Wilbert: 'Daten? Ik doe het niet meer'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Deze week: van Wilbert (57) hoeft het daten allemaal niet zo. Na zijn scheiding veertien jaar geleden, is hij het liefst alleen. Totdat zijn nicht hem koppelt aan een vriendin van haar.
"Het was Marianne die besloot dat we verkering hadden. We groeiden op in dezelfde straat, en toen zij achttien werd, vond ze het wel tijd. En ik ging erin mee. Ze was mooi en aardig, en we konden altijd goed met elkaar overweg. Dat we gingen trouwen regelde zij ook, en dat we ouders werden idem dito. Het is niet dat ik niks te zeggen had, of dat ze me onder druk zette, nee, het was meer zoals een conducteur en een machinist. De rit lag al vast, en zij bepaalde het tempo.
Ruim twintig jaar later was het ook Marianne die besloot voortaan gescheiden van elkaar te leven. Eerst alleen van tafel en bed, later helemaal. In goede harmonie, maar voor mij had het niet gehoeven."
"Ik moest wennen aan het leven alleen. Aan koken, de was, het plannen van alles wat moet. Ineens realiseerde ik me hoeveel ruimte ik had voor slechts mijn werk en liefhebberijen. Marianne regelde de rest. Ze was al zeker twee jaar weg, toen ik voor het eerst een nieuwe trui voor mezelf kocht. Met het dragen van overhemden was ik al gestopt, want ik kon mezelf niet tot strijken zetten.
Toen ik eenmaal mijn draai had gevonden in mijn gescheiden leven, proefde ik er steeds minder voor om die balans te verstoren. De liefde zoek ik niet op. Op de zaak tref ik voornamelijk mannelijke collega’s en contact zoeken via internet is niets voor mij."
Vriendin uitnodigen
"Vorig jaar zomer, tussen twee lockdowns in, was er weer een familiedag van mijn moeders kant. Met alle neven en nichten, en de ouders die nog leven, gingen we fietsen door de Weerribben-Wieden.
Bij de afsluitende barbecue sprak ik een tijdje met mijn nicht, Claudia, en ze moest lachen toen ik vertelde dat ik een vogelaar ben. Een goede vriendin van haar, ook alleenstaand, wilde leren over vogels zei ze, en ze spoorde me aan haar eens uit te nodigen om met me mee te gaan. Ik hield het af."
"Op 2 oktober, een dag voor mijn verjaardag, zou die vriendin een nachtje in mijn stad logeren, appte Claudia, en ze zou het erg leuk vinden om een wijntje met me te drinken. Onder lichte druk stemde ik toe, als ze tenminste eerst een foto van die vriendin zou sturen. Ik wilde mezelf de moeite besparen als ik niks in haar zou zien.
Fanny heette ze, en ze had van dat lange rode haar. Niet natuurlijk, dat zag je, maar dat deerde niet. Haar groene ogen lachten me tegemoet vanaf het scherm en ik voelde dat ik het er warm van kreeg. Ik liet Claudia weten dat ik om acht uur een tafeltje had gereserveerd en stuurde haar het adres van het café. Ik had geen woord met die Fanny gewisseld, maar haar gelaat had mijn hart geopend. De aanmoediging van Claudia hielp daarin ook mee."
"Op die bewuste 2 oktober nam ik mooi op tijd plaats aan een tafel bij het raam. Niet direct er tegenaan, maar ruimtelijk genoeg om wat privacy te hebben. Ik koos voor de stoel met mijn rug naar de deur, om zo het ongemakkelijke moment van elkaar aankijken en nog lopen, te vermijden. Ik bestelde alvast een rode wijn voor mezelf en besloot nog even de krant die ik daar vond te lezen terwijl ik wachtte. Maar toen ik bij het sportkatern aankwam, maakte ik me zorgen. Ik keek op mijn horloge en zag dat het kwart over acht was."
Niet boos, maar verdrietig
"Te laat komen vind ik een onhebbelijke karaktertrek, vooral zonder bericht, maar in dit geval kon het natuurlijk zijn dat Fanny de weg niet kon vinden. En aangezien we ook geen nummers hadden uitgewisseld, besloot ik haar het voordeel van de twijfel te geven. De krant was uit, mijn glas was leeg en nog steeds geen Fanny. Tot negen uur heb ik gewacht.
Ik was niet eens boos, ik was verdrietig. Gekrenkt bijna. Waarom was ze niet gekomen? Of was ze misschien weer vertrokken? Mijn nicht heb ik niets laten weten, ik heb twee wijn afgerekend en ben naar huis gegaan. Zelf vroeg ze er ook niet meer naar. Dit is precies waar ik geen zin in had. Daten? Ik doe het niet meer. En naar een neven- en nichtendag gaan ook niet. Mijn rust is me heilig."
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.