De opvoedkwestie: 'Peuter huilt op het kinderdagverblijf'
Jenna’s dochter van 2,5 jaar zit op een kinderdagverblijf waar ze vooral gehecht is aan één leidster. Er worden dikke tranen gehuild als deze medewerkster er niet is. Kan Jenna hier iets aan doen?
Vorige week was het weer raak toen Jenna haar dochtertje naar de opvang bracht: 'Isa zit al sinds ze een paar weken oud is op hetzelfde kinderdagverblijf waar ze twee dagen per week naartoe gaat. Ze heeft daar een favoriete leidster, een rustige vrouw die haar 'snapt' en veel grapjes maakt. Heel fijn, maar zij werkt daar niet elke dag. Elke maandag - als zij er niet is - schopt mijn dochter stennis. Dan gilt ze om die leidster, huilt ze dikke tranen en wil ze mij niet loslaten. Wat te doen?'
Het is niet gek dat een peuter op deze manier reageert. Dit heeft naast de persoonlijke voorkeur voor een leidster ook te maken met het tijdsbesef dat nog niet goed ontwikkeld is, zegt orthopedagoog Loes Waanders: "Het gegeven dat deze leidster er de ene dag wel en de andere dag niet is, is voor ons als volwassenen duidelijk omdat we het koppelen aan die betreffende dag van de week. Een peuter heeft dat besef nog niet. Op de opvang komen en 'ineens' de minder favoriete juf aantreffen, kan dan voelen als een onverwachtse teleurstelling, met verdriet als gevolg."
Een goede voorbereiding kan een deel van de onrust en teleurstelling weghalen. Bijvoorbeeld door het te visualiseren, tipt Waanders: "Handig als je een weekplanner in huis hebt: teken twee kaartjes met juf A en juf B, en hang de betreffende juf bij de bijbehorende dag. Bespreek dit met je kind: 'Laten we eens kijken, wat gaan we morgen doen? En wie is er morgen op de opvang?' ’s Morgens tijdens het ontbijt kun je opnieuw de dag kort doornemen, inclusief welke juf er die dag is. Weten wat er gaat komen, geeft veiligheid."
'Neem een moment om de emotie en de reden van het verdriet te benoemen.'
En wat als er ondanks de voorbereiding alsnog gehuild wordt bij het dagverblijf? Neem dan even een moment om de emotie en de reden van het verdriet te benoemen, zegt Waanders: "Dat kan kort in één zin: 'Ik zie dat je verdrietig bent omdat je het lastig vindt dat ik nu wegga en omdat je had gehoopt dat juf X er zou zijn.' Dit benoemen zorgt voor begrip en leidt vaak al tot een daling van de frustratie.
Kijk ook naar waar de leidster kan ondersteunen om de overgang soepeler te laten verlopen. Vervolgens noem je wat je gaat doen: 'Kom, ik geef je een laatste kus en dan ga ik naar de auto en zwaai ik nog even als ik door de deur ben.' Bij kinderen helpt het om echt te doen wat je zegt, dat geldt ook bij het afscheid nemen. Geef je kind duidelijkheid. Dus: als je zegt dat je nog één kus geeft en dan weggaat, doe dat dan ook."
Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Opvoedkwestie-tag hieronder en vervolgens links bovenin op 'Volgen'.