Astrid wil nooit meer vluchten in haar werk

"Mijn werk was ontzettend belangrijk voor me. Twaalf jaar geleden begon ik als zelfstandig e-commerce expert en ik stortte me vol op mijn eigen bedrijf. Nooit werkte ik met tegenzin, eigenlijk beschouwde ik het als een soort hobby. Dat dit niet gezond was, zag ik toen niet in. Ik was ambitieus en had veel plannen, maar dat was ook meteen mijn valkuil. Want als zelfstandige bepaalde ik mijn eigen agenda, er was geen rem en dus knalde ik maar door. Dit is iets wat ik van huis uit heb meegekregen. Mijn ouders zijn ook ondernemers en ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn vader hard en veel werkte. Niet piepen en doorgaan, dat was ons motto thuis."

Kick

"Veel werken gaf mij voldoening en een kick. Gemiddeld werkte ik zo’n zestig uur per week, soms had ik uitschieters naar tachtig uur. Mijn toenmalige man was drummer in een band en vaak ging ik mee met zijn optredens. Mijn drukke leven veranderde niet toen ik moeder werd, behalve dan dat ik ’s avonds niet meer meeging naar de optredens. Overdag was hij thuis en ik aan het werk, en ’s avonds als hij weg was en de kinderen sliepen kroop ik weer achter mijn laptop. Nog steeds tikte ik makkelijk de zestig uur per week aan."

"Als ik daarop terugkijk, besef ik dat het me toen al soms te veel werd. Ik was bij vlagen erg gestrest en had soms een kort lontje. Tegenwoordig luister ik daarnaar. Als ik merk dat ik uit balans raak, neem ik een dagje vrij, zodat ik tijd voor mezelf heb. Maar toen negeerde ik die signalen, ik stopte mijn kop in het zand."

"Er waren meer dingen die ik toen niet zag. Zoals dat mijn ex al jarenlang een alcoholverslaving had. Zo stom hoe je er met je neus ergens bovenop kunt staan, maar het toch niet inziet. Van een vrolijke man was hij in de loop der jaren veranderd in iemand die zich terugtrok. Ik kon hem maar moeilijk bereiken. Lijfelijk was hij aanwezig, maar emotioneel totaal niet. We hadden geen gesprekken meer en leefden lang elkaar heen."

Overleven 

"In plaats van boven op mijn werkkamer te zitten, kwam ik in het begin nog wel naar beneden voor hem als de kinderen ’s avonds op bed lagen. Maar hij had het amper in de gaten als ik er was en vaak viel hij al vroeg op de avond op de bank in slaap. Samen wat eten of op Netfix een serie kijken deden we nooit, er was geen gezelligheid. En dus ging ik nog meer werken. Want dáár haalde ik wel voldoening uit, en via mijn werk had ik leuke contacten met mijn klanten. Daar was ik blij mee, want mijn sociale leven stelde verder niet veel meer voor. Door de spanningen thuis nodigde ik mijn vriendinnen liever niet meer bij mij uit, en uiteraard slokte mijn werk veel tijd op. Nu weet ik: ik was niet aan het leven, maar overleven."

"Vier jaar geleden werd alles duidelijk. Mijn ex verloor zijn baan door zijn alcoholverslaving. Dat biechtte hij vol schaamte aan mij op, en toen vielen de puzzelstukjes op z’n plek. Dat hij vaak beneveld uit zijn ogen keek, maar bij hoog en laag ontkende veel te hebben gedronken. Ik had geen grip meer op hem en kon mijn vinger er niet op leggen wat er nou aan de hand was met hem. Hij leek wel een vreemde voor mij."

"Ik heb zelfs nog gedacht dat hij misschien een hersentumor had en dat hij daardoor zo was veranderd. Hij weigerde toen naar de dokter te gaan en achteraf snap ik dat wel. Zelf wist hij natuurlijk allang dat hij geen tumor had maar dat de drank het probleem was. Ergens voelde ik opluchting toen zijn drankverslaving aan het licht kwam. Zie je wel, ik ben niet gek, dacht ik. En ik hoopte echt dat we er samen uit konden komen."

"Mijn ex was gemotiveerd om zijn verslaving aan te pakken. Hij ging in therapie en samen hebben we voor onze relatie gevochten. Maar er was al te veel kapot gemaakt. Het vertrouwen was weg bij mij. Toen mijn ouders een week op vakantie waren ging ik met de kinderen in hun huis zitten. Die week hadden mijn ex en ik veel goede gesprekken aan de telefoon. Dat gaf me hoop. Maar toen ik weer thuiskwam, bleek hij niet helemaal eerlijk te zijn geweest over zijn drankgebruik. Ik kón niet meer, ik ging er zelf aan onderdoor."

Rust 

"Ik ging in therapie om erachter te komen of ik bij hem bleef uit angst voor het loslaten of uit liefde. Na één sessie had ik mijn antwoord al. Voor mijn gevoel trok ik altijd de kar thuis. Ik hield alles draaiende voor het gezin, want een verslaafde overziet dingen niet en regelt niets. Ik loste altijd alles op, maar onbewust hield ik daardoor de verslaving va mijn ex in stand, want hij ondervond nooit de gevolgen van zijn gedrag."

"Voor de kinderen wilde ik eigenlijk niet bij hun vader weggaan, ik wilde niet dat zij een scheiding zouden meemaken. Maar ik besefte dat zij rust verdienden en ouders die gelukkig en blij zijn. Dat waren wij samen niet meer. Twee jaar geleden gingen mijn ex en ik definitief uit elkaar."

"De scheiding was snel geregeld. Emotioneel had ik al eerder afstand genomen van onze relatie, nu moesten er vooral praktische zaken geregeld worden. Gelukkig gingen mijn ex en ik op een goede manier uit elkaar. Nog steeds hebben we een fijne band, dat vinden we belangrijk voor de kinderen. Het is een lieve man en ik ben blij dat het nu al lange tijd goed gaat met hem."

"Ik bleef in ons oude huis wonen, dat ik opnieuw in de verf zette en inrichtte. Daar ging veel tijd in zitten, ook wilde ik de kinderen extra aandacht geven en was ik druk bezig om mijn sociale leven weer op te pakken. Mijn werk zette ik even op een lager pitje, en dat beviel me heel goed. Zo goed zelfs, dat ik merkte dat ik helemaal geen zin meer had om zo hard en veel te werken als eerst. En dus gooide ik het roer om. Ik huurde freelancers in zodat ik werk kon uitbesteden en haalde mijn kinderen van de buitenschoolse opvang, iets waar ze sowieso al niet graag naartoe gingen. Nu werk ik alleen als de kinderen op school zitten en heb ik alle schoolvakanties grotendeels vrij.”

Uitvlucht 

“Voor mijn gevoel had ik iets in te halen met de kinderen, omdat ik eerder zo veel werkte en misschien dingen heb gemist. Zij zijn veel belangrijker dan mijn bedrijf, en mijn vriendinnen trouwens ook. Na de scheiding ging ik nadenken over waarom ik me zo op het werk had gestort. En ik kan niet anders concluderen dan dat werken voor mij een uitvlucht was. Ik was niet gelukkig in mijn relatie en zocht ergens anders voldoening en bevestiging. Een workaholic zijn stond me inmiddels tegen omdat ik nu wél plezier haalde uit andere dingen.

Het grappige is dat nu ‘slechts’ dertig uur per week werk, maar wel veel efficiënter. Eerst zat mijn hoofd vol met andere sores, nu heb ik mijn focus volledig op het werk. Nooit meer wil ik werk gebruiken als een uitvlucht. Ik ben blijer, heb minder stress en veel meer rust. Het werk loslaten vond ik niet moeilijk maar juist heerlijk. Ik ben er echt een leuker mens van geworden.”

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl