'Waarom moest juist hij dood? Hij was de liefste van allemaal'

Stil en bleek kwam hij na het buitenspelen 's avonds binnen gelopen. "Wat is er?", vroeg ik. "Ruzie gemaakt met iemand?" Olle (10) liet zich op de bank vallen en stotterde: "Die lieve buurman van de hoek, die altijd in zijn tuin werkt. Hij gaat morgen dood."

Ik ging naast hem zitten. "Richard? Hoe weet je dat?" "Ik heb net gedag gezegd. Hij is bevriend met de ouders van Sam, die zaten daar in de tuin. Met water in hun ogen. Morgen wordt hij ingeslapen. Dat wil hij zelf."

"Hij is al een tijdje ziek", legde ik uit, terwijl ik een brok in mijn keel voelde opkomen. "Hij heeft al lange tijd kanker. Misschien vond hij het mooi geweest." Olle keek me aan, de tranen liepen over zijn wangen. "Het is niet eerlijk. Hij is de liefste buurman van de buurt. Hij zwaait altijd vrolijk. Hij zegt altijd iedereen gedag. Waarom moet nou juist hij doodgaan, de liefste man van onze buurt?"

"Misschien was hij daarom wel de liefste", zei ik, "juist omdat hij het leven beter snapte dan wij allemaal. Dat hij wist hoe belangrijk het was om altijd vriendelijk te zijn. Of misschien is hij dat al zijn hele leven, ik weet het niet. Maar nee, het leven is niet eerlijk." Er viel een stilte. 

Opgelucht?

Olle kroop dicht tegen me aan, snotterde en snotterde. Ik snotterde met hem mee. "Ik ga hem zo missen, juist die ene lieve man. Hij was zelfs net nog aan het glimlachen in de tuin, terwijl hij wéét dat hij morgen doodgaat."

Daarop ging de kraan volledig open. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Dat hij misschien blij was? Opgelucht? Het al heel lang wist? Ik wist het niet, zo goed kende ik hem niet. Eigenlijk alleen van dat aardige zwaaien, en dat hij zijn tuin zo goed op orde had.

"Weet je", zei ik na een tijdje. "Misschien kun je hem altijd levend houden door hem als het goede voorbeeld te zien, door net zo vriendelijk voor anderen te zijn. Misschien moeten we allemaal een voorbeeld aan hem nemen."

Richard-dag

Olle knikte vermoeid. Manlief, die inmiddels was aangeschoven, had ook nog een idee. "En we kunnen elk jaar een Richard-dag houden, dan denken we elk jaar even aan hem", zei hij. "Misschien kunnen we dan iets liefs doen voor iemand in de buurt?" Olle knikte, hij vond dat een goed plan. 

De volgende ochtend werden we allemaal zwaar wakker. Langs Richards huis fietsen later die dag deden we met een zware borst, dichte keel en natte ogen. "Dankjewel voor je mooie levensles", fluisterde ik en zwaaide.

En ik hoopte dat hij, waar hij ook was, gelukkig was, en dat hij zijn grootste glimlach ooit lachte.

Geen aflevering van 'bij ons thuis' missen? Klik dan op de 'Bij ons Thuis'-tag en vervolgens op volgen.