Karin werd als tiener verkracht en hield dit geheim: 'Nu mag iedereen het weten'

"Jarenlang deed ik mezelf pijn: dan krabde of sneed ik in mijn arm om mezelf af te straffen. Want ik gaf mezelf de schuld: ik had mijn misbruiker uitgedaagd en signalen gegeven dat ik hem leuk vond. En ik was zelf twee keer in zijn auto gestapt. Ik verdiende het niet om het fijn te hebben, want ik was waardeloos. Dat had hij mij meerdere keren gezegd; ik was lelijk, niemand zou ooit van mij houden en ik zou nooit een mooie vrouw worden. En ik geloofde dat."

"Op mijn veertiende volgde ik op een sportschool lessen in een soort jeugdaerobics. Samen met wat vriendinnen, heel gezellig. Onze trainer was groot, gespierd en heel knap. Alle meiden waren onder de indruk van hem, en dat gold ook voor mij. Samen giechelden we over hem in de kleedkamer. Hoewel hij twintig jaar ouder was, werd ik verliefd op hem. Althans, dat dacht ik.

Het was gewoon een crush, ik vond hem stoer en knap. Dat had hij in de gaten, want al gauw kreeg ik extra aandacht van hem. Een aai over mijn rug, een knipoog en ik mocht vooraan staan bij de lessen. Ik was daar heel gevoelig voor, iets wat hij waarschijnlijk feilloos aanvoelde. Zijn aandacht was leuk en spannend. Ik voelde me er speciaal door."

Hardhandig, ruw en pijnlijk

"Onze trainer kwam met een nieuwe regel: iedere week moest iemand na de les hem helpen opruimen. Ik was als eerste aan de beurt en voelde me vereerd. Toen we alleen waren, trok hij mij naar zich toe en zoende hij me. Toen sloot hij de deur af zodat niemand de zaal kon binnenkomen. Ik verzamelde de gewichtjes en bracht ze naar het opberghok. Mijn leraar liep achter me aan en duwde mij op een stapel yogamatten. Zijn blik stond ineens heel anders. Woedend en agressief.

Hij sprong bovenop me en kneep mijn keel dicht: 'Bek dicht, dit mag niemand weten! Het is ons geheim', siste hij me toe. Ik was ontzettend bang en ook stomverbaasd: was dit nou die charmante, flirterige leraar op wie ik zo gek was? Die keer verkrachtte hij mij voor het eerst. Het was hardhandig, ruw en pijnlijk. Maar ik had nul seksuele ervaring; misschien hoorde seks zo te zijn?"

"Totaal overdonderd kleedde ik me weer aan. Ondertussen kreeg ik te horen dat ik mijn bek moest houden omdat ik anders mijn leven niet zeker was, want hij zou me overal vinden. En anders zou hij mijn vriendinnen pakken. Ik moest mijn haar en kleding fatsoeneren en oprotten. 

Verdwaasd fietste ik naar huis. Zijn dreigementen maakten mij doodsbang. Mijn moeder merkte dat mij iets dwarszat en vroeg of alles oké was. 'Ja hoor, leuke les', zei ik nog vol adrenaline. Vanaf dat moment begon mijn dubbelleven. Mijn angst en verdriet durfde ik aan niemand te laten zien, maar vanbinnen ging ik kapot."

Lekke band

"Ik durfde niet te stoppen met de lessen en ging de week erop weer naar de sportschool. Ineens was onze leraar weer lief en zacht. Daardoor ging ik aan mezelf en mijn waarneming twijfelen: was hij wél lief? Of had hij spijt? Opnieuw moest ik hem helpen opruimen na de les. Hij betuigde spijt en zei dat het nooit zijn bedoeling was geweest om mij pijn te doen. Ik geloofde hem. 

Na het opruimen liep ik naar buiten om met wat meiden mee naar huis te fietsen. Mijn band bleek lek te zijn. Ik liep weer de sportschool in en vroeg of iemand mij kon helpen. Daarop kwam mijn trainer eraan. Hij bood aan mij naar huis te brengen met de auto. Voor mijn gevoel had ik geen keuze. Ik stapte in en meteen gingen de deuren op slot. Weer betrok zijn gezicht. Het lieve was weg, hij keek weer stug en eng. En hij reed een totaal andere kant op dan waar ik woonde."

"Toen ik zei dat hij verkeerd reed, sloeg hij mij tegen mijn hoofd. Hij riep dat ik mijn bek moest houden en dat hij niets wilde horen van mij. We reden naar zijn huis. Achteraf denk ik: het leek wel voorbereid. Zijn vriendin was weg en alle gordijnen waren al dicht. Wie weet heeft hij toen mijn fietsband lek geprikt. Ik moest mee naar binnen en daar werd de tweede verkrachting een feit. 

Na afloop kreeg ik een washand toegesmeten om me schoon te maken. Vervolgens reed hij mij terug naar de sportschool waar hij stoïcijns mijn band plakte, alsof er niets was gebeurd. Hij duwde daarna de fiets tegen me aan, zo van: oprotten. Thuis en op school speelde ik weer toneel en trok ik mijn niets-aan-de-hand-jas aan."

Einde lessen, einde nachtmerrie?

"Ik besloot te stoppen bij de sportschool en gelukkig mocht ik iets anders gaan doen. Per direct stopte ik met de aerobicslessen. De trainer vroeg aan een vriendin waar ik bleef, zij gaf toen aan dat ik niet meer kwam. Ik hoopte enorm dat de nachtmerrie nu gestopt was, maar na enige tijd wachtte hij mij op bij school." 

"Met zijn auto stond hij voor het schoolplein. Hij zwaaide. Mijn vriendinnen – die ik nooit iets had verteld en nog dachten dat ik hem leuk vond – waren enthousiast en zeiden dat ik even naar hem toe moest lopen. Dat deed ik toen maar. Toen ik dichtbij was, greep de trainer mijn pols. Hij zei dat ik in de auto moest gaan zitten en moest doen wat hij zei als ik wilde dat hij me met rust zou laten. 

We zouden naar een mooi plekje gaan en alleen maar praten, beloofde hij. Heel naïef trapte ik hierin. Op het moment dat ik in de auto zat, zag ik zijn gezicht weer veranderen. Meteen begon ik heel hard te huilen. Ik dacht: doe maar wat je wilt, als het maar snel voorbij is en je me dan laat gaan. Hij bracht me naar een bos."

Halfnaakt uit de auto geduwd

"In de auto moest ik me uitkleden. Opnieuw kneep hij mijn keel dicht, dit keer heel hard. Ik trad uit mezelf tijdens de verkrachting. Daarna werd ik halfnaakt uit de auto geduwd, mijn kleren smeet hij erachteraan in het zand. Hij reed weg, maar kwam kort daarna weer terug. Zonder een woord te zeggen zette hij mij weer in de auto. Hij bracht me naar mijn fiets die nog op school stond. Daarna reed hij weg en heb ik hem nooit meer gezien."

"Natuurlijk kampte ik hierna met een enorm trauma. Vaak zat ik met allerlei pijntjes bij de huisarts. Ook was ik regelmatig depressief. In die tijd werd ik op school gepest, dus dat greep ik aan als excuus waarom ik niet lekker in mijn vel zat. Ik kwam bij meerdere psychologen terecht, maar niemand prikte door het masker heen dat ik uit zelfbescherming ophield. 

Ik kon mensen goed om de tuin leiden. Ze dachten dat ik gewoon een moeilijke puber was met depressieve klachten en ik kreeg al vroeg antidepressiva voorgeschreven. Zelf wist ik dondersgoed waar mijn klachten vandaan kwamen, maar dat durfde ik niet te zeggen."

Geen dronken kerels

"Nooit ging ik met vriendinnen uit. Ik was bang voor mensen die de controle over zichzelf verliezen, dus ik wilde geen kroeg in met dronken kerels. Wat dat betreft heb ik echt een stukje jeugd gemist, dat is van mij afgepakt. Ik werd bang voor alles: van bepaalde geuren zoals 'zijn' aftershave of de geur van een gymzaal, vloog ik al tegen het plafond. Ook de kleur van zijn auto of gespierde mannen met donker haar waren een trigger voor mij."

"Jarenlang liep ik rond met het idee dat ik de enige was die zoiets overkomen was. Tot ik vier jaar geleden op tv een programma zag waarin vrouwen openlijk vertelden over hun ervaringen met misbruik. Die herkenning maakte iets in mij los, ik barstte in huilen uit. Dit moest ik bij iemand kwijt.

In grote lijnen appte ik een goede vriendin wat er met mij was gebeurd. Ze kwam meteen naar mij toe en was in shock. Ook zei ze dat ik dit écht aan mijn man moest vertellen, die ook nog altijd van niets wist. Samen met haar stuurde ik hem hetzelfde appje. Hij was in alle staten. Woedend op de trainer en intens verdrietig dat hij nooit iets aan mij had gemerkt."

Helemaal niet de enige

"Voor mij was het een opluchting dat ik het nu had verteld aan twee mensen, maar ik besefte ook dat ik professionele hulp nodig had. Ik ging terug naar een psycholoog met wie ik eerder een goede klik had. Na gesprekken met haar verwees de huisarts mij door naar een traumacentrum waar ik acht dagen intern werd opgenomen. Daarna volgde een nazorgtraject met mijn psycholoog en lichaamswerk. 

Deze therapieën, samen met de liefde, warmte en het geduld van de mensen om me heen hielpen mij weer op de been. Net als het lotgenotencontact dat ik via Stichting Project Speak Now kreeg. De herkenning onderling was fijn. Ik besefte dat ik helemaal niet de enige was en durfde steeds meer van mezelf te delen."

"Een half jaar lang werkte ik als 'hoopverlener' voor de stichting, tegenwoordig zit ik in het bestuur. Ik vind het fijn en waardevol om een stem voor anderen te zijn, voor mij is dat ook helend. En ik vind het heel bijzonder dat ik in een korte tijd zo’n groei heb doorgemaakt. 

Natuurlijk heb ik het soms nog moeilijk met het misbruik, maar ik ben steeds meer mezelf en voel me weer krachtig. Het litteken zit in mijn hart, maar ik kan nu verder. Tegen anderen wil ik zeggen dat een gelukkig leven echt mogelijk is na een hoop ellende, maar dat het hard werken is."

Knokken voor een gelukkig leven 

"Nooit meer wil ik in angst en schaamte leven door het leed dat een ander mij heeft aangedaan. Nooit meer zal ik mijn pijn en verdriet alleen dragen en mijn leven en zelfbeeld laten bepalen door iemand anders. Mijn verhaal mag worden gedeeld en mijn stem mag worden gehoord.

Dat is mijn missie, daarom geef ik ook lezingen en interviews over mijn ervaringen. Ik wil niet blijven hangen in het verleden. Voor een gelukkig leven moet je zelf knokken, en dat heb ik gedaan."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl