'Er is weinig meer opwindend dan een bouwmarkt'

Afdekzeilen. Met die missie werd ik naar de bouwmarkt gestuurd. Manlief wilde best zelf, maar dan pas in de avond, terwijl ik het ook meteen kon doen. Voordat hij de kans kreeg om verder nog iets te zeggen, zat ik al in de auto. Als ik ergens dol op ben, dan is het bouwmarkten. 

Op het industrieterrein maakte mijn hart een sprongetje en groette ik de twee reuzen voor me. Als de ene het niet had, dan kon ik altijd nog bij de buurman terecht. Monter stapte ik bij de eerste naar binnen en ademde diep in. Die geur van vers hout, daar kan toch niets aan tippen?

Ondanks dat er borden hingen met wat in welk gangpad te vinden was, werkte ik gewoon keurig van voor naar achter alles af. Want zeg nou zelf: het is toch spannend, zo’n bouwmarkt? Al die glimmende apparaten waarvan ik het bestaan niet ken, de belofte dat er iets gebouwd, getimmerd, behangen, gekit, gedicht, geverfd ging worden. Er is weinig meer opwindend dan dat. 

Vijftig tinten beige

Ik bleef even hangen bij het deurbeslag, deed inspiratie op bij de potten verf. "Nee, ik wilde eigenlijk liever Zomerbries, deze", hoorde ik een jonge meid met lang blond haar tegen haar vriend zeggen. Ik fantaseerde dat ze gingen samenwonen. Te zien aan de monstertjes in haar hand werd hun huis vijftig tinten beige. 

Op het tv’tje in rij 8 werd een reclame uitgezonden voor een tool waarmee je je terras blinkend schoon kon borstelen, maar wat ze er niet bij zeiden, is hoeveel spierkracht je nodig had om die borstel door de voegen van je tegels te halen. "Trap er niet in meissie", zei een oud dametje die naast me was komen staan en meekeek. 

Ik knikte begrijpend en vervolgde mijn weg naar de op maat te zagen platen, via de tuinspullen naar de verdelgingsmiddelen. Alle schappen had ik inmiddels gehad, maar die afdekzeilen had ik nog altijd niet ontdekt. Ik vroeg een jonge kerel, nog frisgewassen achter de oren, om hulp. 

Misschien bij de buren?

Hij liep wel even mee. Bij het behang stonden we stil. "Deze?", vroeg hij. Ik zei dat ik zeil moest hebben, geen papier. Hij deed nog een poging en nam me mee naar het tuingedeelte, waar ik net vandaan kwam. "Deze dan?"

"Dat is worteldoek", zei ik terug. "Ja, maar daar kun je toch ook mee afdekken?", vroeg hij. Ik schudde nee. "Ik moet afdekzeil hebben, dat is mijn missie." Hij haalde lusteloos zijn schouders op. "Hebben we niet", zei hij. "Sorry."

Ik antwoordde: "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor." Hij: "Misschien hebben ze het wel bij de buren?" "Ja, bij de buren", zei ik terug, in mijn handen wringend van plezier bij de gedachte dat ik nog zo’n hele ronde geluk in het verschiet had. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen