Desirée wil nooit meer zwijgen over de stilgeboortes van haar kindjes

"Laatst vroeg iemand aan mij of ik ook kinderen heb. Ik antwoordde toen dat ik moeder van drie ben. En dat ben ik ook, al heb ik niemand om voor te zorgen. Mijn kinderen zijn dan misschien niet hier tastbaar bij me, maar ze zijn er meer dan ooit. Mijn zoons Tom en Tim waren prachtige kindjes. Puntgaaf en perfect. Hun foto’s staan op mijn nachtkastje, ik zie ze als ik ga slapen en als ik opsta. 

Lange tijd hield ik in de pijn en het verdriet vast, voor mijn gevoel was dat de manier om mijn kinderen dichtbij mij te houden. Ik was bang om door te gaan met mijn leven, uit vrees ze dan 'kwijt te raken'. Nu weet ik dat ik naar de toekomst mag kijken en mag genieten van het leven. En dat doe ik ook. Ik ben intens gelukkig."

"In de zomer van 2006 was ik zwanger van mijn oudste zoon. Daar was ik heel blij mee, want eerder had ik na zeven weken een miskraam gekregen. Gevoelsmatig was dat een meisje, ik noem haar Jasmijn. Mijn toenmalige man en ik waren op vakantie in Frankrijk toen ik ineens beroerd werd. Ik werd misselijk en moest hoesten. De plaatselijke huisarts gaf mij een hoestdrankje en zei dat ik moest rusten. Maar ik werd steeds zieker en gaf op het eind alleen maar zwarte gal over. 

Mijn man vertrouwde het niet en reed met bloedspoed terug naar Nederland. Ik bleek het levensgevaarlijke HELLP-syndroom te hebben, ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd. Ik overleefde het ternauwernood, maar onze zoon Tom overleed in mijn buik. Oorverdovend stil was het, toen hij werd geboren. Ik voelde een en al liefde voor hem."

Vijfentwintig weken en een dag

"Na de stilgeboorte van Tom was ik depressief en ontbrak elke zin om het leven weer op te pakken. Mijn kinderwens was onverminderd groot en de artsen zeiden dat er weliswaar kans was op herhaling van het HELLP-syndroom, maar dat dit dan milder zou zijn en in een later stadium zou plaatsvinden. 

Ik raakte een jaar later zwanger, weer van een zoontje. En opnieuw ging het mis door zwangerschapsvergiftiging. Iets later dan bij Tom, dit keer met vijfentwintig weken en een dag. Maar de uitkomst was hetzelfde. Tim werd stilgeboren. Zo lang mogelijk hield ik hem vast, dan bleef hij lekker warm. Ik was zo trots op hem."

"Hierna probeerde ik mijn leven weer richting te geven. Dat ging met vallen en opstaan. Ik had de neiging om me terug te trekken, maar gelukkig had ik lieve vriendinnen die een arm om me heen sloegen en altijd een luisterend oor boden. 

Helaas was er soms ook onbegrip. Ik weet nog dat ik eerder met mijn zwangere buik een kennis was tegengekomen. Toen ik hem later, na de stilgeboorte van Tom, weer in een supermarkt zag, zei hij: 'Nou ja, je weet nu in elk geval dat je zwanger kunt raken.' Zo ongevoelig."

Na de eerste verdoving

"Ik hoor dit vaak van vrouwen die babyverlies hebben meegemaakt. De eerste periode is er veel aandacht en troost, maar dat ebt weg. Mensen gaan snel verder met hun leven en staan niet stil bij jouw verdriet. Terwijl de pijn na de eerste paar weken of maanden als een boemerang in je gezicht komt. Juist dan, als je uit die eerste verdoving komt, heb je behoefte aan troost en steun. 

Maar stilgeboorte en miskramen zijn een taboe. Mensen durven er niet over te beginnen, ze zijn bang dat je begint te huilen en dat het te confronterend is. Dus dan wordt het stil, en daardoor voel je je alleen."

"Het kan heel anders en dit moet ook anders. Daar maak ik me hard voor, het is mijn doel om ervoor te zorgen dat stilgeboorte geen zwijggeboorte wordt. En om mensen erop te wijzen dat er op een andere manier mee omgegaan kan worden. Wees niet bang om naar het overleden kind te vragen en samen hardop te mijmeren over hoe hij of zij was geworden.

Niets maakt mij blijer dan dat iemand tegen mij zegt: 'Goh, Tom zou nu achttien jaar zijn, zou hij nu geslaagd zijn voor zijn examen?' Of hardop te bedenken of hij van voetbal of van hockey had gehouden. Dat soort gesprekken zijn waardevol, ze houden de herinneringen levend en bevestigen dat mijn kind heeft bestaan."

Pasgeboren baby vasthouden 

"Toen mijn zoons werden geboren, deed ik ze de belofte dat ik iets bijzonders met mijn leven zou gaan doen. Maar jarenlang leefde ik op de automatische piloot. Zag ik een kinderwagen, dan liep ik er met een grote boog omheen. Drie jaar geleden zegde ik mijn baan op en begon ik voor mezelf als focusmanager voor ondernemers. 

Ik volgde een retraite waarbij ook iemand met een pasgeboren baby aanwezig was. De leidster vroeg mij om deze baby vast te houden. Dat weigerde ik, tot ik het uiteindelijk toch deed. En op dat moment ging mijn hart weer open. Een vriendin raadde me toen aan om mijn verhaal op te schrijven, al was het maar voor mezelf. Toen ik eenmaal begon met schrijven, kon ik niet meer stoppen. Met mijn laptop op schoot tikte ik nachtenlang door. Ik was verbaasd dat ik alle details nog zo goed wist. Mijn boek, Stilgeboren, bracht ik op Vaderdag 2022 uit."

"Dit boek was het startsein van mijn missie. Kort na het verschijnen sprak ik het ook in als luisterboek. Daarna bedacht ik dat ik iets aan bewustwording wilde doen, dus ging ik veel op sociale media posten over dit onderwerp. Daarop kreeg ik veel persoonlijke berichtjes van vrouwen over hun ervaringen. 

Toen ben ik begonnen met persoonlijke coachingsessies die gericht zijn op heling en de toekomst, in plaats van pijn en verdriet. Ik stuurde vrouwen vaak voicememo’s, en toen kwam ik op het idee om deze inzichten voor podcasts te gebruiken. Sindsdien maak ik de podcast Babyverlies. Ook richtte ik de online community Stillborn Sisterhood op, waarin vrouwen herkenning vinden bij elkaar en we samen de toekomst instappen."

Toekomstbeeld pats boem weg

"Vorig jaar lanceerde ik ook de Dag Babyverlies, om stilgeboorten en miskramen een stem te geven. Je hebt Moederdag en Vaderdag, dit ontbrak nog terwijl het zo nodig is om mensen bewust te maken van de impact van zo’n verlies. Want dit blijft aanwezig, ook in mijn leven. Je verliest niet alleen je kind, ook het toekomstbeeld dat je geschetst had tijdens je zwangerschap is pats boem weg."

"Ik realiseerde me laatst bijvoorbeeld dat ik nooit oma word. Dat was weer even slikken. In 2011 moest ik voorgoed afscheid nemen van mijn kinderwens toen ik een hersenbloeding kreeg. 

Ik bleek een bloedziekte hebben waardoor ik een verhoogde kans heb op trombose. De artsen gaven geen groen licht voor een nieuwe zwangerschap, het risico was te groot. Dat was verschrikkelijk, alle hoop werd de bodem ingeslagen. Maar mijn leven was me te dierbaar om op het spel te zetten."

Mijn belofte aan mijn zoons

"Nooit meer wil ik terug naar de pijn die ik voelde na het babyverlies. Ik mag genieten van mijn leven en dat doe ik ook. Ik hou van wandelen, koken en leuke dingen doen met vrienden. En van reizen, het liefst wil ik de hele wereld zien en op podia babyverlies een stem geven. Ik ben een blij mens en ik leer lotgenoten ook naar de toekomst te kijken, mét ruimte voor de verloren kindjes. 

Te lang deed ik mezelf tekort door in het verdriet te blijven hangen. Hierdoor miste ik wat het babyverlies mij óók gebracht heeft: enorm veel trots, eindeloos veel liefde en het inlossen van mijn belofte aan mijn zoons. Dat ik dat nu doe, geeft zo veel voldoening."

Wil je geen aflevering van deze rubriek missen? Klik dan op de Nooit Meer-tag hieronder en vervolgens linksboven op 'Volgen'.

Nooit meer? 

Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je 'nooit meer' wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl