op 150 kilometer afstand. "Ik had geen theelepel, geen washand, helemaal niks." Ze vond een baan, richtte haar huis in met tweedehands spullen en spaarde voor haar droom: reizen, de wereld verkennen. "Ik was bijna 50, maar voelde me eindelijk die student die ik nooit was geweest."

Nu heeft ze een eigen bedrijf waarmee ze haar verhaal keer op keer vertelt, voor politieagenten, voor huisartsen, voor zakenvrouwen. "Ik plaats mijn verhaal geregeld op LinkedIn en krijg daarop allerlei berichten van vrouwen die hetzelfde meemaken. Dit zijn ook zakenvrouwen, advocaten. Slimme, krachtige vrouwen met eigen bedrijven. Mensen van wie je zou zeggen: hè, jij?"

Relaties herstellen

"Huiselijk geweld komt voor in alle lagen van de bevolking. Veel mensen denken dat het gaat om kwetsbare vrouwen in een sociaal en economische zwakke positie, maar dat stigma creëert juist een blinde vlek waardoor we signalen in onze directe omgeving missen."

Het is Anita gelukt haar eigen leven weer op te bouwen, de relatie met haar kinderen te herstellen en weer gezond te maken. "Tijdens mijn eerste huwelijk praatten we niet over gevoelens. We veegden alles onder het kleed, anders zou de ander toch alleen maar verdrietig zijn. Dat is voorbij. Ik heb nu een open en eerlijke relatie met mijn kinderen en met twee van de drie stiefkinderen. We praten over alles wat ons dwarszit of wat pijn doet."

Liefdevol gezin

Ook de band met haar oudste dochter is weer hersteld. "Ze gaat trouwen en ik mocht mee toen ze haar trouwjurk ging uitzoeken. Jarenlang heb ik gedacht dat ik hier nooit bij zou zijn omdat ze me niet meer wilde zien. Toen ze daar stond, met die prachtige jurk aan, was ik zo intens gelukkig."

Ook is er na elf jaar weer een nieuwe liefde in haar leven. Iemand bij wie ze zich veilig voelt en die ze vertrouwt, met wie ze veel kan lachen. Het heeft even geduurd, maar Anita is weer gelukkig. Helemaal op een dag als vandaag.

"Er zijn veel jaren geweest waarin niet alle kinderen met mij Moederdag vierden. Maar sinds een paar jaar is onze band weer hecht en liefdevol. Vroeger ging Moederdag om cadeautjes, nu is het vooral een liefdevol samenzijn, een plek waar kinderen zichzelf mogen zijn en zich veilig voelen. Want zij zijn de grootste rijkdom in mijn leven."

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres: zondaginterview@rtl.nl

Lees hier de eerdere zondaginterviews.