Loiza Lamers: 'Soms vermoeiend dat je constant je verhaal moet doen'

Hoe reageer je als ouder wanneer je zoon aangeeft je dochter te zijn? Is het misschien een fase? En welke uitdagingen staan je als transgender te wachten? Om anderen houvast te geven tijdens hun traject delen Loiza en haar moeder Mirjam waar zij met trots én spijt op terugkijken in het boek Loiza.

Geen enkel pad is hetzelfde, maar met onvoorwaardelijke liefde vind je vanzelf de juiste weg. Dat ervaarde ook Loiza, die over haar relatie met haar moeder vertelt. Volgens haar moeder wist Loiza al vroeg wat ze wilde: "Door jou, dat je zo stellig was en wist wat je wilde konden wij daar heel goed in meegaan, omdat je zo duidelijk aangaf wat je wilde", herhaalt ze de woorden van haar moeder.

Of ze er soms niet moe van wordt constant weer haar verhaal te moeten vertellen? Jazeker wel. "Het is soms best een beetje vermoeiend", vertelt Loiza eerlijk. "Ik praat er heel makkelijk en open over, en ik weet dat het erbij hoort. Iedere stap die ik zet - of het nou voor werk is of persoonlijk, waar mijn verhaal aanhangt hoop ik dat het een positieve invloed kan hebben op de emancipatie van het transgender zijn en de LGBT community. Dat vind ik heel mooi, maar het is soms wel vermoeiend dat je constant je verhaal moet doen. Ik denk altijd: het is toch een keer klaar?"

Ze vervolgt: "Ik ben nu waar ik wil zijn, omdat ik gewoon ben zoals ik altijd gedaan heb. Dus misschien moet ik gewoon dat blijven doen. En als dat een inspiratie voor anderen mag zijn, dan is dat echt een cadeautje."

Eerder sprak Aran met Linda Hakeboom. Na haar kankerdiagnose nam de 36-jarige kijkers mee in haar verhaal. De documentairemaakster legde het proces vast voor 'Linda's Kankerverhaal', waarvoor ze zelf een Televizier-Ster won. In Aran on Tour gaan ze samen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, waar ze haar bestralingstattoo's laat verwijderen.