Marco Borsato blikt in Het Huis terug op zwartste dagen van zijn leven

Marco vertelt dat zijn vader eigenlijk maar weinig in zijn leven is geweest. Nadat hij en Mary Borsato, de moeder van Marco, uit elkaar gingen, vertrok hij naar Italië. "Hoe langer hij dood is, hoe meer ik hem mis. Terwijl hij er nooit echt is geweest." Mary stond er in Nederland helemaal alleen voor, maar deed ontzettend haar best om ervoor te zorgen dat haar kinderen contact hielden met hun vader. "Mijn moeder spaarde van de moeizaam vergaarde centjes, zodat wij naar hem toe konden gaan in de vakantie. Ik zag hem zes weken per jaar. Mijn moeder hield altijd het beeld van hem groot. Als hij mijn verjaardag was vergeten, kocht zij in zijn plaats cadeautjes voor me."

Marco vertelt dat hij vooral na de breuk met Leontine erg veel behoefte had om met zijn vader te praten, die toen al was overleden. "Dat deed ik dan in stille momenten. Het gekke is, ik heb het gevoel dat hij luistert. Als de liefde van je leven bij je weggaat, de moeder van je kinderen, ik was echt verdoofd. Lamgelegd door verdriet." Toch is Marco ergens blij dat het zo is gelopen, want hij heeft er naar eigen zeggen veel van geleerd. "Nu is het leven anders. Ik heb nu geleerd waarom ik bepaalde dingen doe. Uiteindelijk ben je toch een product van je ouders en je omgeving."

Opvallend genoeg kreeg Marco in 2016, op de sterfdag van zijn vader, een beroerte. "Ik was onderweg naar een concert en zag ineens het beeld trillen. Ik stopte even bij een station en nam een Mars en toen merkte ik dat het niet wegging. Ik ben toen uit de auto gestapt en bij in het raam van tankstation gaan kijken of mijn gezicht hing, wat niet het geval was. Toch voelde het niet goed, dus ik ben meteen naar het ziekenhuis gereden. Daar lag ik binnen een paar minuten in een CT-scan en toen bleek dus dat het een tia was. Ik ben daar een week gebleven en ben weer volledig hersteld."

Marco blikt ook nog terug op zijn scheiding van Leontine en de verzoenpoging die ervoor zorgde dat ze weer bij elkaar kwamen. De zanger schreef haar een brief waarin hij volledige verantwoording nam voor wat hij had gedaan. "Ik heb die met de kerst geschreven. Ik heb aan mijn zoon gevraagd of hij die op haar bed wilde leggen. Toen ze hem had gelezen was het een heel mooi moment, dat vind ik heel hoopgevend."

Bang dat hij ooit weer de fout in gaat, is hij niet. "Ik kies elke dag wat ik wel en niet doe. En als ik denk, dit pas niet meer bij wie ik wil zijn, dan stap ik op de rem."