'Omikron mild? Ik lig hier echt helemaal out te gaan'

"Saai, saai, alles afgelast, saai, blègh." Ik had het misschien iets te vaak geroepen. En daarmee de goden verzocht en karma boos gemaakt. Uit het niets verscheen het mailtje: "Ik heb corona, misschien moet je je even laten testen." Een halfuur later zag ik een héél licht streepje verschijnen. "Zou dat tellen?", vroeg Olle (7). "Ja, dit weet ik nog wel van mijn zwangerschapstesten, een licht streepje is ook een streepje. Nu jij."

Ook bij Olle verscheen een lichte streep. Bij Puk (10) ontplofte het ding: binnen een seconde verschenen twee knalrode strepen. "Moet je nagaan, als ik die mail niet had gekregen, hadden we dit nooit geweten. Stelt dus niks voor, die hele Tante Cor."

Met die opmerking had ik karma pas echt boos gemaakt. Een nacht later stuurde ze de man met de hamer langs, die me 'béng, béng, béng!' de ene na de andere stoot uitdeelde. Het zweet gutste van mijn lijf. De hoestbuien volgden elkaar in rap tempo op. Door het hoesten voelde ik steken in mijn hoofd. Ademhalen ging steeds moeizamer. 

De vragen tolden door mijn hoofd. Wat als een van die steken zorgde voor een hersenbloeding? Wat als ik zou blijven hangen in een hoestbui? Wat als er echt kleine bééstjes door me heen kropen? Wat als dit een chemische aanval was? Omikron mild? Holy smack, ik lag hier helemaal out te gaan.

Compleet in elkaar geramd

Slapen durfde ik niet meer. "Ik ben zo ziek, ik voel me compleet in elkaar geramd", appte ik naar mijn broer in Amerika, waar het op dat moment nog vroeg in de avond was. Hij begreep me. Drie weken eerder had hij mij exact dezelfde app gestuurd.

"Je neefje vraagt wat hij moet kleien", appte hij terug. Het was een aangename afleiding van het gevecht dat in mijn lichaam aan de gang was. "Een draak." "Te moeilijk." "Doe maar een slak dan." Meteen daarna raakte ik eindelijk knock-out. 

Een paar uur later sprongen een blakend gezonde Puk en Olle op me. "Wakker worden, mama, wakker worden!!" Ik haalde opgelucht adem. Dit hadden we ook weer overleefd. Ik knuffelde mijn vrolijke kinderen. Ze leken nergens last van te hebben, op een snotneus na. Ik bedankte in stilte het universum om de goden gunstig te stemmen en hoopte vurig dat karma ons voorlopig met rust zou laten.

Mooiste draakslak

Ik pakte mijn telefoon en bekeek de foto die was binnengekomen. Een roodbruine slak met stekeltjes op zijn rug en drakenogen. 'Het is een draakslak geworden", stond erbij. Puk en Olle waren het roerend met me eens: het was het mooiste draakslakje dat we ooit hadden gezien.

Geen aflevering van ‘bij ons thuis’ missen? Klik dan op de ‘Bij ons Thuis’-tag en vervolgens op volgen.