'Wist je dat kinderen eigenlijk net hongerige schapen zijn?'

Elke ochtend tijdens onze vaste wandeling lopen we langs de schapen op de kinderboerderij. Het zijn er een stuk of dertig, wit en zwart, gemoedelijk door elkaar scharrelend op een groot veld. 

Elke ochtend hebben ze honger en staan ze te mopperen bij de voederbakken, wachtend tot iemand ze nou verdorie eens te eten komt geven. Schapen, ontdekte ik na een tijdje, zijn eigenlijk net mensen. Ze kunnen behoorlijk hangry zijn. 

Op een dag waren we iets later vertrokken van huis, en hoera!, konden we eindelijk eens zien hoe de schapen werden gevoerd. Een mevrouw van de kinderboerderij stond klaar met een grote zak voer, de schapen stonden aan de andere kant van het hek ongeduldig te trappelen. 

"Ze hebben behoorlijk honger, hè?", vroeg ik de vrouw, in een keurige kinderboerderij-outfit. "Ja, en ik heb een speciale tactiek om die schapen te voeren, anders gaat het helemaal mis." 

"Hoe bedoel je?", vroeg manlief. 

"Dat zie je zo wel", zei ze. 

"Ken je ze allemaal persoonlijk, die schapen?", vroeg ik, kijkend naar de nummertjes aan hun oren.

"Zeker! Dit hier is Spikkeltje."

"Verrassende naam wel voor een schaap met een gespikkelde vacht", zei manlief.

De kinderboerderijmedewerker ging verder met haar verhaal. "Dit is Dora, zij is de enige die niet tegen mensen kan. Ze is een keertje keihard op haar hoofd geslagen en dat is ze niet vergeten. Ze heeft er een trauma van opgelopen."

"Jeetje", zei ik. Blijkbaar konden schapen niet alleen, net als mensen, behoorlijk hangry zijn, maar ook PTSS krijgen. "En nu?"

"Zolang ze hier tussen de anderen staat, gaat alles goed, maar bij mensen blijft ze uit de buurt."

Ik knikte begrijpend. Had ik ook gedaan. Als ik Dora was. 

Schijnbeweging

"Nou, let op", zei ze en deed het hek open. Ze maakte een schijnbeweging naar de middelste bak en sprintte toen naar de andere twee bakken om ze te vullen. Terwijl de schapen blind naar de middelste bak waren gerend en hadden ontdekt dat er niets te halen viel, stortten ze zich op de andere bakken. Zo kon de vrouw de middelste bak op haar gemak vullen, met Dora aan haar zij. 

"Wow", zei ik, "slim hoor." Ik vroeg me af of ik deze strategie ook op de een of andere manier op mijn kinderen kon toepassen. Dat ik Puk (12) en Olle (9) kon afleiden met een bepaalde manoeuvre, dat ik net deed of ik de kastjes vulde met allerlei lekkers bijvoorbeeld, en dat ik dan ondertussen een eigen kastje vulde met een rol koekjes, waar manlief en ik rustig uit konden grazen. 

Voedertactiek 

Daar zou ik eens over nadenken, en we wensten de vrouw een fijne dag. Het zou best kunnen werken, zo’n voedertactiek. Want kinderen, had ik zojuist ontdekt, zijn eigenlijk net hongerige schapen. 

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.