Sylvia ontmoette haar muzikale held toen ze vocht tegen kanker: 'Gaf kracht'
De dood hoort bij het leven, al staan we daar liever niet te lang bij stil. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Sylvia (39) uit Doetinchem is huismoeder. Voor haar slotakkoord heeft ze een bijzondere plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Right here waiting van Richard Marx."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Dit is echt ons liedje, van mijn vriend en mij. We hoorden het bij zijn ouders thuis, toen we net samen waren. Sindsdien houden we hem erin. Mijn vriend is vrachtwagenchauffeur en iedere keer wanneer hij Right Here Waiting onderweg hoort, belt hij me even. Lief he?
Een paar jaar geleden kreeg ik lymfeklierkanker, toen wist ik zeker: als we gaan trouwen - mocht dat ooit gebeuren - dan moet deze plaat worden gedraaid. En op mijn uitvaart staat 'ie absoluut op nummer één."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik ben altijd met muziek bezig. Ook toen ik ziek was. Juist toen zelfs. Een half jaar lang kreeg ik zes keer per dag chemo, en dat vijf dagen achter elkaar. Dat was heel zwaar. Gelukkig had ik een kamer voor mij alleen, waar ik muziek kon luisteren en een beetje kon lezen.
De tijd in het ziekenhuis ben ik goed doorgekomen, maar eenmaal thuis kreeg ik een gigantische klap. We waren net verhuisd, wat een nieuwe start had moeten zijn. Mijn lichaam kreeg ook een nieuwe start. Ik voel me nu goed, sta de komende jaren nog onder controle, maar de schrik en het herstel waren pittig. Mijn conditie en spierkracht waren helemaal weg. En ik heb ook nog twee kinderen thuis waar ik voor wil zorgen."
Backstreet Boys
"Tijdens mijn ziekte heb ik Richard Marx mogen ontmoeten, hij kent mijn verhaal dus ook. Hij vertelde dat zijn moeder borstkanker had en dat hij daarom wel begreep wat ik doormaakte. Af en toe hebben we nog contact via Instagram, heel bijzonder. Dan wenst ‘ie me sterkte en goeds en dat geeft mij weer kracht om door te gaan.
Ik ben ook al dertig jaar gek op de Backstreet Boys, die heb ik ook veel gedraaid. Ook heb ik BoyzLife kunnen zien in Carré, dankzij No Guts No Glory (een stichting die muzikale belevenissen en wensen mogelijk maakt voor mensen met kanker, red.). Heel bijzonder. Muziek is alles, muziek verbindt. Dat heb ik niet voor niets op mijn arm getatoeëerd. Ik heb het echt overal voor nodig. Als muziek zou wegvallen, is er wat mij betreft geen leven meer."
Waar droom je van?
"Tuurlijk dacht ik tijdens mijn ziekte na over mijn leven. Wat ik deed en wat ik wilde. Op een gegeven moment hing ik er thuis weer bij als een vaatdoek en was ik er klaar mee. Mijn gezin, mijn vrienden geef ik alles, maar waar ben ik zelf? Wat zijn mijn dromen? Ik moet mezelf op één zetten. Ik zou heel graag iets voor de artiestenbranche betekenen. Of ik ertussen kom weet ik niet, want ik ben afgekeurd. Dat ik uit mezelf met veel artiesten contact onderhoud, weet ik wel, dus ik blijf dromen.
En reizen, dat zou ik ook wel graag doen. Naar familie in Australië, of naar Amerika. Al heb ik daar wel maanden voor nodig om alles te ontdekken. In het ziekenhuis lag ik vaak te googelen waar ik graag heen wil. New York en Las Vegas, maar ook Florida want daar komen de Backstreet Boys vandaan. Nashville, want daar leeft de muziek. Texas en natuurlijk Graceland voor Elvis. Het is dat ik twee opgroeiende kinderen heb, anders was ik allang gegaan."
Wat is je guilty pleasure?
"Dat ik de artiesten achterna ga en wil leren kennen. Ik ga naar optredens, maar als ik iemand goed vind wil ik ook alles van degene weten. Verder mogen de jaren negentig wat mij betreft helemaal terugkomen, want dat was muzikaal een toptijd. Zelfs happy hardcore, want daar word ik iedere keer weer vrolijk van."
Meedoen?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl