Jolanda wil nooit meer drinken: 'Ik was een waardeloze, egoïstische moeder'

"Schaamte en mijn ego weerhielden mij er lange tijd van om hulp te zoeken voor mijn alcoholverslaving. Heel lang ontkende ik dat ik überhaupt een probleem had. Want alcoholisten, dat waren onverzorgde mensen die ’s morgens vroeg al begonnen te drinken op een bankje in het park.

Ik was héél anders, want ik had een baan en een huis. Ik voelde me verheven boven die 'dronkenlappen', terwijl ik geen haar beter was natuurlijk. Hooguit begon ik een paar uur later met mijn eerste glas wijn van die dag."

"Rond mijn veertiende ging ik voor het eerst uit naar de kermis. Daar dronk ik met vriendinnen biertjes – in die tijd was het doodnormaal om al zo jong te drinken. Achteraf besef ik dat ik toen al degene was die altijd wilde doorgaan. Als vriendinnen overstapten op cola omdat ze genoeg bier op hadden of naar huis wilden, begreep ik dat niet. Ik wilde doorgaan, het feestje was voor mij nooit afgelopen.

Met drank op vond ik mezelf leuker, grappiger en cooler. Dan verdween de onzekerheid waar ik vaak last van had. Ik was altijd op zoek naar de bevestiging dat ik leuk was, en die bevestiging vond ik in mijn grote vriend De Fles. Het is een misverstand dat alle alcoholisten een nare rotjeugd hebben gehad. Ik had juist erg lieve ouders en een warm thuis. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd en vooral mijn vader, met wie ik erg close was, zei vaak dat hij trots was op mij. En tóch was er in mij die leegte en onzekerheid."

Schijt aan alles

"Het probleem was ook dat ik alcohol echt heel lekker vond, ik lustte alle drankjes. En ik had steeds meer nodig om die lekkere roes te krijgen. Om zonder schaamte op de bar te kunnen dansen en met iedereen te kletsen. Als ik dronk, dacht ik dat ik heel grappig was en echt goede gesprekken had.

Op mijn negentiende ging ik in de horeca werken, en na sluitingstijd werd er flink gezopen met het personeel. Dan had ik schijt aan alles. Ook aan mijn ouders, die hartstikke bezorgd waren als ik weer eens een nacht niet thuiskwam. Ik koos bewust vriendjes uit die ook veel dronken. Voor mij was het allemaal lang leve de lol, en daarin werd ik steeds egoïstischer."

"Op mijn achtentwintigste veranderde mijn leven drastisch, toen ik een telefoontje van mijn moeder kreeg. Mijn vader was plotseling overleden. Hij was mijn held, mijn beste vriend. Ik was er helemaal kapot van. Hierna begon het echte zuipen. Niet meer zogenaamd voor de gezelligheid, maar om de pijn en het verdriet te verdoven. Ik was wanhopig op zoek naar liefde en pikte mannen op in de kroeg."

Onverwacht zwanger

"Op mijn dertigste kreeg ik baarmoederhalskanker. Toen ik na behandeling op controle ging bij de gynaecoloog, bleek ik vier maanden zwanger te zijn van mijn toenmalige vriend. Ik stopte acuut met drinken en raakte de hele zwangerschap geen fles meer aan – gek genoeg kostte mij dat weinig moeite.

Maar acht dagen na de geboorte van mijn dochter Merel, ging ik alweer aan de zuip tijdens een vrijgezellenfeestje van een vriendin. Nu denk ik: wat raar en egoïstisch om zo snel aan de boemel te gaan terwijl je een kleine baby hebt. Maar toen draaide alles om drank. Ik weet nog dat ik een keer echt verbolgen was toen er op een babyshower geen alcohol bleek te zijn. Dat vond ik zó suf."

"De vader van mijn dochter en ik gingen uit elkaar toen zij drie was. Ik belandde in een flat waar veel andere single moeders woonden. Dat was één groot feest. Al die vrouwen gingen met elkaar aan de zuip en de kinderen moesten maar een pizza bestellen.

Mijn gebruikelijke 'dosis' was twee flessen wijn per dag. Dat ik een probleem had, zag ik totaal niet in. Want ik zag er nog netjes uit en ik werkte als intercedente op een uitzendbureau, waar iedereen tevreden was over mij."

Zwaarste chemokuur

"Twaalf jaar geleden voelde ik een knobbel in mijn borst. Het bleek een agressieve vorm van borstkanker te zijn, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn drankgebruik. Ik kreeg de zwaarste chemokuur die er was. Doodziek werd ik ervan. Ik kon niet op mijn benen staan of mijn tanden poetsen, zo ellendig was ik eraan toe.

Maar ik bleef zuipen, dat dan weer wél. Zat ik met mijn kale kop aan de wijn, terwijl mijn dochter naar mijn moeder ging omdat ik niet voor haar kon zorgen. Mijn herstel duurde jaren, veel langer dan nodig was omdat mijn energie vooral naar het drinken ging in plaats van weer beter worden."

"Twee jaar nadat ik kanker kreeg, bereikte ik een dieptepunt. Ik was een avond uit en weer straalbezopen, toen ik van mijn fiets viel. Een auto reed rakelings langs mijn hoofd, ik werd bijna overreden. Iemand plukte mij van de straat en toen plaste ik in mijn broek. Volgens mij heb ik een probleem, dacht ik toen voor het eerst.

In de tien jaren die volgden, ondernam ik talloze stoppogingen – wel negentig keer in totaal. Iedere keer mislukte het, omdat mijn brein steeds zei dat ik drank nodig had. Na iedere gesneuvelde poging voelde ik me een loser: zie je wel, ik kan dit niet. Nu realiseer ik me dat toen de motivatie ontbrak. Als je zelf niet écht wilt stoppen met je verslaving, dan kun je iedere therapie volgen die er is, maar het heeft geen enkele zin."

Leeg en eenzaam bestaan 

"De lol van het drinken was er inmiddels allang af. Ik was na de borstkanker volledig afgekeurd. ’s Morgens bracht ik mijn huis aan kant en vanaf drie uur vond ik dat ik wel een beloning had verdiend. Dan gingen de gordijnen dicht en kwam de eerste fles wijn op tafel.

Bezoek kreeg ik nooit, de telefoon nam ik niet op. Ik zag niemand meer en dronk in mijn eentje. Het was een leeg en eenzaam bestaan. Ik voelde dat er iets moest veranderen, maar hoe? Ik wilde dood en gewoon van alle ellende af zijn. Op het dieptepunt stond ik met een mes op mijn polsen, klaar om er een einde aan te maken. Ik wist niet hoe ik verder moest leven en voelde me waardeloos."

Denk je aan zelfdoding?

Stichting 113 Zelfmoordpreventie: bel 113 of 0800-0113 (gratis), of anoniem via de chat op de website 113.nl 

24 uur per dag bereikbaar, 7 dagen per week 

"De grote omslag kwam anderhalf jaar geleden. Mijn broer kwam langs met zijn zoon, Merel was er ook. Zij hield het thuis niet langer vol met mij en wilde bij mijn broer gaan wonen. Ten einde raad riep hij waarom ik mijn leven zo aan het verkloten was terwijl ik nota bene twee keer kanker had overleefd. 'Ik zit vast in het web van mijn verslaving en ik wil het liefst dood', zei ik. Waarop Merel zei dat zij nog helemaal niet zonder mij kon.

Even was ik verbaasd: ik was een waardeloze, egoïstische moeder die alleen maar tegen haar schreeuwde als ik drank op had, wat had ze nou aan mij? Maar daarna knakte ik. Ze hadden helemaal gelijk. Ik dreigde alles kwijt te raken en alleen ik was daar schuldig aan. Ik was niet de Jolanda, de moeder, de dochter en de zus die ik wilde zijn, ik was alleen maar met mezelf bezig. Meteen die avond meldde ik me aan bij een kliniek om opgenomen te worden. Eerder voelde ik me daar te goed voor, want 'zo erg was het niet met mij'. Maar de tijd van smoesjes was voorbij, besefte ik."

Zelf verantwoordelijk

"Een maand lang zat ik intern in de kliniek. In die weken heb ik veel gehuild over wat ik mijn naasten heb aangedaan. Mijn grote ego werd neergesabeld: ik was niet zielig en het slachtoffer, maar zelf verantwoordelijk voor mijn keuzes. Er werd mij een spiegel voorgehouden. Dat was confronterend maar broodnodig."

"Sinds mijn opname ben ik nuchter. Wat deze keer anders maakt dan alle andere pogingen is dat de fundering nu veel steviger is. Elke dag heb ik een AA-meeting, ik heb een fijne sponsor en ben zelf ook sponsor van zes vrouwen. Ik mediteer dagelijks en accepteer dat ik deze ziekte heb.

Er zal altijd het stemmetje van de zieke Jolanda zijn die zegt dat het een goed idee is om een fles te halen, maar dat deurtje houd ik nu stevig dicht. Het is voor mij geen optie meer om te drinken, want twee glazen worden twee flessen bij mij. En ik weet dat ik alert moet zijn. Laatst nam ik per ongeluk een chocoladetruffel waar alcohol in zat. Mijn verslaafde brein denkt dan: hoera, drank! Het blijft oppassen geblazen, voor de rest van mijn leven."

Stigma op verslaving

"De weg naar mijn herstel deel ik op Facebook en YouTube, als extra stok achter de deur om het vol te houden. Ik wil open zijn over mijn situatie, om zo het stigma op verslaving weg te krijgen. Dat stigma weerhoudt mensen er namelijk van om hulp te zoeken. Maar alleen ga je het echt niet redden."

"Nooit meer wil ik naar de drank grijpen, en nooit meer wil ik de egoïst zijn die ik was toen ik nog aan de fles zat. Eindelijk kan ik de moeder zijn die mijn dochter verdient. Het is een enorme vrijheid om niet meer die obsessie met alcohol te hebben. Want stiekem was ik daar altijd mee bezig: hoe laat is het, 'mag' ik al drinken, heb ik nog genoeg in huis, welke glasbak zal ik nu pakken voor mijn lege flessen zodat het minder opvalt? Doodvermoeiend."

Hard werken om nuchter te blijven

"Nog steeds voel ik me schuldig over wat ik mijn dochter heb aangedaan, haar hele jeugd heeft ze op eieren moeten lopen. Maar het verleden kan ik niet veranderen, ik kan alleen vooruitkijken. Merel en ik groeien elke dag meer naar elkaar toe. We gaan ’s avonds wandelen op het strand, soms uiteten en we koken samen gezonde maaltijden – vroeger stond ik nooit in de keuken.

Die normale dingen zijn voor mij een cadeautje. Net zoals dat ik haar nu altijd ergens kan ophalen zonder me af te vragen of ik nog wel kan rijden. Nuchter blijven is hard werken, maar ik heb het er graag voor over. Te lang heb ik het leven aan me voorbij laten gaan."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl