Koert leeft elke dag met pijn: 'Maak keuzes die het leven de moeite waard maken'
De dood hoort bij het leven, al schuiven we 'm graag zo lang mogelijk voor ons uit. Denk jij weleens na over de soundtrack van je leven? Elke week geeft een lezer een inkijkje in diens slotakkoord. Koert (50) woont in Breda en is muzikant, schrijver en vrijwilliger. Voor zijn slotakkoord heeft hij een bijzondere plaat in gedachten.
Welk nummer wil je sowieso laten horen op je eigen afscheid?
"Racing in the Street van Bruce Springsteen."
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.
Waarom juist dit nummer?
"Ik vind het natuurlijk een prachtig nummer, vooral live. Het is een beetje melancholisch, met prachtig pianospel van Roy Bittan. De muziek van Springsteen is voor mij al sinds mijn tienerjaren belangrijk: ik ging op mijn veertiende, in 1988, naar mijn eerste Springsteenconcert. Ik gun mijn toehoorders tegen die tijd wel zo'n prachtig slotakkoord.
Het nummer gaat over een man met een uitzichtloze baan, maar die wel plezier haalt uit zijn Chevrolet uit 1969 die hij samen met zijn partner heeft gebouwd. Met deze auto doet hij mee aan straatraces waarmee hij geld verdient. Hij vertelt over twee soorten mensen in de wereld: mensen die het leven langzaam opgeven, en mensen zoals hijzelf die iets vinden om voor te leven. Een waardevol inzicht."
"Springsteen speelde Racing In The Street live op het Haagse Malieveld, in een periode dat het slecht met mij ging. Ik was opnieuw geopereerd aan een hernia en het lukte maar nét om in een rolstoel, op het rolstoelpodium, bij het concert aanwezig te zijn.
Als Springsteen in Nederland speelt, ben ik er sowieso bij, maar dit keer was het kantje boord. Racing In The Street triggerde heftige, maar mooie emoties bij mij. Dat doet muziek met mij, en gelukkig ook met heel veel andere mensen. Het concert, maar zeker ook dit nummer, gaf mij veel energie in de periode na die operatie, die uiteindelijk toch niet de oplossing voor de pijn bleek te zijn."
Wat zegt het nummer over je leven?
"Ik herken dat 'uitzichtloze' maar al te goed. Ik leef al dertig jaar met een slechte rug, en al dik tien jaar met dagelijkse pijn. Dat is enorm pittig. Uiteindelijk, na een lange zoektocht, heb ik het leven mét pijn leren omarmen, en - naast mijn vriendin en drie kinderen - nieuwe dingen gevonden om voor te leven. De pijn verdween niet, maar ging wel wat meer naar de achtergrond.
Door die pijn ben ik arbeidsongeschikt, maar ik blijf zoeken naar energiegevers. Vrijwilligerswerk bijvoorbeeld, voor Stichting Muziekids en stichting Landelijke Pijn Organisatie. Maar ook door veel muziek te maken in drie heel uiteenlopende bands en méér te schrijven. Die boodschap wil ik graag meegeven aan iedereen die worstelt met aanhoudende pijnklachten, maar eigenlijk aan iedereen die leeft: maak keuzes die het leven de moeite waard maken. Ben je niet tevreden in je leven, ga dan op zoek naar verandering, hoe klein of groot dat ook mag zijn."
Herniaoperatie en sterkere pillen
"Dat heeft wel wat tijd gekost, want hoe doe je leuke dingen in je leven als je sterft van de pijn? Ik moest daar echt bewust voor kiezen. Aan mijn rug is vreselijk veel gesleuteld, en wat ik eraan overgehouden heb is een zeurende uitstraling in mijn linkerbeen. De pijn gaat met pieken en dalen, maar is wel altijd aanwezig en dat is ontzettend afmattend.
Ik heb veel pijnmedicatie gebruikt, sterk spul, opiaten om de pijn te dempen. Vanuit het idee dat alles maakbaar is, heb ik lang gedacht dat alles waar ik last van had wel op te lossen was. Kom maar op met die volgende herniaoperatie en die sterkere pillen. Ik heb alles geprobeerd, zelfs kleurentherapie en energetische therapie. Ik had een duidelijke diagnose, maar toch ging die pijn een eigen leven leiden."
"Muziek maken vraagt zoveel van beide hersenhelften dat er tijdelijk geen andere prikkels binnenkomen. Ook geen pijnprikkels."
"Inmiddels weet ik dat opiaten op de korte termijn heel goed werken. Voor een week gaat dat goed, maar na twee tot drie weken begint er al een verslavend effect op te treden. Ik gebruikte ze negen jaar en nu blijkt dat ze op de lange termijn juist slechter werken en de pijn versterken.
Het echte verslavende gevoel heb ik nooit zo ervaren, maar ik was er wel afhankelijk van geworden. De nadelen worden echter ook steeds groter, met meer pijn en de bijwerkingen, zoals darmen die overhoop lagen en een steeds minder fris hoofd. Ik kreeg last van hersenmist, was er niet meer echt bij en dat is niet fijn."
Afbouwen pijnmedicatie
"Na een paar jaar bood mijn huisarts me zijn excuses aan. Hij vertelde eerlijk dat hij niet genoeg verstand had van chronische pijnbehandeling en dat hij nooit zoveel had mogen voorschrijven. Hij bood me aan om me te helpen met het afbouwen van de medicatie. Pas bij de vijfde keer dat hij het voorstelde, stemde ik in. Ik vond het eng, en het kwam me nooit uit. Het afgelopen half jaar ben ik met behulp van een verslavingskliniek gestopt. Met coachingsgesprekken, groepstherapie en stap voor stap afbouwen. Sinds juni zit ik op nul.
Het enige wat echt van invloed is op mijn pijn, is muziek maken. Piano spelen werkt absoluut dempend, want in die tijd voel ik minder of zelfs geen pijn. Hoe dat komt weet ik niet precies. Ik ben er van alles over gaan lezen. Deels is het afleiding, maar ook dat een muziekinstrument spelen zoveel van beide hersenhelften vraagt dat er tijdelijk geen andere prikkels meer binnenkomen. Ook geen pijnprikkels. Muziek is voor mij dus iets om voor en door te leven."
Waar droom je van?
"Van heel veel dingen. Ik heb eens een soort bucketlist gemaakt en wel 35 dromen opgeschreven. Stuk voor stuk dingen ik graag eens zou willen doen. Een boek schrijven bijvoorbeeld, daar ben ik nu mee bezig. Het gaat over pijn en verslaving aan pijnstilling.
Mijn grootste droom is dat ieder ziekenhuis in Nederland muziek gaat maken. Dat de kracht van muziek ook in de zorg wordt ingezet. Echt joh, dat geeft zoveel resultaat. Er zijn meer dan tachtig ziekenhuizen in Nederland en ik geloof dat pas in een stuk of vijftien daarvan muziek wordt gemaakt. Er valt dus nog genoeg te wensen en te winnen."
Wat is je guilty pleasure?
"Je kunt me sowieso 's nachts wakker maken voor Italiaans schepijs. Hoe verser, hoe beter. Oh en, ik ben een enorme fan - hoezeer ik dat woord ook verafschuw - van Erica Terpstra. Haar energie is fijn, en haar reisprogramma’s verslind ik. Haar manier van naar de wereld kijken past bij die van mij. Open en vol verwondering. Ik ben ervan overtuigd dat reizen bijdraagt aan meer begrip voor elkaar. Zien wat een ander beweegt, hoe een ander leeft, maakt je eigen overtuigingen kleiner en je blik op het leven groter."
Wat is jouw Slotakkoord?
Welk nummer moet er op jouw uitvaart worden gedraaid? En wat zegt dat over jouw leven? Wil je meedoen aan deze rubriek, mail dan je verhaal naar hanneke.mijnster@rtl.nl