Romana wil nooit meer dik zijn: 'Ik was de zwaarste van de klas'

"Het moment staat me nog haarscherp voor de geest. Het was in groep acht en voor een biologieles moest iedereen in de klas gewogen worden. Dat wilde ik helemaal niet, want ik voelde de bui al hangen. Maar mijn leraar dwong me om ten overstaan van de hele klas op de weegschaal te gaan staan. Ik was de zwaarste van de klas. Het was een afgang en ik voelde me vreselijk te kakken gezet. Mijn vertrouwen in volwassenen kreeg een flinke knauw, en helaas zou dat nog vaker gebeuren."

"Vroeger was er bij ons thuis altijd te veel eten. Alle emoties – pijn, verdriet, verveling maar ook vreugde – werden gekoppeld aan eten. Dat was een middel van iets vieren maar ook om te troosten. Als ik om iets moest huilen, dan zei mijn vader: 'Droog je tranen, we gaan een lekker taartje halen.' Tot mijn tiende was ik vrij slank, maar daarna begon ik ook aan te komen. Iedereen thuis was te zwaar: mijn ouders, mijn broer, mijn zus en ik."

Talloze halfslachtige dieetpogingen 

"In mijn herinnering was er continu eten. Altijd een koekje bij de koffie, een toet na het eten en vaak daarna ook nog chips. We hadden thuis niet eens een koektrommel, want het pak koek ging toch in één keer op. Er waren heel veel eetmomenten op een dag en voor mij was dat niet meer dan normaal.

Mijn moeder kampte met overgewicht en onderging een maagverkleining waarvoor ze een aantal dagen in het ziekenhuis lag. Om haar te steunen besloten mijn vader en zus te gaan lijnen. Ze vroegen of ik meedeed. Zelf vond ik dat niet zo nodig, ik voelde me niet te dik. Op dat moment begon mijn problematische relatie met voeding. Er volgden talloze halfslachtige dieetpogingen. Elke maandag opnieuw begon ik de week met goede voornemens maar de intrinsieke motivatie ontbrak."

"Op de middelbare school werd ik in een rap tempo zwaarder. Ik had al aanleg om aan te komen en in combinatie met het emotie-eten vlogen de kilo’s eraan. Over nare dingen werd thuis niet gesproken. Ik moest mijn ontlading kwijt en dat deed ik door te eten. Ik at rustig in mijn eentje een hele bak chocoladerozijnen leeg.

Tuurlijk vond ik het niet leuk om dik te zijn, ik schaamde me voor mijn lichaam. Nooit ging ik shoppen met mijn slanke vriendinnen of met hen naar het strand, dat durfde ik niet. Hippe plussize mode was er toen nog amper, dus ik droeg vaak ouwelijke kleding waar ik enorm van baalde."

'Die dikke'

"Opvallend genoeg vonden jongens mij wel leuk. Ik had volle borsten, een mooi koppie en een grote mond. Ik stond mijn mannetje wel en kreeg genoeg aandacht. Het waren vooral andere meiden van wie ik te horen kreeg dat ik lelijk, dik en lui was.

En volwassenen waren soms ronduit grof. Zo stond ik een keer achter een docent die niet doorhad dat ik er was. Hij zei toen tegen een andere leraar: 'Deze opdracht is van die dikke.' Ik ging door de grond en kon niet geloven dat een volwassenen zoiets zei. Weer kreeg mijn zelfvertrouwen een knauw."

"In zeven jaar tijd was ik van tweeënvijftig naar honderd kilo gegaan. Als ik ’s morgens in een heel volle bus naar school stond, kon ik me soms al druk maken over het moment dat ik moest uitstappen en me door die drukte moest bewegen terwijl ik nergens langs paste. Dat soort spanningen had ik dagelijks, ik maakte me druk om dingen waar slanke leeftijdsgenootjes nooit aan dachten."

Sterke drang om af te vallen

"Op mijn negentiende ging ik het huis uit om te studeren. Ik woonde net twee weken in Leiden toen ik langs een etalage liep en dacht: waarom kijkt die dikke vrouw mij zo aan? Maar die vrouw was ik zelf. En die persoon stond zo ver af van hoe ik in mijn hoofd was. Daar ter plekke op straat besloot ik te gaan afvallen. Er ging een knop om en ik ging op een andere manier eten.

Ik at als ik honger had en niet twaalf keer per dag omdat het toevallig voor mijn neus lag. Ik had helemaal niet zoveel voedsel nodig, merkte ik. Nu ik uit huis was, stapte ik makkelijk uit het systeem dat mij dik maakte. Het grootste verschil was dat ik nu wél gemotiveerd was. Ik had zo’n sterke drang om af te vallen, niets of niemand kwam daartussen."

"Door een caloriearm en eiwitrijk dieet met soep, pudding en shakes viel ik in vier maanden tijd veertig kilo af. Ik had er nul problemen mee om chips, koek en andere snacks te laten staan omdat mijn motivatie zo sterk was en ik de kilo’s eraf zag vliegen. Ik besefte dat ik niet altijd op shakes kon leven, dus later breidde ik mijn dieet uit met magere producten zoals kipfilet en eieren."

Op zoek naar zijn dikke dochter 

"In de eerste maanden van mijn nieuwe studie was ik 'het forse meisje' en daardoor een vreemde eend in de bijt, maar al snel was ik net zo slank als de andere studentes. Ik was geen uitzondering meer en dat was een rare gewaarwording. Ik hoorde erbij en dat gaf zelfvertrouwen. Mijn kledingstijl veranderde meteen. Eindelijk kon ik meedoen met de mode en kocht ik leuke rokjes en hoge laarzen. Dat voelde zo goed. Voor het eerst een bikini kopen was ook een grote mijlpaal.

Mijn ouders wonen op Texel en de eerste periode van mijn studie was ik niet naar huis gekomen. Toen mijn vader mij na twee maanden van de boot kwam halen, liep hij mij straal voorbij. Hij was op zoek naar zijn dikkere dochter die hij in Leiden had achtergelaten en had mij helemaal niet herkend."

"Er zijn veel vooroordelen over mensen met overgewicht. Dat ze vies of lui zijn, en dat ze 'gewoon even moeten lijnen'. Maar zo makkelijk is dat niet, er kan zo veel meer achter zitten waarom iemand te zwaar is. Ik geloof niet dat er iemand is die vrijwillig veel overgewicht heeft, en ik weet er alles van. Toen ik zo veel was afgevallen deed ik mezelf de belofte dat ik nooit meer zo dik zou worden. En dat is gelukt, ik ben al meer dan twintig jaar op gewicht en nooit meer zo veel aangekomen."

Heftig reageren op suikers

"In het begin was ik heel bang om weer zo zwaar te worden, veel mensen blijven eeuwig aan het jojoën. Bij vlagen bleef ik emotie-eten en ik kreeg een obsessie voor slank zijn. Sommige periodes at ik amper en sportte ik extreem veel. Ik wilde een normale relatie met eten en ging in therapie om dat te leren. Hierna liet ik me omscholen tot orthomoleculair therapeut. Nu help ik andere vrouwen met afvallen en eet ik zelf via de keto-richtlijnen. Dat is voor mij zeker geen kwestie van volhouden en afzien, omdat het simpelweg een levensstijl is die het beste bij mij past.

Ik laat me niet meer sturen door emoties, die bepalen mijn eetgedrag niet langer. Nooit meer word ik dik, dat weet ik zeker. Inmiddels heb ik veel meer vertrouwen in mijn lichaam en heb ik alle tools in huis om ervoor te zorgen dat ik echt niet meer te zwaar word. Suikers vermijd ik omdat mijn brein daar heftig op reageert, ik wil dan meteen méér, als een soort verslaving. Die continue strijd is nu gelukkig weg en dat geeft mij zo veel rust en vrijheid."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl