Mariska wil haar ex nooit meer zien: 'Ga bij je minnares wonen. Zijn wij van je af'

"Nietsvermoedend opende ik mijn Facebook. Ik was net vier maanden weg bij mijn man Patrick. Aan het icoontje zag ik dat ik via Messenger een bericht had gekregen. Het was van een Poolse man, iemand die ik helemaal niet kende. Maar hij vroeg mij of ik getrouwd was met Patrick. De scheiding was nog niet rond, ik antwoordde bevestigend dat ik zijn vrouw was.

De man was online, las mijn antwoord en belde mij toen meteen via Messenger. Nieuwsgierig nam ik op. Hij stelde zich voor en zei: 'Mijn vrouw heeft een goede vriendin, en zij is zwanger van jouw man'. Misschien heel gek, maar ik geloofde het meteen. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek."

"Pas zeventien was ik, toen ik Patrick ontmoette. Hij was vier jaar ouder en echt al een man in mijn ogen. Hij had een eigen auto waarmee hij mij kwam ophalen voor avondjes uit. Hij was charmant, maakte veel grapjes en zei precies de juiste dingen. En hij had een knappe kop. Ondanks dat mijn ouders niet zo weg van hem waren, viel ik als een blok voor hem.

We trouwden toen ik vijfentwintig was. Mijn jawoord gaf ik in de volle overtuiging dat Patrick de ware voor mij was. We vonden een leuk huis, dat hij alleen op zijn naam liet zetten. Daar stond ik toen niet bij stil, maar nu weet ik dat hij daar over heeft nagedacht. Achteraf voel ik me daar zo stom over, maar toen vertrouwde ik hem volledig. De eerste jaren waren ook leuk tussen ons. Een jaar na onze bruiloft werd onze eerste dochter geboren. Tijdens de zwangerschap toonde Patrick zich niet heel erg betrokken, zo ging hij nooit mee naar echo’s. Maar ik dacht dat dat typisch iets voor mannen was. Na de bevalling was hij trots en gelukkig. Soms denk ik nu: was dat soms ook gespeeld?"

Glas naar mijn hoofd gesmeten

"Ik droomde altijd al van een groot gezin. Patrick ging mee in mijn wens, in totaal kregen we samen vier meisjes. Ik was dolgelukkig met de kinderen, maar de relatie tussen Patrick en mij verslechterde. Hij was amper thuis en deed weinig moeite meer voor mij. Het leek erop dat hij steeds meer afstand van mij nam.

Zijn gedrag veranderde, zijn lontje werd steeds korter. Als ik hem vroeg of hij mijn glas cola wilde aangeven, kreeg ik dat glas naar mijn hoofd gesmeten. De eerste klappen vielen al vroeg in ons huwelijk. Waarom ik dan toch bij hem ben gebleven, is moeilijk uit te leggen. Ik liep altijd op mijn tenen en dacht dat ik hem wel kon veranderen. Bovendien waren er ook goede, gezellige momenten, het was niet alleen maar kommer en kwel."

"Vier jaar geleden, tegen het eind van ons huwelijk, kreeg ik het vermoeden dat er iets niet klopte. Patrick zat altijd al voor zijn werk veel in Polen, maar nu was hij er extreem vaak. Zijn telefoon verloor hij niet meer uit het oog. Ging hij in bad, dan lag dat ding op de badrand. Er gingen alarmbellen af bij mij, maar echt bewijs kon ik niet vinden.

Gek hoe je in een relatie steeds je grenzen kunt verleggen, tot het ineens genoeg is geweest. Op een dag ging Patrick vreselijk tekeer tegen onze oudste dochter. Hij werd agressief, en ik sprong ertussen om de klappen op te vangen. Onze dochter moest weg van Patrick, hij dreigde haar buiten over een muur van drie meter te gooien. Toen was ik er helemaal klaar mee. Terwijl Patrick woest wegscheurde in zijn auto, pakte ik de hoognodige spullen en mijn kinderen bij elkaar, toen vluchtte ik naar mijn ouders."

Weg bij die overspelige rotzak

"Ik dacht maar voor een paar weken bij mijn ouders te moeten bivakkeren, maar dat werd uiteindelijk een jaar. Maatschappelijk werk, de huisarts, Veilig Thuis, de gemeente: niemand hielp me. Ik moest het helemaal zelf uitzoeken en voelde me door alles en iedereen in de steek gelaten. Het was een ontzettend zware tijd. En juist toen kreeg ik die berichten en dat telefoontje uit Polen met het schokkende nieuws.

Ik was ontzettend overstuur, maar tegelijk overheerste een gevoel van opluchting dat ik bij die overspelige rotzak weg was. Ik legde de agenda van Patrick naast de informatie die ik van die man kreeg en inderdaad: Patrick was in Polen geweest toen zijn minnares zwanger was geraakt. Ik twijfelde er geen seconde aan dat hij de vader was. Dit verklaarde meteen zijn vele tripjes naar Polen en zijn geheimzinnige gedrag thuis."

"Waarschijnlijk dacht Patrick dat ik het niet serieus meende en met hangende pootjes bij hem zou terugkomen. Toen hij doorkreeg dat mijn vertrek menens was, werd hij vervelend. Hij reed tig keer door de straat van mijn ouders, een keer stond hij ons zelfs vanuit de achtertuin te begluren. Hij belde me non-stop, tot ik zijn nummer blokkeerde. Dit gestalk duurt tot op de dag van vandaag."

Trillend achter het stuur

"Op de dag dat ik naar ons nieuwe huis verhuisde, reed hij alweer door de straat, met zijn arm leunend uit het raam. Echt zo van: hier ben ik en ik weet waar je woont. Laatst nog achtervolgde hij mij naar mijn werk. Ik wil absoluut niet dat Patrick weet waar ik werk, want dan komt hij ook daar steeds langs. Gelukkig kon ik hem op een drukke rotonde van me afschudden, maar ik zat daarna trillend achter het stuur.

Hij wil mij eigenlijk helemaal niet terug maar zijn eer is gekrenkt, dáár gaat het om. Zelfs vier jaar na onze breuk kan hij dat niet loslaten. Hij gunt mij mijn rust niet, ik ben 24/7 alert en dat is slopend."

"Inmiddels heb ik aangifte gedaan, ik hoop dat ik snel een contact- en omgevingsverbod geregeld krijg. Ik zou het helemaal niet erg vinden om Patrick nooit meer te zien. Het liefst zou ik nooit meer door hem lastiggevallen willen worden. Voor zover ik weet heeft hij geen relatie meer met die Poolse vrouw, maar ik hoop dat hij toch op een dag besluit om daar te gaan wonen. Dan zijn wij van hem af. De kinderen hebben aangegeven nu geen contact met hem te willen. Als ze dat in de toekomst toch willen, leg ik hen geen strobreed in de weg.

Op mijn werk ontspan ik, dan ben ik even Mariska zonder al die bagage en die gekke ex. Dat is heel fijn. Ik ben blij dat ik inmiddels met mijn kinderen in een leuk huis woon. Patrick betaalt geen cent alimentatie, financieel is het zwaar om vier kinderen te onderhouden. Maar ik heb mijn vrijheid en mijn lieve meiden om me heen. Dat maakt mij een gelukkig mens."

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl