Opnieuw een heftig jaar, maar met positieve wending: zo gaat het met Heidi uit Uitstel Van Executie

Op het moment van de opnames komt Heidi uit een heftige periode. Ze is aan het opkrabbelen en wil heel graag meer uit het leven halen en de boel op orde krijgen. Vragen om hulp zit normaal gesproken niet in haar aard, toch scheef ze een mail naar Uitstel Van Executie Met Raad En Daad voor dat extra steuntje in de rug. 

In het leven van Heidi is veel gebeurd; haar ouders scheiden als ze nog jong is en ze heeft slecht contact met haar biologische vader. Uiteindelijk overlijdt haar stiefvader en is haar moeder langdurig ziek. Als haar moeder in 2018 ook komt te overlijden weet Heidi het niet meer.

Heidi: "Na het overlijden van mijn moeder vroeg ik mezelf af, 'Wie ben ik nu eigenlijk?'. Ik heb mijzelf heel vaak voor anderen op de achtergrond gezet. Ik had nu niemand meer die dicht bij mij stond en daardoor wist ik het niet meer. Ik had geen rode draad meer in het leven."

Gemaild in een waas

Uiteindelijk komt ze drie jaar later in een depressie terecht die haar helemaal naar beneden trekt. 

"Ik heb mezelf opgegeven voor het programma, zonder dat ik nog weet dat ik dat gedaan heb." Begint ze te vertellen. "Toen de makers van het programma mij belden had ik in eerste instantie helemaal geen idee waar het over ging. Ik heb ze de dag ervoor gemaild in een waas, denk ik. Ze konden zoveel vertellen over mij en de voorgaande jaren, dat ik het wel zelf geschreven moest hebben. Ze raakten daarmee een heel gevoelige snaar. Normaal gesproken wilde ik liever geen hulp, maar ik zag in dat ik het heb gedaan op een moment dat ik het écht nodig had."

"De programmamakers hebben mij gedurende de opnames en in het traject ervoor echt bij de hand genomen en daar ben ik ze heel dankbaar voor", vertelt Heidi verder. "Het is echt zo waardevol geweest voor mij om mee te doen. Ze hebben mij laten inzien dat ik er mag zijn en dat ik als persoon ook meetel. Dat anderen er ook voor míj́ kunnen zijn."

"Mijn ouders hebben mij altijd geleerd dat ik moet zorgen voor anderen. Ik kon niet aankloppen bij een ander, want ik had niet het idee dat ik ertoe deed en dat anderen voor mij wilden zorgen. Ik heb het afgelopen jaar echt het inzicht gekregen dat ik er wél toe doe en dat is zo waardevol."

Heidi: "Het gaat momenteel heel erg goed en daar ben ik écht blij om. Ondanks dat ik opnieuw een pittig jaar achter de rug heb, voel ik me nu heel blij. Een paar maanden na de opnames ben ik opnieuw in een depressie gekomen. Het fijne is alleen wel dat ik er nu sneller aan kon toegeven en dat ik eerder hulp heb gezocht. Mensen in mijn omgeving hebben gezien dat het weer niet goed ging en die waren er voor mij. Nu is het wachten tot ik de juiste behandeling krijg en ondertussen slik ik medicatie."

"Het interesseerde me niet meer"

"Op het moment dat het niet goed gaat, versloft langzaam het huishouden en zorg ik niet goed voor mezelf. Dan laat ik de boel de boel", vertelt Heidi verder. "Het interesseert me dan allemaal niet meer. Ik vind mezelf dan niet meer belangrijk en het maakt ook niet meer uit hoe het huis eruitziet. Je hoofd zit dan vol met andere dingen."

"Ondanks dat ik het voelde aankomen, heb ik opnieuw een suïcidepoging gedaan afgelopen jaar. Ik vroeg deze keer wel veel sneller om hulp, maar kreeg die niet meteen. Ze namen me niet serieus. ‘'Neem maar een aspirientje, dan gaat het wel over', zei de GGZ-hulpverlener. Toen dacht ik 'ik geef aan dat ik hulp nodig heb, ik wil hulp, en nu kun je mij niet helpen?'."

"Mijn directe omgeving is nu veel meer betrokken dan een paar jaar geleden, maar zij kunnen er niet vierentwintig uur per dag voor mij zijn. Dat kan ik ook niet van ze vragen. Ook hebben ze niet de juiste handvatten om me te helpen. Degene die dat wel hebben, die lieten me stikken. 'Ben ik dan toch niet nodig? Mag ik er dan toch niet zijn?', ging er door mijn hoofd. Dat raakte me heel diep."

"Uiteindelijk kwam er een soort waas in mijn lijf en werd mijn lijf overgenomen. Het is heel moeilijk om te omschrijven als je het niet hebt meegemaakt, maar er is iets in je dat je verstand overneemt en in die waas ben ik naar het spoor gegaan."

"De machinist heeft gelukkig de politie gebeld. En dan ben je blij, want dan krijg je wél de juiste hulp. Ik sta nu op een wachtlijst en als ik geluk heb ben ik in 2026 aan de beurt. Dat is zo frustrerend. Je wilt gewoon zó graag geholpen worden en je weet dat je het niet alleen kunt. Gelukkig heb ik nu veel lieve mensen om mij heen, maar die zijn niet gespecialiseerd genoeg. Het is voor hen ook niet haalbaar en de mensen die je wél kunnen helpen zitten met hun handen in het haar vanwege de wachttijd."

"Het is ook heel krom", vertelt Heidi een beetje ingetogen. "Je wilt eigenlijk sneller aan de beurt zijn, maar je weet dat als je een plekje opschuift het ook kan komen omdat een ander het wachten niet heeft gered. Ik gun het mezelf net zo hard als dat ik het een ander gun, ik wacht wel."

Inmiddels zit Heidi weer in een positievere flow en ook de maagverkleining die ze heeft ondergaan, doet haar goed. "De maagverkleining heeft mij uiteindelijk doen inzien dat ik ertoe doe. Daardoor voel ik mij letterlijk beter in mijn vel. Ik voel me ook meer geaccepteerd omdat ik er beter uitzie en ik respecteer mezelf ook beter. Dat traject heeft écht geholpen om positiever naar dingen te kijken. Mijn gewicht deed er niet per se toe, maar het scheelt toch dertig kilo. Mijn vel past nu beter bij mijn lijf en dat voelt ongelofelijk goed."

Edelstenen en mineralen 

Ook haalt Heidi heel veel positiviteit en steun uit edelstenen en mineralen. "Ik ben mij aan het verdiepen in het bereik ervan en ik zoek dagelijks een steen uit die mij die dag kan begeleiden. Ik merk dat ik daar veel positieve energie uit kan halen. Als ik de boot binnenkom voel ik dat de stenen mij toelachen en mij de dag doorhelpen. Het gaat een klein beetje zoals met die schoonmaakmiddelen verzameling, ik heb er inmiddels heel veel."

Ondanks een aantal pittige maanden waarin ze ook nog een maagperforatie voor haar kiezen kreeg én nog op goedkeuring wacht van het CBR of ze weer alleen een bus mag besturen*, schijnt bij Heidi de zon weer. 

De medicijnen slaan goed aan en ze krijgt hulp van Humanitas om haar financiën op orde te krijgen, zodat ze beter kan sparen om de rest van de boot stukje bij beetje aan te pakken. 

Heidi: "Het is er het afgelopen jaar niet van gekomen om de boot verder op orde te krijgen. Ik maak nu samen met Humanitas  een prioriteitenlijst en kijk naar de juiste volgorde om dingen aan te pakken. De tuin bijhouden is niet gelukt, maar dat kan ik in het voorjaar deels zelf doen. In de woonkamer moeten nog een paar ramen worden vervangen en ook de buitenkant van de boot is nog nodig."

Beetje bij beetje

Het is belangrijk dat het in kleine stukjes gaat, is Heidi van mening. "Zo pak ik nu ook het schoonmaken en opruimen van de boot aan. Ik pak steeds wat kleins aan. Ik hoef niet in één keer de hele boot te doen, maar elke dag een klein beetje helpt ook. Daar ben ik me steeds bewuster van. Als je dingen pakt en je ruimt ze meteen op, dan wordt het geen zooitje. Voorheen wist ik echt niet waar ik moest beginnen, nu plan ik elke keer een nieuw stukje in en hou ik me daaraan. Alleen de wc schoonmaken is óók schoonmaken. En steeds een half uurtje schoonmaken met een wekkertje erbij, dat helpt ook. Of een klein stukje van de was opvouwen en een paar uur later het andere deel."

*Vanwege haar suïcidepoging mocht Heidi niet alleen een bus besturen. Ze heeft een psychologische test ondergaan bij een arts van het CBR en heeft vandaag, 2 december 2024, te horen gekregen dat ze weer alleen mag rijden! Daar is ze ongelofelijk blij mee.

Zoals ze al eerder aangaf is Heidi het programma enorm dankbaar voor de hulp en een aantal inzichten. "Toen ik het afgelopen jaar weer in een depressie kwam dacht ik wel, mijn huis is veel beter. En ik herhaalde ook vaak: 'het programma heeft mij ook geholpen. Mij als persoon in het bijzonder, en dus niet om er als programma beter van te worden. Dus mag ik er zijn!'

Dat heeft mij écht door deze periode heen geholpen. Ik kijk nog dagelijks naar die mooie voordeur waardoor ik denk 'ik mag er zijn, dit is mijn eigen plekje'."

Heb je dit verhaal gelezen en herken je er delen van? Ook jij mag er zijn! Heidi: "Realiseer je dat wie je ook bent, ook jij er mag zijn. Je eigen 'ik' mag je vooraan zetten en niet de ‘ik’ die een ander wil dat je bent. Luister heel goed naar jezelf en vraag je af: 'wie ben ik en wat wil ik zelf? Sta ik zelf achter een bepaalde gedachte of niet?' Denk ik dit vanuit mijn eigen ik of vanuit de ik die gecreëerd is door een ander?’. Dat zijn de eerste stappen om beter voor jezelf te zorgen. 

Heb jij ook een woonprobleem waar je tegenaan loopt en wil je je graag opgeven voor het nieuwe seizoen van Uitstel van Executie Met Raad En Daad? Dat kan hier.