Petra leeft nu vier jaar in bonustijd: 'Als moeder die ziek is heb je alleen dromen voor je kinderen'

Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid? 

"Nobody said it was easy van Evil Activities."

Waarom juist dit nummer?

"Dik tien jaar geleden zat ik met mijn broer in de auto, onderweg naar een uitvaart, en we hoorden dit nummer op de radio. De hardcoreversie van The Scientist van Coldplay. Hij riep meteen 'ik wil dit nummer echt wel op mijn uitvaart', en ik zei meteen 'ik ook'. Het begon in 2008 als een grap maar inmiddels staat 'ie vast. Bij hem ook nog steeds. Veel mensen in mijn omgeving weten dat ook, dus als ‘ie voorbij komt op een festival dan kijkt iedereen me aan en omhelzen me even. Mooi he, hoe muziek dan werkt. 

Het is echt de combinatie van de tekst en de muziek die me zo raakt in dit nummer. Ik ben ook fan van Coldplay. Blijkbaar heb ik altijd aangevoeld dat het niet makkelijk zou worden."

Wat zegt het nummer over je leven? 

"Op mijn 42e kreeg ik de diagnose borstkanker, met in één adem de boodschap dat de ziekte al uitgezaaid was naar mijn lymfen, lever en skelet. Niks meer aan te doen, en mijn levensverwachting was niet al te lang. Inmiddels leef ik al vier jaar in bonustijd. 

Eenmaal thuis heb ik dit nummer meteen heel hard aangezet. Op die lekkere bas gooide ik er alles even lekker uit. In begin konden ze hier thuis dat nummer echt niet horen. Mijn man, zoon en dochter vonden het veel te confronterend. Nu is dat wel anders. Mijn dochter, ze is 23, hoorde het laatst op een festival en toen belde ze toch even naar huis omdat ik er nog ben. In het begin stond het nummer voor de dood en nu ook voor dat het leven doorgaat."

"Ik ben vanaf dag één met palliatieve behandeling gestart. Helaas herkennen de kankercellen de chemo na verloop van tijd en dan werkt het niet meer. Dan begint het zoeken naar een nieuwe werkende kuur van voor af aan. Ik leef niet met de dag, maar wel per drie maanden. Dan heb ik een scan en weet ik hoe het ervoor staat. Sinds een paar maanden is de kanker weer aan het groeien, dus toen draaide ik 'm weer even ja. No one said it was easy is m’n jankplaat, m’n boosplaat en mijn oppepplaat. 

De laatste paar dagen ben ik goed ziek van de kanker zelf en van de chemo. Ik slaap heel veel en als het wat beter gaat probeer ik weer een soort van leventje op te pakken. Naar de markt en boodschappen doen, dingen met de kinderen ondernemen en lunchen met lotgenootjes. Als je echt ziek bent, pak je thuis ook niet de stofzuiger, dus dat moet ik ook inhalen dan. Je lichaam is echt aan het knokken natuurlijk. Ik heb nu weer een paardenmiddel gekregen waar ik weer even van oppep. Ik heb nooit drugs gebruikt, maar als ik het zou kunnen vergelijken, weet ik zeker dat dit verdomd goed spul is."

"Mijn kinderen waren 12 en 18 toen ik ziek werd. In het begin was het vreselijk, och m’n moederhart, maar na verloop van tijd wordt ook dit het leven. Inmiddels praten we erover alsof het normaal is. In het begin waren we heel verdrietig, en alles aan het voorbereiden voor mijn afscheid. Allerlei mensen wilden ook nog graag dingen met me doen nu het nog kon. Toen deden de kinderen zelfs niet meer lelijk tegen me, maar inmiddels krijg ik ook af en toe weer een puberbui op mijn voorhoofd. Nu het allemaal wat langer duurt en soms weer beter gaat, was het weer schakelen en werd dit de nieuwe werkelijkheid.

Al moet ik wel zeggen dat ik mezelf na vier jaar nog steeds overschat. In mijn hoofd ben ik nog gezond, maar mijn lichaam werkt niet meer mee. Ga ik even een harinkje halen op de markt en breekt het zweet me uit wanneer ik daar sta, want ik kan helemaal niet meer zo'n eind lopen. Door alle medicatie heb ik het lijf van een 80-jarige maar in mijn hoofd ben ik nog jong en gezond en dat betekent dat ik elke dag wel een keer mijn hoofd stoot aan iets overmoedigs. 

Ik heb ook wel het idee dat ik er daarom nog ben. Juist omdat ik zo actief ben. Van de hele dag in een een hoekje van de bank liggen, knap ik ook niet op. Ik heb nog maar een klein stukje leven, dus als ik me even goed voel, dan wil ik er meteen alles uithalen."

Waar droom je van? 

"Dat mijn kinderen gelukkig worden en met een goed gevoel vooruit kunnen kijken. Als je ziek bent, denk je vooral daaraan. Iedereen kan dromen van vrede en welvaart, maar als moeder die ziek is heb je alleen dromen voor je kinderen. We zijn heel hecht met elkaar. Mensen zeggen weleens 'wat erg, die ziekte', maar het brengt ons ook veel moois. We zijn heel blij met de kleine dingen en onze band is veel beter geworden. Mijn man en ik zijn al 27 jaar samen en ik ben blij dat mijn ziekte ons niet uit elkaar heeft gedreven, maar juist sterker heeft gemaakt."

Wat is je guilty pleasure?

"Nu is dat eten. Ik heb het nu ineens met haring. Door die medicatie, een pepmiddel, krijg ik ineens veel meer honger. Eten brengt ook saamhorigheid, dus ik vind het heel leuk om nu vaak samen te eten. Koken is niet echt mijn ding, maar we zijn wel van het lunchen en uiteten gaan hier thuis. Mijn dochter is inmiddels uit huis, maar schuift nog vaak aan. Normaal neem je oudste kinderen niet meer mee op vakantie, maar wij doen dat dus wel. Herinneringen maken nu het nog kan. 

Mensen kunnen zich dat niet voorstellen, maar er zijn veel momenten dat ik zielsgelukkig ben. Ik heb overal meer besef van. In het begin kijk je naar de slechtste dagen, en nu juist naar de beste dagen. En die zijn er toch best veel. Zoals op vakantie in Antalya, toen mijn man en zoon samen in het zwembad waren. Een andere moeder zou roepen: 'Zit niet te klieren in het zwembad!' maar ik zie vooral het geluk. Juist als je met z’n vieren op vakantie bent, ben je helemaal niet met de ziekte bezig. We maken het onszelf makkelijk en ik geniet daar zo op m’n strandbedje. Eenmaal thuis moet ik er een paar weken van bijkomen, maar dat is het allemaal waard. Zo’n uitje geeft ook energie, en geluk keer vier."

Wat is jouw Slotakkoord?

Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl