Susanne wil nooit meer financieel afhankelijk zijn: 'Voelde als falen'

"Nooit had ik verwacht dat ik financieel afhankelijk zou worden van mijn partner, dat was niet hoe ik het voor ogen had. Toch rolde ik in die positie, zonder dat ik daar heel bewust bij stilstond. Het paste ook helemaal niet bij mij, merkte ik al gauw. Het gevoel van mijn handje ophouden en vervolgens zíjn geld uitgeven, vond ik echt vreselijk."

"Mijn vader was vroeger piloot, dus financieel kwamen we niets te kort. Tot ik tien was, werkte mijn moeder niet. Daarna ging ze een paar uur per week werken voor de extraatjes. Dit traditionele rollenpatroon was ik gewend. Maar hoewel er genoeg geld was, kreeg ik echt niet zomaar alles van mijn ouders. Ik moest er zelf voor werken als ik iets extra’s wilde wat mijn ouders onzin vonden, zoals merkkleding. En dus had ik vanaf mijn zestiende bijbaantjes. Werken vond ik leuk en met de extra inkomsten was ik heel blij."

Geen discussie mogelijk

"Na de middelbare school ging ik arbeids- en organisatiepsychologie studeren. Ik was ambitieus en kreeg een goede baan waarmee ik lekker verdiende. Ik ontmoette mijn partner en twaalf jaar geleden werd mijn eerste zoon geboren. Ik wilde geen kinderopvang voor hem en toen ik dit met mijn toenmalige man besprak, was er maar één conclusie: ik ging minder werken. Daar was verder geen discussie over mogelijk.

Mijn partner was net als mijn vader piloot en met zijn goede salaris werd hij de kostwinner. Financieel gezien was het gunstiger als hij fulltime bleef werken. Hij was vaak van huis voor lange vluchten en had onregelmatige werktijden, waardoor het ook fijn was dat ik thuis de stabiele factor kon zijn."

"Ik wilde veel bij mijn jonge kinderen zijn – inmiddels had ik er een tweede zoon bij gekregen – en genoot van alle tijd die ik met hen doorbracht. Maar financieel was het geen vetpot, met mijn tweeëneenhalve dag per week in loondienst. Niet alleen qua ambities deed ik een stap terug, maar dus ook wat betreft mijn salaris."

Shoppen van 'verjaardagsgeld'

"Al gauw merkte ik dat ik het heel onprettig vond om afhankelijk te zijn van het geld van mijn man. Als ik een nieuwe trui wilde, werd dat met zijn centen betaald en dat voelde ongemakkelijk. Dit haalde de lol van een dagje shoppen er wel af. Alleen voor de kinderen kocht ik nog zonder schuldgevoel leuke dingen, voor mezelf durfde ik dat niet meer. Soms deed ik dat nog wel, dan betaalde ik dat van mijn 'verjaardagsgeld'."

"Dat ik afhankelijk was van het inkomen van mijn man, deed iets met mijn eigenwaarde. Het gaf mij het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ik was 'de vrouw van', een cliché-pilotenvrouw die op zijn zak teert. Het veranderde mij, ik werd minder outgoing.

Lunchen met vriendinnen deed ik niet meer, want dat voelde niet goed. Ik ging weinig weg en werd een beetje een saaie huismus. Leuke, hippe kleding kocht ik allang niet meer voor mezelf, want ik had geen zin in gedoe daarover."

Eindelijk trots op mezelf

"Na een paar jaar begon ik voor mezelf als zzp’er. Dat ging meteen heel goed. Ik kreeg fijne opdrachten waar ik lekker mee verdiende. Dat was heerlijk. Eindelijk kon ik weer trots zijn op mezelf. Van dat geld maakten we mooie reizen met ons gezin. Het voelde zo goed om echt wat bij te kunnen dragen.

Maar mijn groei maakte mijn ex juist kleiner. Ik werd mondiger en onafhankelijker, en dat werkte niet tussen ons. We groeiden uit elkaar en twee jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan."

"Ik kwam van een groot huis aan het water met een steiger en een sloep, nu zat ik ineens op een flat. Nooit eerder had ik me druk gemaakt of ik het einde van de maand wel haalde, maar ineens was dat spannend en kon ik soms geen nieuwe schoenen kopen als ik die nodig had.

Ik was met niets vertrokken en had een nieuwe inboedel nodig. Daarvoor moest ik mijn hand ophouden bij mijn ouders, waar ik van baalde. Ik schaamde me voor mijn situatie, want het voelde als falen dat ik niet meer samen met de vader van mijn kinderen was en nu in dat appartement woonde. Ik begon echt weer opnieuw op nul."

Eigen huis kopen

"De enige die deze situatie kon veranderen, was ikzelf. Ik ging meer werken en begon daarnaast als Trusted Advisor. Wel vaker werd ik via mijn netwerk gevraagd om bedrijven advies te geven over hun organisatie, maar dan ging ik lunchen en gaf ik gratis mijn expertise weg.

Dat deed ik niet meer, voortaan bracht ik mijn kennis en kunde in rekening. Als adviseur ging ik al snel lekker verdienen, waardoor ik vorig jaar mijn eigen huis kon kopen. Doodeng vond ik het, maar wat was ik trots toen ik mijn handtekening zette en de sleutel kreeg."

"Mijn zoons geef ik mee dat ze veel kunnen bereiken als ze maar hard werken. Dat zien ze ook bij mij: vaak zit ik ’s morgens om vijf uur al beneden te werken en ga ik na het avondeten nog even door. Dit jaar hebben we een mooie reis door Borneo gemaakt en in februari gaan we naar Lapland. Ik ben zo blij dat ik dit zelf kan betalen en aan niemand verantwoording hoef af te leggen."

Eigen broek ophouden

"Veel vrouwen die financieel afhankelijk zijn van hun partner denken dat een scheiding hen niet overkomt. Iedereen moet doen wat-ie wil, maar ik zou altijd adviseren om je eigen geld te blijven verdienen. Zelf wil ik nooit meer financieel afhankelijk zijn. Het heeft mij zoveel goeds gebracht nu ik mijn broek kan ophouden. Ik ben veel minder bezig met wat anderen van mij vinden.

Door de scheiding ben ik vrienden kwijtgeraakt, maar ik red me wel met de jongens. Ik sta op eigen benen, heb een open blik en de vrijheid om mijn kinderen de wereld te laten zien. Het is heerlijk om uiteten te gaan of een nieuwe fiets te kopen zonder over iedere cent te moeten overleggen. Ik blijf altijd werken. Een ding is zeker: dit gaat me niet nog eens overkomen."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl