Jolanda zal haar dochter nooit meer zien: 'Grotere straf dan je kind verliezen is er niet'

"Madelon was een verrassing, een onverwachts cadeautje. Zij was mijn vierde kind en ik kreeg haar op latere leeftijd, waardoor ik er extra van genoot om weer zo’n kleintje te hebben. Ik hield intens veel van haar. Madelon was een kleine kopie van mij: ondeugend, een druktemaker en eigenwijs. Ze stapte overal op af, was ontzettend nieuwsgierig. Wat ze in haar hoofd had, had ze niet in haar kont. Ze had hetzelfde krullende haar als ik en exact dezelfde vingers.

Vaak had ik nachtmerries dat er iets vreselijks gebeurde met één van mijn kinderen. Ik wist exact hoe ik dan zou reageren: gillend en huilend zou ik op de grond vallen. En dat is precies wat er gebeurde toen het noodlot toesloeg bij Madelon."

"Die zaterdag waren Madelon, mijn zoon en ik in de kantine bij het plaatselijke sportcomplex, waar ook een zwembad bij hoort. Het was er ontzettend druk. Madelon stond naast mij bij haar buggy. Ik draaide me even om, en toen ik een paar tellen later weer naar haar wilde kijken, was ze weg. In de drukte van de menigte was ze ontsnapt. Meteen ging ik haar zoeken, maar in zo’n groot complex kon ze overal zijn. Ik liep via de kleedkamers naar het zwembad, maar daar zag ik haar niet.

Achteraf bleek ze toen al in het water te liggen, maar dat kon ik onmogelijk zien door het zonlicht dat op het water weerkaatste. Een badmeester zag haar vanaf de andere kant later in het water drijven, direct werd ze eruit gehaald en gereanimeerd. Ik was bij de deur naar het zwembad en kwam mijn zoon tegen die schreeuwde dat Madelon in het water lag. Meteen wist ik dat het voorbij was. Ze had geen schijn van kans. Nog altijd voel ik me schuldig. Ik heb gefaald als moeder, want ik ben haar kwijtgeraakt. Voor mijn gevoel ben ik tekortgeschoten."

"In mijn wanhoop heb ik gesmeekt en gebeden: God, neem mij in plaats van haar. Madelon werd met een lichte hartslag naar het ziekenhuis gebracht, maar er was geen hersenactiviteit meer. De apparatuur werd ontkoppeld en ik nam haar op mijn schoot. Het is de hel als je weet dat je kind doodgaat. Als moeder hoor je leven te geven en niet je kind te zien sterven. Ik wist meteen dat de rest van mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Als je kind sterft, sterft er ook een stukje van jezelf."

Koud en nat graf

"De eerste tijd na haar dood dacht ik: als ik maar sterk ben en waardeer wat ik wél heb, dan kom ik er wel bovenop. Maar dat lukte niet. Ik was radeloos van verdriet. Ik weet nog dat het de eerste keer hard regende na Madelons uitvaart. Ik zat warm binnen, terwijl mijn kind in een koud en nat graf lag. Dat greep me naar mijn keel, ik was in staat om zelf buiten te gaan staan om hetzelfde als mijn meisje te voelen.

Lange tijd worstelde ik met angsten en een dwangstoornis. Ik bleef schoonmaken en opruimen, om maar iets van controle te hebben. Bij het geluid van een ambulance zat ik tegen het plafond, doodsbang dat er iets was gebeurd met de andere kinderen."

"Een kind verliezen is een eenzaam verdriet dat maar weinig mensen begrijpen. Soms snappen mensen niet dat ik er 'nog steeds' verdriet van heb. Ik zocht steun bij lotgenoten, want zonder woorden spreken we dezelfde taal. Regelmatig is er een bericht in het nieuwe dat er ergens een kind is verdronken, zoals laatst weer in Doesburg. De reacties op sociale media zijn dan niet mals: 'Waar waren de ouders? Waarom letten zij niet op?'

Terwijl een ongeluk echt in een klein hoekje zit, kinderen zijn vliegensvlug uit je zicht verdwenen. Wat voor zin heeft het om rouwende ouders nog een trap na te geven? Wij hebben al levenslang, een grotere straf is er niet, en dan word je ook nog aan de schandpaal genageld. Vaak neem ik het online voor de ouders op, maar soms neem ik juist even afstand van sociale media omdat ik al dat commentaar niet trek."

Nooit meer is ontzettend lang

"Als ik mijn ogen sluit en aan Madelon denk, kan ik haar zó voor me halen. Hoe ze rook en voelde, hoe zij mij natte kusjes gaf. Dan zit ze bijna weer bij mij op schoot, elk teentje kan ik voor de geest halen. Dit geeft mij het vertrouwen dat ze nog altijd bij mij is. Maar tegelijk is nooit meer zo ontzettend lang en zijn er zo veel dingen die er nooit meer zijn.

Het is mensonterend dat mijn mooie, lekker ruikende, kleine kruimeltje nooit meer bij mij aan tafel zit. Nooit meer aan mijn hand loopt. De buggy die nooit meer werd gevuld, de stapel luiers die nooit meer kleiner werd. Dat ik haar stemmetje nooit meer hoor. Madelon is nooit tot de mooie, slimme puber uitgegroeid die ze vandaag zou zijn geweest. Het is te veel om te bevatten. Het gemis en het trauma zijn voor mij levenslang."

"Toch kan ik zeggen dat het nu goed gaat met mij. Lange tijd was ik niet in staat om te werken, maar sinds twee jaar heb ik een baan in de zorg. Ik ben heel erg gegroeid sinds ik weer werk. Ik heb fijne, begripvolle collega’s bij wie ik me vertrouwd voel. Het werk geeft me zelfvertrouwen. Ik ben gastvrouw en ik kook in een huis voor ouderen met dementie. Daar leerde ik om de dood te accepteren als iets dat bij het leven hoort, en ik realiseerde me dat overlijden niet altijd met een ramp of trauma gepaard gaat."

Van warme deken naar koude douche

"Ik ben van plan om van de rest van mijn leven te gaan genieten. In het ziekenhuis heb ik Madelon beloofd dat ik weer gelukkig zou worden, ooit. Dat was niet makkelijk, nog altijd heb ik angsten. Soms ben ik bang om gek te worden. Iets binnen in mij schreeuwt de hele dag, maar daar vecht ik tegen. Madelon gaf zoveel liefde, daar warm ik me nog steeds aan.

Die liefde is haar mooie nalatenschap, net als onze stichting Parkeren in de zon waarmee we hulp en steun bieden aan gezinsleden van een overleden kind. Dit is broodnodig, want ik weet uit ervaring hoe de warme deken aan medeleven die je in het begin krijgt, langzaam verandert in een koude douche met onbegrip en eenzaamheid. Madelon mis ik nog iedere dag. Onlangs overleed mijn oma. Madelons naam stond toen ook op de rouwkaart. Dat vond ik zo mooi. Even had ik weer mijn gezin compleet."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl