'Het verdriet en medeleven ging door merg en been in Oogappels: de tranen bleven maar komen'
Journalist Tim van Rodijnen (28) leest en schrijft over de Nederlandse televisie- en entertainmentwereld. In Tims Tele-visie pent hij neer wat hem hierin opvalt, verbaast en ontroert.
"Dat je soms geen woorden nodig hebt om emotie over te brengen, blijkt maar weer uit de scène waarin Lodewijk overlijdt"
Dat Oogappels een fantastisch geschreven serie is met herkenbaarheden voor ouders en (klein)kinderen, dat hoef ik u allang niet meer te vertellen. Wat werd het in de laatste aflevering van het vijfde seizoen weer eens bevestigd hoe goed en soms ook pijnlijk herkenbaar de BNNVARA-serie is. Zowel het onoverkomelijke overlijden van Lodewijk en hoe zijn zoon Erik omgaat met dat verlies, als Merel die eindelijk weer de connectie vindt met haar dochters hebben ervoor gezorgd dat ik bijna de helft van de aflevering heb zitten janken (of huilen, zoals Merel nu eindelijk heeft leren zeggen).
Dat je soms geen woorden nodig hebt om emotie over te brengen, blijkt maar weer uit de scène waarin Lodewijk, vader van Erik, grootvader van Chris en ex-stiefopa van Hansje en Lieke, overlijdt. Minutenlang zegt niemand ook maar één woord, maar de muziek en handelingen - zoals het bewaren van zijn laatste rolletje pepermunt - zorgen dat het verdriet bij je binnenkomt.
Het is ook de herkenbaarheid die een grote rol speelt. Lodewijk dementeerde, zoals mijn drie grootouders die ik heb gekend dat ook deden. Toen hij stierf, bracht me dat weer terug naar mijn twee opa's en oma. Ergens neem je, als iemand dementeert, al eerder afscheid van diegene. Want hoe ze écht waren, zo waren ze niet meer toen ze kwamen te overlijden door hun ziekte. Dat besef en die herinneringen zorgden ervoor dat de tranen maar over mijn wangen bleven rollen. Lodewijk net zo zien aftakelen als mijn eigen grootouders jaren geleden deden, dat kwam via het scherm recht in m'n hart naar binnen.
Dan was er nog het stukje waarin Erik de toespraak die hij voor zijn vader wil houden voorlas aan Merel. Opnieuw tranen met tuiten, zeker toen Erik vertelde dat het voor hem nog niet zo ‘prima deluxe’ voelt dat zijn vader er niet meer is. Zeer treffend natuurlijk, want ook al heb je vrede met de situatie, het gemis blijft altijd. Mijn complimenten aan Ramsey Nasr en Malou Gorter, want wat kunnen die twee emoties overbrengen via het scherm.
Naast tranen van verdriet had ik in deze seizoensafsluiter ook tranen van medeleven. De trouwe Oogappels-kijker weet dat Merel een onuitstaanbare vrouw kan zijn, maar zelf heb ik al zo lang medelijden met het personage. Ja, haar gedrag is bij vlagen vreselijk, maar tegelijkertijd is dat enkel omdat ze gevangen zit in wat ze zelf vroeger heeft geleerd. Of eigenlijk niet heeft geleerd; het tonen en delen van haar gevoelens.
Het open gesprek dat ze voert met jongste dochter Hansje, waarin ze fouten toegeeft en eindelijk eens zegt dat ze trots op haar is, bezorgde mij waterige ogen. De genadeklap kwam pas toen oudste dochter Lieke, die Merel al tijden niet had gezien vanwege hun verslechterde band, voor haar deur stond. De simpele vraag of Merel samen met haar naar de uitvaart van Lodewijk wilde, volgde. Daar ontstonden de tranen weer in mijn al waterige ogen. Tranen die niet veel later opnieuw over mijn wangen rolden. Zelf ben ik gelukkig gezegend met twee ouders waar ik ontzettend close mee ben, ik kan met zei beiden lachen en huilen tegelijk. Dat gun je iedere ouder en elk kind.
Zoals ik aan het begin al zei, ik hoef u niet meer uit te leggen waarom Oogappels dit jaar de Gouden Televizier-Ring heeft gewonnen. En als u toch nog twijfelde, dan is het nu wel duidelijk, lijkt me.