Natascha haalde haar dochter (14) van school en emigreerde: 'Wil haar niets verplichten'

"Ik ga mijn kind nooit meer in een systeem dwingen waarin ze niet past, en ik ga me niet meer conformeren aan 'hoe het hoort' terwijl ik moet toezien hoe mijn dochter kopje onder gaat. 

De opluchting die ik in haar ogen zag toen ik zei dat we gingen vertrekken en dat ze écht niet meer naar school hoefde, was intens. Er viel zichtbaar een last van haar schouders en ze kon het bijna niet geloven. Nog steeds kan ik ontroerd raken als ik daaraan terugdenk. Er was voor ons maar één juiste beslissing, en die heb ik met mijn moederhart genomen."

"Achteraf zie ik in dat mijn dochter Rosalie nooit heeft gepast in het Nederlandse onderwijs. Al op de kinderopvang was ze snel overprikkeld. Ze vroeg veel aandacht van de leidsters en soms sloeg ze andere kindjes. Haar driftbuien waren ongelooflijk heftig en konden soms wel drie uur aanhouden. 

Op de kleuterschool – en daarna – was ze de perfecte leerling. Ze was heel perfectionistisch, luisterde goed, werkte keurig en kon prima stilzitten. Maar thuis ontplofte Rosalie. Dan werd ze boos om niets of moest ze veel huilen. Alle prikkels kwamen er dan uit. Want mijn dochter ziet en hoort alles, de kleinste details worden door haar geregistreerd. Een pen die op een andere plek ligt, een stoel die wordt verschoven, een leraar met een nieuw kapsel. Niet gek dus, dat haar emmer langzaam volliep."

Naar een andere school

"Groep vier was een drama, Rosalie zat in een klas vol drukke en heftige kinderen. In groep vijf zou de klas opnieuw worden ingedeeld. Ze kwam thuis met de klassenlijst en verscheurde die voor mijn ogen. 'Ik wil nooit meer naar school', riep ze. Het bleek dat zij was ingedeeld bij alle drukke kinderen, waarschijnlijk als rustig tegenwicht. 

Toen ik vroeg of Rosalie in een andere klas kon worden geplaatst, werd dat geweigerd. Ik besloot haar in te schrijven op een andere school. Dit was een klassieke school met klassikaal onderwijs. Een stuk rustiger dan het Daltononderwijs dat Rosalie eerst volgde. Het was een verademing, en ze vond daar al gauw haar draai."

"Naast school tennist Rosalie al van jongs af aan op topniveau. Tennissen helpt haar te ontladen. Na de basisschool ging ze naar een speciale school voor topsporters. Maar de klassen daar waren enorm groot en alle niveaus zaten door elkaar. Binnen de kortste tijd was Rosalie weer compleet overprikkeld. Thuis was ze weer boos en nors, ze sloot zich af voor alles en iedereen en had nergens meer zin in. 

In november vorig jaar had Rosalie een tennistoernooi in het buitenland. Ze belde me en zei dat ze zo moe was. Weer thuis bleef ze uitgeput. Na onderzoek bleek ze de ziekte van Pfeiffer te hebben. Rosalie bleef een paar weken thuis en gaandeweg zag ik haar tot rust komen. Ze werd vrolijker, spraakzamer en opende zich weer naar mij en anderen. Het snauwen was weg en ze maakte weer grapjes."

Totale overbelasting

"Maar toen ik zei dat we het weer gingen proberen op school, kwam ze van de stress die nacht vier keer huilend haar bed uit. De huisarts vermoedde een totale overbelasting en adviseerde meer rust. Er volgden meerdere gesprekken op school. Ik wilde daar een GGD-medewerker bij betrekken, maar dat wilde haar school niet. 

Ik vroeg of Rosalie wat meer dingen thuis kon doen en langzaam haar uurtjes op school mocht opbouwen, maar daar kreeg ik geen reactie op. School wilde maar één ding: Rosalie zo snel mogelijk weer fulltime in de klas hebben. Aan een oplossing werd niet meegedacht, waardoor ik me echt in de kou voelde staan. Rosalies burn-out en ziekte werden niet serieus genomen. Ze zat er helemaal doorheen, bij het idee alleen al dat ze weer naar school moest, raakte ze in paniek. Ze sliep niet meer, at amper en was lusteloos."

"Ik kon mijn ogen niet sluiten voor het enorme verschil tussen Rosalie zonder school en Rosalie met school. De ziekte van Pfeiffer was voor ons een grote eyeopener: mijn dochter leed echt onder school. Ik besloot dat we Nederland en de bijbehorende schoolplicht moesten verlaten. 

Al langer speelde ik met het idee om te emigreren. Aan Nederland was ik niet gebonden: ik werk online als lifecoach en dat kan overal. Met mijn ex-man, de vader van Rosalie, heb ik goed contact. Ook hij zag hoe Rosalie worstelde met het onderwijs en snapte mijn keuze. Natuurlijk had ik hier werk, vrienden en familie, maar het welzijn van mijn dochter en haar ontwikkeling tot een gelukkige volwassene is mijn prioriteit."

Vertrekken als enige optie

"Vertrekken was de enige optie, want ik had bij een vriendin gezien wat een ellenlang gevecht het voor haar was om voor haar zoon – die hoogbegaafd is en vreselijk werd gepest op school – vrijstelling te krijgen. Twee jaar lang had zij daarvoor moeten strijden. Ik wilde rust voor Rosalie en was niet bereid om zo’n lang, slepend gevecht aan te gaan. 

Thuisonderwijs mag officieel niet in Nederland. Het zou zoveel tijd, geld en energie kosten om vrijstelling voor elkaar te krijgen volgens de officiële weg, dat wilde ik niet. En ik wilde er niet langer aan meewerken om mijn kind in een systeem te dwingen waaraan zij ten onder ging."

"Rosalie is leergierig en heus geen dwarse puber die simpelweg 'geen zin' heeft in school, maar de omgeving paste haar gewoon echt niet. En dat geldt niet alleen voor Rosalie. Het onderwijssysteem in Nederland is honderdvijftig jaar oud en voor heel veel kinderen inmiddels niet meer passend.

Rosalie is een beelddenker en heeft een andere manier van leren. Zij moet doen, zien en ervaren, in plaats van uit een boek leren. Maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Hooguit kun je uitwijken naar particulier onderwijs, zoals een democratische school, maar daar hangt een flink prijskaartje aan."

Nomaden op de Balkan 

"Rosalie en ik zijn een maand geleden naar de Balkan verhuisd, waar ze samenwerkt met een fantastische tennistrainer. We leven als nomaden: misschien blijven we hier, en misschien trekken we verder. We kijken hoe het ons bevalt en leven met de dag. We staan op wanneer we willen, eten als we honger hebben en slapen als we moe zijn. 

We wandelen veel en hebben lekker de tijd voor elkaar, zonder stress en haast. We leven nu in een heerlijk klimaat met lieve, positieve mensen om ons heen. Er wordt hier een stuk minder geklaagd dan in Nederland. Ik mis alleen de kaas, verder niets."

"Onze keuze is de juiste geweest. Rosalie is opgewekt, energiek en relaxed. Haar focus ligt nu volledig op het tennis. Ze wil topsporter worden en daar richten we ons op. We staan nergens ingeschreven, dus vallen nergens onder de leerplicht. Misschien wil ze in de toekomst haar licentie halen om tennisleraar te worden, maar dat zien we wel. Voor nu moet de druk van school eraf zijn en wil ik dus niets verplicht maken. Ik laat mijn dochter haar hart volgen. 

Als ze ouder is en toch graag in Nederland wil studeren, kan ze altijd nog een toelatingsexamen doen voor een opleiding. Daar maak ik me niet zo druk om. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden dan het vaste stramien waarin kinderen al vanaf hun vierde worden geduwd."

Nooit meer dwingen 

"Zo lang heb ik gezien hoe mijn dochter met zichzelf in de knoop zat. Dat brak mijn hart. Nooit meer zal ik haar dwingen om naar school te gaan als zij zich daar niet oké bij voelt, op een plek waar kinderen niet gezien en gehoord worden en niet naar hun behoeften wordt gekeken. Ik laat mijn kind niet meer schaden, en dat geeft rust."

De namen in dit artikel zijn vanwege privacyredenen gefingeerd.

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl