Transman Casper en verloofde Erik wonen in de Biblebelt: 'Gaat echt prima'
Iedere week delen we een openhartige en goudeerlijke liefdesles van een lezer. Omdat de liefde alleen maar mooier wordt als je deelt. Casper (32) is een transman en is daar trots op. Hij is verloofd met Erik en vindt dat de regenboogcommunity het leven soms te zwart-wit ziet.
"Vanaf mijn tiende voelde ik al dat ik niet oké was met het geslacht waarmee ik ben geboren. Ik zei nog niks, want wat wist ik er nou van? Op mijn zestiende deed ik mijn eerste coming-out als transman, maar dat leverde zo’n onveilige situatie binnen de familie op, dat ik keihard de kast weer ben ingerend.
Ik had er alles voor over om toch te proberen om een vrouw te zijn. In hoe ik eruitzag en hoe ik leefde. Ik ben getrouwd geweest en heb geprobeerd kinderen te krijgen. Maar ja, je kunt jezelf niet voor de gek houden. Op mijn 28e dacht ik: ik kan nu het spoor oplopen of ik kan echt mezelf zijn. Ik ben gescheiden en opnieuw uit de kast gekomen als trans, nu ging het beter. Eindelijk durfde ik de eerste stappen in mijn transitie te zetten. Die voelden meteen goed."
"De eerste drie jaar was ik vrijgezel. Af en toe had ik een date, maar ik dacht: voor sommigen is de liefde niet weggelegd en dat ben ik vast. Ik was uitgenodigd op zo’n regenboogdatinggroep op Facebook en ik dacht: misschien vind ik hier wel vrienden. Echt actief was ik niet, maar op een gegeven moment kreeg ik een bericht van Erik. Hij was net vrijgezel en schreef dat ik hem wel een mail kon sturen als ik zin had om te praten, terwijl ik me niet meer voor de geest kon halen waarop ik had gereageerd. Blijkbaar heb ik daar nogal koud en vijandig op geantwoord, waarop Erik zei: 'graag of niet hoor'.
Dat werkte en ik besloot het een kans te geven. Na een maand chatten spraken we af. Het klikte meteen, maar ik merkte na onze afspraak dat hij wat afstand nam. 'Het ging te goed', was zijn verklaring. Hij schrok ervan. Ik was zijn eerste mannelijke partner, we hadden reistijd van bijna een uur, allemaal beren op de weg, die eigenlijk gewoon angst waren. Toch zetten we door, en het bleef gezellig."
Doodziek bij Erik
"Zes weken nadat we elkaar kenden, werd ik ziek. Ik had een verstopte galblaas, maar door corona werd de behandeling steeds uitgesteld. Op een gegeven moment was ik doodziek en bood Erik aan dat ik bij hem kon verblijven. Met het idee dat ik weer naar huis zou gaan als ik beter was, maar ik ben gebleven."
"Mijn galblaas ging eruit. En daarna zette ik ook het laatste deel van mijn transitie door: de verwijdering van mijn borsten, baarmoeder en eierstokken. Dat is voor mij genoeg. Ik hoef geen geslachtsoperatie te ondergaan. De risico's zijn te groot en voor de seks levert het ook niks op. Dan moet je ‘m eerst oppompen; nou, dan is mijn geilheid alweer weg."
Ongemakkelijke situaties
"Erik ging mee naar de afspraken met de chirurg en dat was fijn. We hebben veel voor elkaar over. We kunnen bekvechten als de besten maar maken ook veel leuke en gekke dingen mee samen. Zo zaten we eens op de spoedeisende hulp en daar wilde een verpleegkundige me een urinaal geven. 'Mevrouw, daar zit niks', zei ik. 'Ik moet echt naar het toilet.' Zij schaamde zich kapot, maar ik neem haar helemaal niks kwalijk. Erik en ik kunnen er samen juist enorm om lachen.
Mensen zien of zeggen het regelmatig verkeerd, daar hoef je niet kwaad om te worden. Je ziet aan mij wel dat ik een man ben, maar toch blijven er ongemakkelijke situaties ontstaan. Het is niet een biologisch traject, daar ga je hoe dan ook reactie op krijgen. Waarom zou ik er een probleem van maken? Ik heb hier zelf voor gekozen. Voor mij hoeft dat activisme allemaal niet zo. Mensen maken het probleem vaak groter dan het is. Het is niet alleen maar kommer en kwel."
"Ik heb heel veel bewondering voor Erik, dat hij er altijd voor me is. Ook als het - of ik - echt niet makkelijk was. Koppig, eigenwijs, te trots om te zeggen dat iets niet lukt. Ik heb echt moeten leren om dingen uit handen te geven. Op mijn beurt heb ik Erik geholpen in zijn coming-out. In het begin wist niemand buiten het Facebook-forum dat hij gay was."
Altijd een mes op zak
"Wanneer hij me naar het station bracht, liep hij met een hand in zijn zak. Daar bleek een zakmes in te zitten, omdat hij bang was dat we aangevallen zouden worden. Ik heb die angst niet. We wonen midden in de Biblebelt, en het gaat echt prima. We organiseren crea-avonden in de buurt en iedereen is er nu wel oké mee dat er twee mannen samenwonen in het dorp. We stellen ons ook niet provocerend op. We lebberen elkaar niet af op straat. Dat hoef ik van hetero’s namelijk ook niet te zien. Er zijn altijd mensen die je met de nek aankijken, maar dat is iets van hen, vind ik."
"We zijn altijd bij elkaar. Vorig jaar heb ik hem ten huwelijk gevraagd op ons verjaardagsfeest. Hij dacht dat hij een tweedehands centrifuge en een zak koffiebonen van me kreeg, maar de ring was vervolgens natuurlijk de echte verrassing."
Uitpraten voor het slapen
"We geven elkaar ruimte en daarom werkt het zo goed. En we praten veel. Ik heb een paar jaar geleden een vriend verloren, waar ik op dat moment woorden mee had. Sindsdien ga ik niet meer slapen totdat we iets hebben uitgepraat. Maar het belangrijkste is misschien wel dat ik me nog nooit zo gewaardeerd heb gevoeld als bij Erik. Is dat niet waar liefde om draait?"
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.