Debbie wil nooit meer haar dochter zien worstelen: 'Iedere avond boos naar bed'

"Jarenlang hebben mijn man Jeffrey en ik in de medische molen gezeten om een kind te krijgen. Maar zwanger raken lukte niet, ondanks alle medische hulp. We verdiepten ons in eiceldonatie en adoptie, maar dat paste niet bij ons. Toen hoorde ik van een collega dat er een huis werd gezocht voor een eenjarig meisje dat in een crisisopvang zat. Ik voelde meteen: zij komt bij ons.

Jeffrey en ik meldden ons aan bij Pleegzorg Nederland. Pleegouder worden was iets wat al vaker door mijn hoofd had gespookt. Als mensen geen kinderen kunnen krijgen, kijken ze vaak naar internationale adoptie. En dat moet natuurlijk iedereen zelf weten. Maar ook in Nederland zijn er kinderen die een fijn thuis zoeken, ook voor een langdurige periode. We wilden graag een warm, veilig thuis bieden aan een kind, en pleegzorg voelde voor ons als een logische stap. Ook als je geen moeder kunt worden, kun je er wel eentje zijn."

"We werden goedgekeurd door Jeugdzorg en kregen Saar in huis. Ik werd door iedereen gewaarschuwd dat ze een trauma had, maar ik dacht heel naïef dat dat wel mee zou vallen bij een baby van net een jaar. Tuurlijk had ze een rugzakje, maar ik dacht dat we dat wel konden oplossen met een hoop liefde en warmte. Achteraf heb ik me daar op verkeken. Want vlekkeloos was ons begin zeker niet. Saar huilde veel en liet zich moeilijk door mij troosten. De nieuwe omgeving was natuurlijk ook flink wennen voor haar."

Onverwachts zwanger

"Toen ze drie was, zag ik andere dingen in haar gedrag die niet oké waren. Ze sliep onrustig en gilde veel in haar slaap. Ze kon ongelooflijk boos worden en spuugde dan soms naar mij. Ook was Saar erg druk en was ze moeilijk in de omgang met andere kinderen. Ik wist dat dit geen normaal gedrag was, want inmiddels had ik vergelijkingsmateriaal. Toen Saar tweeëneenhalf was, bleek haar biologische moeder weer zwanger te zijn. Ons werd gevraagd ook dit meisje in huis te nemen.

Kiki was drie dagen oud toen ze bij ons in huis kwam. Toen al zag ik verschil met Saar: Kiki liet zich beter troosten, was minder angstig en hechtte zich makkelijker aan mij en Jeffrey. Een jaar later raakte ik totaal onverwachts toch nog zwanger. We kregen een dochter, Bobbi. En ook hier merkte ik weer verschil qua hechting. Al onze meiden hebben dus een andere achtergrond."

"Inmiddels was het duidelijk geworden dat Saar en Kiki niet meer terug naar hun biologische ouders zouden gaan omdat zij echt niet in staat zijn om voor hen te zorgen. Jeffrey en ik kregen de volledige voogdij. Maar waar Kiki dat als vanzelfsprekend aannam, leek Saar een loyaliteitsconflict naar haar biologische moeder toe te hebben. Ze had een sterke behoefte de waarheid te weten en stelde steeds opnieuw vragen over haar moeder. Beetje bij beetje gaven we haar meer informatie, in de hoop dat dat haar rust zou geven.

Maar ze bleef onrustig en bozig. Normaal gesproken is een avondritueel fijn, met een bad en een boekje. Maar Saar zocht steeds voor het slapengaan ruzie, iedere avond ging ze boos naar bed. En dat is nog steeds weleens het geval. Blijkbaar heeft ze dat nodig om te kunnen slapen."

"Tijdens de eerste lockdown vorig jaar zaten we twee weken in quarantaine omdat Jeffrey corona had. Het thuisonderwijs werkte totaal niet voor Saar. Ze miste de structuur van school en werd totaal onhandelbaar. Mijn man en ik zaten met onze handen in het haar. De hele dag liepen we op onze tenen, omdat Saar zo explosief kon zijn. We trokken aan de bel bij de huisarts en Jeugdzorg. Ik wilde dat Saar getest zou worden op ADHD, maar er werd gezegd dat kinderen met trauma niet gemakkelijk getest kunnen worden op ADHD. Trauma zou namelijk bijna altijd voor een positieve uitslag zorgen en daarom was een test niet betrouwbaar.

Ik zocht het hogerop en belandde bij de GGZ met Saar. Saar was tijdens dat gesprek heel druk, ze ging van de hak op de tak en kon niet op haar stoel blijven zitten. Eindelijk werd ik serieus genomen. Het balletje ging rollen en Saar kreeg medicijnen voorgeschreven. Daar reageerde ze heel goed op. Ze kan zich nu beter concentreren en haar schoolresultaten vlogen omhoog. Hartstikke fijn, maar we zaten nog steeds met haar trauma."

Trauma zat zo diep

"We hebben samen met Jeugdzorg van alles geprobeerd om Saar hiermee te helpen. EMDR, picture therapie, Sherborne therapie… Dat hielp wel iets, Saar en wij hebben er zeker wat aan gehad. Maar ik merkte dat we alsmaar niet tot de kern kwamen. De therapeuten ging steeds op dezelfde details door en bleven daarin wroeten, maar Saar kon het zelf niet eens weten of benoemen. Haar trauma zat zo diep, dat ze er niet bij kwam. De kern zat in haar onderbewustzijn. Er zijn dingen gebeurd toen zij nog in haar moeders buik zat en in haar eerste weken, die zij weliswaar niet meer weet, maar wel heeft opgeslagen in haar lichaam.

En ik vond het vreselijk dat ik haar niet kon helpen of bereiken. Dat machteloze gevoel was echt heel moeilijk. De liefde voor Saar is echt heel groot, maar ze was vaak boos en wist niet waarom of op wie. Ze reageerde dat op mij af, ik kreeg al die woede en frustratie over me heen. Iets wat ik heus wel begreep, maar niet eindeloos volhield."

"We zaten in een negatieve cirkel en ik voelde dat er iets moest veranderen – misschien ook wel bij mij. Ik verdiepte me in meditatie, zelfliefde en positiviteit, met als doel mijn mindset te veranderen. Als ik lekkerder in mijn vel zou zitten, zou dat een goede wisselwerking hebben met Saar. Ik struinde wat op Instagram en kwam terecht bij energetisch kindertherapeut Annemijn.

Dat leek me wel wat. Het zou geweldig zijn als zij wel bij Saar’s trauma kon komen, zonder erover te praten. Want Saar had al wel honderd keer haar verhaal gedaan, steeds bij een andere hulpverlener. Ze kon het woord pleegkind niet meer horen en wilde 'normaal' zijn. Dit leek me een manier om haar op een fijne manier te kunnen helpen. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik."

Trauma verwerken zonder woorden

"De eerste afspraak was meteen een fijne ervaring. Annemijn bleek een kinderlijke, zwierige energie te hebben waardoor Saar zich meteen op haar gemak voelde. Ze begon meteen te stralen. Annemijn ruimt als het ware de negatieve emoties op, Zij heeft de gave om vanuit het belang van het kind de ongewenste energie te verminderen. Dit zorgt ervoor dat het 'rugzakje' minder zwaar is en er weer ruimte komt voor vrolijke levensenergie. Het is zo fijn dat je zonder woorden toch het trauma grotendeels kan verwerken. Annemijn behandelt door haar handen boven Saar’s hoofd of buik te houden, of door haar voeten vast te houden."

"Saar is er nu zo’n vijf keer geweest in een half jaar tijd. Vaak is ze de eerste dagen na een behandeling wat onrustig, maar daarna lijkt er 'plek' in haar overvolle hoofd te zijn gekomen. Ze is dan vrolijker en minder snel boos. Jeffrey, ik en onze pleegzorgbegeleidster merken zoveel verschil. Saar ging altijd vol gas en was heel explosief en impulsief. Dat is veel minder geworden. Ze loopt nu zelf weg als een situatie uit de hand dreigt te lopen en heeft haar emoties beter onder controle. Ook op school zijn er veel minder conflicten. Ik heb al in geen tijden een boze ouder aan de telefoon gehad, iets wat eerder geregeld gebeurde."

Stralende bekkie weer terug

"Heel graag had ik deze hulp eerder gehad. Daarom deel ik ook mijn verhaal, om andere ouders te helpen. Ik blog ook over mijn ervaringen als pleegmoeder en krijg zo vaak berichten van pleegouders wiens kinderen met problemen worstelen. Die ouders vragen dan aan mij hoe ik dingen aanpak en waar ze hulp kunnen krijgen. Deze extra handvatten moeten gewoon bekend zijn.

Het is jammer dat er zo’n taboe rond alternatieve hulp hangt, soms ook bij officiële instanties. En eerlijk is eerlijk: ik dacht ook dat het zweverig was en iets voor geitenwollen sokken types. Maar nu schaam ik me er totaal niet voor dat ik in deze aanpak geloof. Het kan gewoon geen toeval zijn dat het nu zoveel beter gaat met Saar. En ze ziet er ook beter uit. Vroeger keek ze vaak droevig op foto’s. Nu zie ik dat ze haar stralende bekkie weer terug heeft."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl