Langs de lijn vang je (helaas) weleens wat op: 'Vrouwen moeten niet zeiken'
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week staat ze op het voetbalveld langs de lijn en weet ze niet wat ze erger vindt: het geschreeuw of het gesprek dat ze opvangt. "Als je homo bent, moet je gewoon niet in Qatar gaan rondlopen."
Het was stervenskoud, het miezerde, het was zo’n dag waarop het niet meer licht leek te worden. Olle (8) was geïnspireerd geraakt door het WK en wilde op voetbal. Bij zijn klasgenootjes. In dat ene, leuke elftal.
Het leek ons gezellig, zo’n team, en goed voor de gezondheid en sociale vaardigheden en zo kwam het dat ik stond te blauwbekken langs de lijn terwijl Olle het veld over dartelde als een blij hertje. Naast me in de dug-out stonden twee vaders, hun handen warm wrijvend.
"Het WK heeft wel een donker randje gekregen, hè? Heb je dat gezien, die ene gozer die niet met zijn regenboogshirt naar binnen mocht? Achterlijk, maar ja, het is ook niet slim om daar als homo rond te lopen. Vragen om problemen. Ze fusilleren je meteen als ze erachter komen dat je homo bent."
De man naast hem: "Nou, ze fusilleren niet, hoor. Je hebt wel kans om in de gevangenis te komen, ja. Maar fusilleren doen ze niet."
"Je begrijpt wat ik bedoel, toch? Het is altijd gezeik met die moslims. Neem nou die Marokkanen die uitkomen voor Marokko. Hoezo? Je wilde toch zo graag Nederlander zijn? Nou, speel dan gewoon voor Nederland."
"Eh, in principe hebben ze een dubbele nationaliteit, toch? Dan kunnen ze kiezen voor welk land ze uitkomen."
"Begrijp ik echt niets van. Sowieso kun je buitenlandse mannen niets uitleggen over onze cultuur. Ik heb twee bedrijven in Spanje waar de managers vrouwen zijn. Die moeten soms zakendoen met Roemenen. Denk je dat die naar een vróúw luisteren? Overal op de wereld stellen vrouwen niets voor. Alleen in Nederland hebben ze het goed. Hahaha. Daarom moeten ze ook niet zo zeiken."
"Nou ja, en in de VS en Canada, Scandinavische landen, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland…", probeerde zijn gesprekspartner nog.
Hij wuifde zijn buurman stil. "Je snapt toch wat ik bedoel, van die zeikwijven", lachte hij verder. "Ik ga effe bij Milan kijken, later." De vader van Milan beende met grote passen het veld over tot hij bij zijn zoon was. God-zij-dank, zijn zoontje zat niet bij Olle in het team.
Zwijgend en op mijn lippen bijtend van ergernis keek ik de man na, die tegen zijn zoon begon te schreeuwen. Ik haalde diep adem om mezelf weer in de zenmodus te krijgen, maar dat lukte maar moeilijk in die snijdende kou.
Voetbal, ik háát het.
Even later kwam Olle met knalroze wangetjes naar me toe gerend. Zijn ogen stralend, zo lief en zoet tussen die andere kleine gastjes, mijn hart smolt. "Heb je mijn actie gezien?", vroeg hij trots en gaf snel, toen niemand het zag, een kusje op mijn wang. Hij sprintte terug naar zijn team en gaf een van zijn teamgenootjes een high five.
Voetbal, ik hóúd ervan.
Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.