'De paniek sloeg toe. Wat moest ik doen met die plotselinge vrije tijd?'
Freelance journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week is Puk op kamp en Olle een middagje weg. Met de plotselinge vrije tijd weet Franke zich geen raad. "Wat ging ik doen nu alles mogelijk was?"
De vakantie met het gezin was achter de rug, school ging alweer bijna beginnen. Schriften waren ingekocht, rugzakken gewassen en de agenda’s begonnen zo langzamerhand weer vol te lopen met sportdagen, borrels en verjaardagsfeestjes.
Puk (10) was al vroeg in de ochtend naar surfkamp vertrokken. Het plan was om met Olle (8) naar het strand te gaan, totdat de telefoon bliepte. Of Olle zin had om de dag met vriendje Max door te brengen. Nog voor ik de app volledig had voorgelezen, stond Olle al bij Max voor de deur.
Chill!, dacht ik. Plotseling vrij! Wat een feest, wat een walhalla, wat een onverwachts cadeautje dat nu zomaar, op een willekeurige doordeweekse middag, in mijn schoot geworpen werd. Ik huppelde van blijdschap naar de keuken voor een extra bakkie leut. Langzaam dronk ik mijn goddelijke cappuccino op, al prevelend: 'Dank universum, voor deze rust!'
Zo stil als het opeens in huis was, des te harder ging het in mijn hoofd. Wat ging ik doen nu alles mogelijk was? Hardlopen? Nee, te warm. Ramen lappen? Nee, ook te warm. Naar het strand voor een kopje koffie? Daar had ik er net twee van op. Tijdschriftjes scoren en op de bank zitten? Mwah. Ik had vrij-heid! Kon ik nou echt niks avontuurlijkers verzinnen?
De mogelijkheden schoten door mijn hoofd, ik ging er sneller van ademen. Naar de kluswinkel voor een nieuw doucherekje? In mijn eentje naar de bios? Even winkelen? Eindelijk die stoel repareren? Ik raakte er bijkans van in paniek, die keuzestress. Er was te veel om te doen in net te weinig tijd. Aan zin ontbrak het ook, bleek na vijftig voorstellen aan mezelf te hebben gedaan. Wat ik wilde was deze rust aan mijn kop. En nog meer daarvan.
Rust aan mijn kop
Dan moest ik dat maar doen. Zorgen voor rust aan mijn kop. En dus bleef ik zitten. Urenlang. Ik ging niet naar de bibliotheek, kluste niet aan achterstallig onderhoud, zette de tv niet aan, ging niet met iemand gezellig lunchen. Ik bladerde een beetje door wat oude tijdschriften, maakte een boodschappenlijst en belde een vriendin die ik al maanden niet fatsoenlijk had gesproken.
Daarna liet ik me achterovervallen op de bank. Het zou kunnen dat ik misschien heel even, zo’n vijf minuten maar hoor, mijn ogen heb dichtgedaan. Totdat de bel ging en manlief met een stralende Puk en Olle binnen kwam denderen. Ik wreef in mijn ogen en knuffelde mijn opgewonden aapjes.
Avontuurlijk was het niet geworden, maar dat ging heus wel ooit weer komen. Toch?
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.